«Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι»

Πως οι λέξεις αποκτούν ή χάνουν το νόημα τους, είναι μία τόσο απλή υπόθεση, όσο απλή είναι και η κάθε κίνηση ή ενέργεια, που καθορίζει συμπεριφορές.

Στον δημοσιογραφικό χώρο, πολλοί είναι αυτοί που οικειοποιήθηκαν τον τίτλο, χωρίς όμως να έχουν ούτε τα προσόντα αλλά κυρίως ούτε την στοιχειώδη δεοντολογική συμπεριφορά που το επάγγελμα ορίζει.

Είναι αυτοί που δικαιολογούν απόλυτα το «Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι», καθώς υιοθετούν τακτικές έρπουσας κολακείας και οσφυοκαμπτικής εξυπηρέτησης, μόνο και μόνο για να γίνουν αρεστοί στην εξουσία.

Παπαγαλάκια και πρόθυμοι αυλοκόλακες, αντί να δημοσιογραφούν προτιμούν να αντιγράφουν, αντί να δημοσιοποιούν την αλήθεια επιλέγουν να αναμασούν όσα οι κατέχοντες την εξουσία τους υπαγορεύουν.

Η κριτική, η άποψη, η έρευνα, η αλήθεια είναι γι’ αυτούς άγνωστες λέξεις, καθώς αυτές δεν εξυπηρετούν τους υποστηρικτές τους.

Με μόνο ζητούμενο την προβολή, την ανέλιξη, το κέρδος, ξεπουλάνε τα πάντα στον βωμό του προσωπικού τους οφέλους.

Θέλουν με κάθε τρόπο να νοιώσουν παράγοντες. Προσκολλώνται όπου θεωρούν ότι θα έχουν τη δυνατότητα ανάδειξης τους και με όπλο τον κιτρινισμό και τον λαϊκισμό, επιδιώκουν να ικανοποιήσουν τις μάζες, αρκεί να κερδίσουν αναγνωρισιμότητα.

Χρησιμοποιούν το επάγγελμα ως μέσον κατάκτησης αξιωμάτων και με περίσσιο θράσος, δεν διστάζουν να συστήνονται και ως σωτήρες αυτού του τόπου.

Πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται για αυτούς τώρα στην προεκλογική περίοδο, που θα προσπαθήσουν και πάλι να προσδώσουν οντότητα στην κοινωνική και επαγγελματική τους ανυπαρξία.

Και εάν αυτοί είναι «λίγοι», «μικροί», «ελάχιστοι», πόσο ακόμα πιο κατάπτυστοι είναι οι συνδυασμοί που θα τους συμπεριλάβουν στους κόλπους τους.

Πάντως καλό είναι να υπενθυμίζεται πως η επαγγελματική αλητεία και η ρουφιανιά, δεν εξυπηρέτησαν επί της ουσίας, πέραν του πρόσκαιρου, κανέναν άλλο παρά μόνο τον ρουφιάνο.