"Σημειωματάριο!!!"

«Δεκαπέντε Μαΐου! Περάσαμε το πρώτο δεκαήμερο του μήνα…» έκανε η Ντίνα με κάποια δόση μελαγχολίας (ψηλή, μελαχρινή μουτράκι νόστιμο) αφήνοντας ανοιχτό το βιβλίο, μια βιογραφία του μακαρίτη Τίτο γραμμένη από κάποιον Τz. SWEELL.

 «Κοίτα πως καμαρώνει ο πληθωρικός στρατάρχης με τις κλάρες, τ’ άστρα και τα ρέστα, ανέκφραστος σα ν’ απουσιάζει…» παρατήρησε o Γιάννης, κοντακιανός, φαρδοπλάτης, χαρακτηριστικά προσώπου κανονικά, αραιό μουστάκι να σκεπάζει μόλις το πάνω χείλι. «Άδικα περιμένομε την Αλίκη, έτσι κάνει πάντα, αλλάζει γνώμη γρήγορα στο πι και φι, σα γυναίκα μωρέ καλά μας τα ‘σουρνε ο Λουδοβίκος Α’ της Γαλλίας…» πρόσθεσε η Ντίνα και οι δύο ξέσπασαν σε γέλια.

«Το ποιος ήταν ο Τίτο παραμένει μυστήριο, το ποιος όμως δεν ήταν το γνωρίζουν ασφαλώς οι μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας κι άλλων χωρών…» διάβασε ο Γιάννης χαμογελώντας.

«Ενδιαφέροντα όλα αυτά, παρόλο που έχουν να κάνουν με φαντάσματα του παρελθόντος…».

«Άργησα γιατί μου ‘πιασε την κουβέντα ο Κίμων» «Ωχ! Κατάλαβα…» διέκοψε η Ντίνα. «Όταν πιάσει την πάρλα δε λέει να σταματήσει…». Η Αλίκη στρογγυλοκάθισε κι άναψε τη μακριά πίπα της, παχουλή, όμορφο προσωπάκι με μια τόση δα ελίτσα στ’ αριστερό μάγουλο.

«Έχω αδυνατίσει γύρω στα 3 κιλά…» εξομολογήθηκε. «Σκεφτείτε» συνέχισε «ότι κάνω μακρινούς περιπάτους, προχθές περπάτησα περίπου 200 χιλιόμετρα…», «Μπράβο κουράγιο!» αναφώνησαν οι άλλοι δυο με θαυμασμό…!

«Αμέ τι νομίζετε» τόνισε η Αλίκη τραγανίζοντας ένα παξιμαδάκι, τα γαλανά μάτια της αγκάλιασαν ολόκληρο τον απέναντι κήπο.

«Βρε παιδιά» έκανε ο Γιάννης «στις 10 του μηνός, συμπληρώθηκαν, κι όλας, 3 χρόνια από τότε που έφυγε ο αλησμόνητος φίλος Κώστας Κριτσίνης…», «Ακόμα, προχτές τέλειωσα την πολύ όμορφη νουβέλα του ΤΟ ΞΟΔΙ. Υπέροχη και προπαντός ρεαλιστική…», «Πρώτα – πρώτα ο Κώστας, ο θεός να τον συγχωρέσει ήταν άνθρωπος, δημοκράτης, προοδευτικός και πρόσφερε πολλά στο νησί και σαν λογοτέχνης και δημοσιογράφος….» Έμειναν και οι τρεις σιωπηλοί. «Θυμάμαι τις συναντήσεις μας στο γραφειάκι του, μαζί μας κι ο Κωστάκης, από ποιητική ανθολογία, ο Κώστας μας διάβαζε Ρεμπώ και Βερλάιν…» κατέληξε ο Γιάννης.

«Στο Μπάρι, λέγεται πως οι Βρετανοί του προμήθευσαν (του Τίτο) πλαστό καναδέζικο διαβατήριο, στο όνομα κάποιου πεθαμένου Έλληνα, του Σπυρίδωνα Μέκα. Φαίνεται ότι ήταν άνθρωπος των Άγγλων…» παρατήρησε η Ντίνα.

«Του Κώστα διάβασα κι άλλο αξιόλογο βιβλίο το βίο του Μωάμεθ, μετάφραση από τον Ουάσιγκτον Ιρβινγκ…!!!» «Το Φθινόπωρο του 1941 ο Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, παρουσιάστηκε σαν αρχηγός της αντίστασης στην υπό Γερμανική κατοχή Γιουγκοσλαβία, μήνες αφού ο Μιχάλοβιτς είχε εγκαινιάσει με ενθουσιασμό την Εθνική Αντίσταση.

Την ίδια περίπου εποχή – προσέξτε – κάποιος άλλος Γιόζιπ Μπροζ, κηδευόταν στο Κοιμητήριο του…Ζένουμ…» Η Ντίνα καθάρισε μ’ ένα μακρόσυρτο γκρρρ, το λαιμό της και συνέχισε «Η ταφόπλακα του τελευταίου διατηρείται ακόμη αναλλοίωτη, με τη μόνη αλλαγή την προσθήκη των ονομάτων Ρούντολφ κι Έλενας Μπροζ με το πρώτο ήδη θαμμένο στον οικογενειακό τάφο και τη δεύτερη στη λίστα αναμονής…», «Τέλειωσες;» 4 Ναι! Αυτά τα ιστορικά βιβλία μ’ αρέσουν πάρα πολύ, ο Τίτο όπως δείχνουν τα πράγματα, είχε επισκεφθεί σε ανύποπτο χρόνο και τη Θεσσαλονίκη μας, την πόλη των φάντασμα των κατά ΜΑΖΑΟΥΕΡ…»

«Πείνασα» είπε ο Γιάννης «ετοιμάζω αμέσως» η Ντίνα πέρασε στην κουζίνα.

«Χοιρινό με κολοκύθια κοκκινιστό!!» «Αριστούργημα έκανε η Αλίκη περνώντας τη γλώσσα πάνω απ’ τα χίλια…»

«Έχω στη βιβλιοθήκη μου το δώρο του Κώστα, κανένα χρόνο πριν πεθάνει, την ΙΕΡΑ ΟΔΟ του Θεοτοκά…!» πρόσθεσε ο Γιάννης συγκινημένος. Γύρω στις 11 «ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ…» CODA!

Ευάγγελος Μαρκόπουλος