ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο πόλεμος τέλειωσε, Νικήσαμε. Αλλά οι αναγνώστες μου θα ενοχληθούν με το σημερινό μου άρθρο, για διαφορετικό λόγο καθένας. Υπάρχουν καταστάσεις καλύτερες και χειρότερες. Χείριστη είναι συνήθως η μεταβατική φάση ως την παγίωση. Η κάθαρση δεν στηρίζεται στην αποσιώπηση γεγονότων (θυμούνται οι απέναντι), αλλά στην παρουσίαση όλων από κάθε πλευρά και στη συνειδητή συγχώρησή τους. Θα παρουσιάσω εδώ την προσωπική (προκατειλημμένη ασφαλώς, αλλά έναντι τίνος, αγνοώ) μαρτυρία μου ενισχυμένη από σχετικά αναγνώσματα.

Γεννήθηκα 4 μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Ι.Μεταξά και από τότε έχω κάποια υποτυπώδη εμπειρική γνώση. Άρχισα να καταλαβαίνω στοιχειωδώς τον κόσμο στην κατοχή και αμέσως μετά. Από τα πρώτα μηνύματα που πήρα ήταν ότι Ελληνικά Τάγματα Ασφαλείας οπλίσθηκαν από τους κατακτητές για να χτυπήσουν Έλληνες. Οι ταγματασφαλίτες υπήρξαν η σπονδυλική στήλη της μεταπολεμικής δεξιάς. Άρα, δεξιά σημαίνει συνεργασία με ξένους για να χτυπηθούν Έλληνες. Είναι έτσι;

Έκτοτε, η δεξιά ζήτησε τη βοήθεια ξένων για να χτυπηθούν Έλληνες, στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά. Υπήρξε μία εξαίρεση. Σ΄ όλη τη ζωή μου, ένας μόνον ηγέτης όχι μόνο δεν ζήτησε επέμβαση ξένων, αλλά αρνήθηκε να υποκύψει στις ξένες απαιτήσεις, που έρχονταν με βία: Ι.Μεταξάς. Επιπλέον, πήρε μέτρα, όπως υλοποίηση του ΙΚΑ (που είχε αρχίσει να προγραμματίζεται από τον Ελ.Βενιζέλο) και προώθηση της δημοτικής με τη Γραμματική Τριανταφυλλίδη, που πέρασαν τρεισήμισυ δεκαετίες για να ισχύσει. Μήπως ήταν αριστερός και δεν τόξερε; Από την άλλη, ο ολοκληρωτικός πόλεμος είχε ξεκινήσει. Στις φυλακές υπήρχαν μερικές χιλιάδες κομμουνιστών Ελλήνων που δεν τους έστειλε στο μέτωπο, αν και το ήθελαν. Δεν τους εκτέλεσε, αλλά τους κράτησε στη φυλακή και οι διάδοχοί του, δεν τους ελευθέρωσαν, αλλά τους παρέδωσαν δέσμιους στους Γερμανούς για τα περαιτέρω.

Υπάρχει άλλη μια επιφύλαξη. Την Άνοιξη του 1941 δεν υπήρχε ούτε ένας ένοπλος ξένος σε Ελληνικό έδαφος. Έκτοτε υπάρχουν συνεχώς, διαδοχικά Γερμανοί, Ιταλοί, Βούλγαροι, Άγγλοι, Αμερικανοί. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο δεξιές οι κυβερνήσεις. Είχαμε και αριστερές, όπως του Ν.Πλαστήρα, του Α.Παπανδρέου, του Α.Τσίπρα. Πώς συμπεριφέρθηκαν αυτές;

Πλαστήρας. Ανιδιοτελής, έντιμος, παλικάρι, ήρωας. Μας έβαλε στο ΝΑΤΟ (1952). Σύμφωνα με την υπόθεση εργασίας που έκανα, επομένως, ο Πλαστήρας ήταν δεξιός. Οι Αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα υπογράφηκαν από τη δηλωμένη δεξιά κυβέρνηση του Α.Παπάγου (1953). Η συμφωνία πρόβλεπε ότι «η κυβέρνησις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δύναται να φέρη, εγκαθιστά και στεγάζη εν Ελλάδι προσωπικόν των Ηνωμένων Πολιτειών. Αι ένοπλοι δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και το υπό τον έλεγχόν των υλικόν δύνανται να εισέρχωνται, εξέρχωνται, κυκλοφορούν, υπερίπτανται ελευθέρως εν Ελλάδι και εις τα χωρικά της ύδατα…». Ακραιφνώς δεξιά είναι και η οικονομική υπαγωγή μας στην ΕΟΚ με διαδικασίες που ξεκίνησαν (1955-1961) και ολοκηρώθηκαν (1979-1981) με το δεξιό Κ.Καραμανλή.

Και ήλθε ο αριστερός Α.Παπανδρέου: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ίδιο συνδικάτο. Έξω οι βάσεις του θανάτου». Εκλέχθηκε με λαμπρή πλειοψηφία και αμέσως ξέχασε τα προεκλογικά συνθήματα. Ανανέωσε το καθεστώς των Αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα. Ο Α.Παπανδρέου, λοιπόν, παρά τις διακηρύξεις του ίδιου και των δεξιών αντιπάλων του, ήταν δεξιός!

Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα. Α.Τσίπρας : «…με τον ψηφοθηρικό «πατριωτισμό» του στην εξουσία, τρία χρόνια τώρα, μια κυβέρνηση «μαρξιστών», μισθωμένη για να διεκπεραιώνει επιδιώξεις αχαλίνωτου καπιταλισμού» (Γιανναράς).

