«Η ουσία κρύβεται στις όμορφες στιγμές»

Μουσική, ποίηση, αφήγηση και τραγούδια από όλο τον κόσμο, που περιπλέκονται με μία μυστική “συζήτηση” Φωτισμένων Δασκάλων, φιλοσόφων και ποιητών για το αγκάθινο μονοπάτι της Αγάπης και συντροφεύουν την πορεία προς την ψυχική ανάσταση αποτελούν τα βασικά στοιχεία της μυσταγωγικής παράστασης του Θοδωρή Κοτονιά «Ο ανθός της ερήμου».

Ο αγαπημένος τραγουδιστής και τραγουδοποιός ανεβαίνει το βράδυ της Μεγάλης Τετάρτης στη σκηνή του Θεάτρου Απόλλων για να δημιουργήσει αυτή την ατμοσφαιρική εμπειρία, παρουσιάζοντας μαζί με την ερμηνεύτρια Χριστίνα Μαρία Λαζάρου τη δική τους εκδοχή για την Εβδομάδα των Παθών. Στην κιθάρα, ο εξαιρετικός Βασίλης Κετεντζόγλου, θα ταξιδέψει το κοινό μέσα από ντελικάτες εναλλαγές μουσικού ύφους και ηχοχρωμάτων. Η παράσταση διοργανώνεται από την εταιρεία παραγωγής Action Εστί.

O καλλιτέχνης με το μοναδικό του ύφος συνθετικής γραφής και ερμηνείας, που συναντάει τις φόρμες του παραδοσιακού ήχου και το λυρισμό της μπαλάντας μέσα από ροκ διαθέσεις, στην πολυετή μουσική του πορεία, μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» για την πρώτη μουσική συνάντησή του με το κοινό της Σύρου.

Ποια μονοπάτια θα διανύσετε μέσα από τη μουσική παράσταση «Ο ανθός της ερήμου», την οποία θα απολαύσουμε αύριο το βράδυ στο ιστορικό θέατρο της Ερμούπολης;

«Το Θέατρο Απόλλων είναι ένα από τα ωραιότερα θέατρα που υπάρχουν και ένας χώρος που έχω επισκεφτεί πολλές φορές στο παρελθόν. Η παράσταση αυτή έχει παρουσιαστεί πολλές φορές, αλλά είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύει εκτός Αθηνών και μάλιστα στη Σύρο, ένα νησί στο οποίο ο εορτασμός του Πάσχα αποτελεί μία μοναδική εμπειρία. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να ακούσει δικά μου τραγούδια, αλλά και τραγούδια πολλών συνθετών. Στο πλευρό μου βρίσκονται η Χριστίνα Μαρία Λαζάρου, η οποία θα πει ξένο ρεπερτόριο και ο εναλλακτικός δεξιοτέχνης της κιθάρας, Βασίλης Κετεντζόγλου. Κάθε φορά προσπαθώ να αλλάζω τα κείμενα της παράστασης, ώστε να υπάρχει μια διαφορετικότητα. Ωστόσο ο σκελετός της παραμένει περίπου ο ίδιος. Στον «ανθό» περιλαμβάνονται επίσης διηγήματα πολύ μικρά αλλά δυνατά, ποιήματα από τον Λειβαδίτη, τον Καζαντζάκη, Τζελαλαντίν Ρουμί κ.α. μέχρι μουσικές και τραγούδια από τον Πήτερ Χάμιλ, τον Ίαν Κέρτις και τον Λέοναρντ Κοέν μέχρι τον Χατζιδάκι. Πρόκειται για ένα μείγμα από πράγματα το οποίο ταιριάζει με τη Μεγάλη Εβδομάδα και ακολουθεί τη διαδρομή κάποιου μέχρι την Ανάσταση».

Για πολλούς καλλιτέχνες, η πραγματοποίηση μίας εμφάνισης εκτός έδρας και ιδιαίτερα την περίοδο του Πάσχα θεωρείται μεγάλο ρίσκο. Για εσάς, η προσέλευση αποτελεί υποδεέστερη της ανάγκης για συναισθηματική ανταλλαγή με το κοινό μέσω της μουσικής;

«Είναι κάτι που κάνω καθαρά για μένα. Με γεμίζει εσωτερικά. Η Μεγάλη Εβδομάδα προσφέρεται για τη δημιουργία μιας κατανυκτικής και μυστικιστικής ατμόσφαιρας. Από μόνη της έχει μια ευλάβεια και όλο αυτό μαζί με τη μουσική, κορυφώνεται. Εμείς είμαστε μέσα στο ύφος των ημερών και θα χαρούμε να δούμε και κόσμο που θα έρθει να μας ακούσει μετά την Εκκλησία. Η προσέλευση δεν υπήρχε ποτέ στο μυαλό μου. Είναι απλά συμπληρωματικό για να μπορούν να λειτουργούν τα πράγματα. Η ουσία είναι να περνάμε όμορφα και να ζούμε κάποιες όμορφες στιγμές μέσα από το τραγούδι, αυτές τις ιδιαίτερες μέρες».

Με το κοινό της Αθήνας, που αποτελεί τη βάση σας έχει δημιουργήσει μία γερή σχέση. Όταν εμφανίζεστε σε κάποια άλλη πόλη, ενώπιον ενός νέους κοινού, αισθάνεστε την ανάγκη να συστήνεστε από την αρχή;

«Γενικά, υπάρχει μια αμεσότητα, δεν ακολουθούμε πάρα πολύ τους κανόνες της επικοινωνίας. Επιθυμούμε να γνωρίζουμε καινούριους φίλους, ανθρώπους που να τους αρέσει αυτό που κάνουμε. Όπου παίζουμε, κοιτάμε να προσαρμοζόμαστε σε αυτό, λέμε τραγούδια δικά μας, έχουμε πάντα τις διασκευές μέσα από την παράδοση και στοχεύουμε στην ψυχαγωγία και τη διασκέδαση. Να υπάρχει μια ισορροπία στο τραγούδι και στο χορό ακόμα».

Η οικονομική κρίση επηρεάζει σε κάποιο βαθμό την όρεξη ενός μουσικού για δημιουργία, γεννώντας του περισσότερο το αίσθημα της επιβίωσης;

«Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος έχει γίνει περισσότερο της ποσότητας και όχι του βάθους. Κι εμείς είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθούμε αυτό το ρυθμό για να επιβιώσουμε. Υπάρχουν κι άλλα προβλήματα σε σχέση με όλο τον κόπο μας, όπως η κλοπή των πνευματικών μας δικαιωμάτων. Από τη μία είναι οδυνηρό να βλέπεις τους κόπους μιας ζωής να χάνονται, από την άλλη όμως η ζωής έτσι κι αλλιώς είναι αβέβαιη. Δηλαδή πρέπει να κοιτάξουμε και να χαρούμε αυτό που έχουμε. Όσο έχουμε υγεία και όσο μπορούμε να έχουμε επαφή με τους ανθρώπους και να τραγουδάμε, υπάρχει ελπίδα. Τα υπόλοιπα είναι τα υπάρχοντα, τα οποία θα περάσουν σαν κι εμάς».