«Isabel mon amour»

Θυμάμαι που σε χάιδευα. Με τρυφεράδα.

Ήσουν παραμελημένο, απωθημένο, ολότελα παρατημένο. Κολυμπούσα δίπλα σου και δεν με τρόμαζε ο όγκος σου, ούτε το ατέλειωτο το μαύρο σου. Με συγκινούσες που κανένας δεν σε ήθελε, κι ο ένας σ έσπρωχνε στον άλλον και σ έδιωχνε μακριά του. Σ έπαιρνα περιμετρικά, κολλημένη πάνω σου, σήκωνα τα μάτια μου να μετρήσω το μπόι σου, άκουγα μια παλιά σου λαμαρίνα να τρίζει απ τις σουβλιές των αέρηδων, κι ύστερα πάλι σιωπή. Απόλυτη σιωπή. Μετρούσα τους κάβους σου.

Με δεκαεννιά σιδερόσκονα σε είχαν δεμένη, λες και θα τους τόσκαγες. Να πας πού; Με ποιες δυνάμεις;  Με την κατάθλιψη να σ έχει καταρρακώσει. Κολλούσα το κεφάλι μου στις τρύπες σου, κάτω χαμηλά, προσπαθώντας να κοιτάξω μέσα. Εκεί που έμπαινε μέσα το θαλασσινό νερό, απαλά, και ξανάβγαινε τρομαγμένο. Του μύριζες, γυναίκα ίσως;

Σε φωτογράφιζα ατελείωτα, ξανά και ξανά.

Έτσι. Σ ένοιωθα πιο πολύ δικό μου, μια που δεν σε ήθελαν οι άλλοι. Κανένας τους. Μουρμούριζαν, έλεγαν, έφτυναν, χωρίς εσύ καθόλου να τους φταις. Έτσι είμαστε εμείς κορίτσι μου! Με τους άλλους πάντα τα βάζουμε, με μας δεν μας αρέσει.

Κι ύστερα, ήθελα να σ αποθανατίσω για τούτη ακριβώς την ώρα. Την ώρα που θα σ έχανα, τη μέρα που θα μούφευγες. Σήμερα! Τώρα που μου τηλεφώνησαν πως λύνουν τα σκοινιά σου.

Τώρα είναι που δεν θέλω να σε δω. Τώρα είναι που στο λιμάνι δεν θέλω εγώ να κατεβώ, γιατί «ο ζωντανός ο χωρισμός, το λέει και η Αρλέτα, παρηγοριά δεν έχει».

    Στο καλό «Isabel mon amour!» που τραγουδούσε, λες κι ήξερε κάποτε ο Αznavour. Καλή σου τύχη πλάσμα λαβωμένο! ΣΤΟ ΚΑΛΟ! Και να θυμάσαι, είμαι εδώ, με λεν Αγνή δεν στόπα, μένω στη Σύρο Ομήρου εικοσιδυό, και Σ ΑΓΑΠΩ !!

Αγνή Ζησίδου

Σύρος, 13 Αυγούστου 2013