Τελικά διέφεραν οι «αριστεροί» από τους «δεξιούς» κυβερνήτες μας; Ναι, οι «αριστεροί» μάς επέβαλαν την κυριαρχία των ξένων αδιαμαρτύρητα, ενώ οι «δεξιοί» με εκτεταμένες λαϊκές κινητοποιήσεις. Τι έμεινε; Μα η αγνή, ακραιφνής, αριστερή παράταξη, το ΚΚΕ.

Υπέφεραν τα πάνδεινα οι οπαδοί του. Πολέμησαν και αποτέλεσαν το σκελετό, τη συντριπτική πλειοψηφία της υπέροχης Ελληνικής αντίστασης στους ξένους κατακτητές. Στο τέλος της κατοχής το ΚΚΕ κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας. Και υπογράφει τη συμφωνία της Καζέρτας (26.09.1944): «…Όλες οι ανταρτικές δυνάμεις που δρούσαν στην Ελλάδα θα υπάγονταν στις διαταγές της ελληνικής κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, η οποία στη συνέχεια θα τις έθετε υπό τις διαταγές του στρατηγού Ρ.Σκόμπυ». Μα οι Γερμανοί έφευγαν έτσι κι αλλιώς αμαχητί, στο διάστημα 12.10-3.11.1944. Γιατί χρειάζονταν λοιπόν ξένες Βρετανικές δυνάμεις, εκτός από το να στραφούν εναντίον Ελλήνων; Η εντολή του Τσώρτσιλ προς Σκόμπυ ήταν σαφής: «Μη διστάσετε να ενεργήσητε ωσάν να ευρίσκεστε σε μια κατακτημένη πόλη όπου έχει ξεσπάσει μια τοπική εξέγερσις». Η αριστερά υπέγραψε τη συμφωνία για να αποφευχθεί εμφύλια σύρραξη. Με τη συμφωνία δέχθηκε στον τόπο μας την παρουσία >80 000 Βρετανών με τανκς. Όταν ήταν πια βέβαιο πως, αν γινόταν αναμέτρηση θα έχανε, λόγω της τεράστιας υπεροχής των Βρετανών, έκανε την εμφύλια σύρραξη στα Δεκεμβριανά. Συνολικά περί τους 17 000 νεκροί, ανάμεσά τους δολοφονίες, όπως της ηθοποιού Ε.Παπαδάκη, του Πρύτανη του Πολυτεχνείου Ι.Θεοφανόπουλου κλπ. Μα για να στραφείς κατά του κράτους, χρειάζονται ένα όραμα (υπήρχε) και πιθανότητες επιτυχίας (ανύπαρκτες – το αντίθετο!).

Ακολούθησε η συμφωνία της Βάρκιζας. Αφοπλισμός. Πάντα για να αποφευχθεί η εμφύλια σύρραξη. Στις μεγάλες εθνοκαθάρσεις/γενοκτονίες πρώτο βήμα είναι να επισημανθούν τα θύματα π.χ. σημαδεύοντας τις πόρτες τους. Ακολουθεί η σφαγή, όπως των Αρμενίων ή των Εβραίων στη νύχτα των κρυστάλλων. Η αριστερά σημάδεψε τους δικούς της «συνοδοιπόρους» με την αποχή (1946). Η (μη)ψήφος έγινε φανερή. Η αστυνομία επιθεωρούσε τα εκλογικά βιβλιάρια των υπόπτων και ακολουθούσαν πιέσεις, από τον κοινωνικό εξευτελισμό ως τις εκτελέσεις. Μετά τον αφοπλισμό και την επισήμανση των φίλων και όταν πια εξασφαλίσθηκε σε επαφές με το Βούλγαρο Γ.Δημητρόφ και με το Συνταγματάρχη Ποπώφ της Σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής ότι δεν θα υπήρχε υποστήριξη από τη ΕΣΣΔ (ούτ΄ ένα βόλι, ούτ ένα ρούβλι, ούτε μια λέξη σε Πράβδα, Ισβέστια) κι ότι θα υπήρχε αφειδής στρατιωτική υποστήριξη από Βρετανία, Αμερική έπειτα, με άρματα, αεροπορία, ναπάλμ και πλήρη κυριαρχία στη θάλασσα, έκαναν την εμφύλια σύρραξη. Τριάμισυ χρόνια. Πολλές δεκάδες χιλιάδες νεκροί. Ερήμωση της χώρας. Παράδοσή της πολιτική, στρατιωτική, οικονομική σε ξένους.

Οι ηγέτες ήταν συχνά άτομα ευφυή και έντιμα. Το πλαίσιο όμως μέσα στο οποίο δρούσαν ήταν ναρκοθετημένο. Στο μεσοπόλεμο το Σικάγο αιματοκυλιέται. Αντίπαλες γκαγκστερικές δυνάμεις αποδύονται σε εξοντωτικό πόλεμο μεταξύ τους. Σκοπός ο έλεγχος των αρχών, ο σφετερισμός της εξουσίας. Δεξιά και Αριστερά. Η Ελλάδα αιματοκυλιέται. Αντίπαλες παρατάξεις αποδύονται σε εξοντωτικό πόλεμο μεταξύ τους. Σκοπός ο σφετερισμός της εξουσίας από το νόμιμο ιδιοκτήτη της, το δήμο. Το έχω συζητήσει αλλού. (Δήμος, λαός, όχλος. dimitrissideris.wordpress.com). Το συζητά κι ο Α.Γεωργίου Ξυφτίλης σε ένα παλιό βιβλίο του που διάβασα πρόσφατα: «Ο βιασμός της θεάς, 1991».