Ψευδείς Ειδήσεις και η Google;

Στις ειδήσεις Google διάβασα ένα άρθρο με τίτλο: "Το μαζικό πείραμα με τα δήθεν «εντελώς ασφαλή» εμβόλια… παγκόσμιο έγκλημα – Γιατί 2,5 δισ άνθρωποι δεν εμβολιάστηκαν;" Συγγραφέας, γράφει, είναι κάποιος Vasko Kohlmayer, www.bankingnews.gr, τον οποίον δεν έχω ξανακούσει. ούτε, ομολογώ, έλεγξα αν είναι πραγματικό πρόσωπο. Ξεκινά από κάτι γνωστό. Για να αποφανθεί η επιστημονική κοινότητα ότι ένα φάρμακο, και επομένως, τα εμβόλια, είναι αποτελεσματικό και ασφαλές, απαιτούνται δοκιμές τουλάχιστον 5 ετών, που μπορεί να εκτείνονται και πέρα από τα 10 χρόνια. Τα εμβόλια για τον COVID-19 όμως παρασκευάστηκαν, και μάλιστα με νέα, αδοκίμαστη επομένως, τεχνολογία μέσα σε λίγους μήνες. Για να πείσουν τους πολίτες όλου του κόσμου να εμβολιασθούν ισχυρίστηκαν ότι είναι "απολύτως ασφαλές". Η φράση επαναλαμβάνεται πολλές φορές. Κι όμως στο διάστημα 2 ετών περίπου έχουν αναφερθεί 23 615 θάνατοι σε εμβολιασμένους, που φθάνουν τα 60% του παγκόσμιου πληθυσμού, γράφει το άρθρο, δηλαδή πάνω από 4 500 000 000 ανθρώπους.

Εγώ έχω δει ή ακούσει ότι ένα φάρμακο είναι ασφαλές, όχι ότι είναι "απολύτως ασφαλές". Όλοι γνωρίζομε ότι δεν υπάρχει φάρμακο, εμβόλιο, επέμβαση, ιατρική πράξη, με "απόλυτη" ασφάλεια. Ακόμη και η απλή λήψη ιστορικού ενέχει κινδύνους, π.χ. διάδοση προσωπικών δεδομένων του ασθενή από το γιατρό. Ένα φάρμακο πρέπει να και(ή) να μη βλάπτει, λέει ο Ιπποκράτης. Καθώς τέτοιο απόλυτο ιδανικό δεν υπάρχει, γίνεται σαφές ότι πρέπει να ανεχθούμε ότι ένα φάρμακο προσφέρει σημαντικά μεγαλύτερη ωφέλεια από τη βλάβη που ενδέχεται να προκαλέσει. Αυτό γίνεται κατανοητό από έναν άρρωστο. Έτσι κι αλλιώς, αυτός υποφέρει και πιθανώς απειλείται η ζωή του από τη νόσο του, αν δεν υπάρξει ιατρική επέμβαση. Επομένως, ασμένως δέχεται να υποστεί τον κίνδυνο κάποιων ανεπιθύμητων παρενεργειών μιας ιατρικής επέμβασης αν με αυτήν προσδοκά απαλλαγή, ή, έστω, ανακούφιση, από τη νόσο του. Αν όμως είναι υγιής, χωρίς να υποφέρει, γιατί να υποστεί τον οσοδήποτε ελάχιστο κίνδυνο; Το δίλημμα ισχύει για κάθε προληπτική ενέργεια, διότι αφορά το μέλλον και αυτό είναι αόρατο. Γιατί π.χ. να πληρώνουμε αμυντικές δαπάνες, αφού δεν έχομε πόλεμο; Γιατί να συλλάβει η αστυνομία κάποιον που κρατά ένα πιστόλι στο δρόμο, αφού δεν πυροβολεί; Η πρόληψη είναι αποδεκτή, επομένως, αν η προσδοκώμενη ωφέλεια είναι συντριπτικά μεγαλύτερη από την απειλούμενη βλάβη. Η επιστήμη επιτρέπει να έχουμε μια αρκετά αξιόπιστη απάντηση σ΄ αυτό. Τέτοια απάντηση αποφεύγει να δώσει ο συγγραφέας του άρθρου.

Γράφει ο συγγραφέας ότι παρατηρήθηκαν 23 615 θάνατοι σε πάνω από 4 δισεκατομμύρια εμβολιασμένους. Δε γράφει όμως πόσοι θάνατοι από COVID-19 παρατηρήθηκαν (και αυτό είναι γεγονός, όχι μελλοντική εικασία) σε ανεμβολίαστους στο ίδιο διάστημα. Προσωπικά δεν έχω ακριβή στοιχεία, αλλά οπωσδήποτε είναι πολύ πάνω από ένα εκατομμύριο. Υπενθυμίζω πως η πρώτη εφαρμογή αντιλυσσικού εμβολίου έγινε από τον L. Pasteur σε 14 Ρώσους που είχα δαγκωθεί από λυσσασμένο λύκο. Κανένας δεν αρρώστησε, χωρίς να έχει γίνει προηγουμένως καμιά δοκιμή σε υγιείς εθελοντές, όπως απαιτεί ή σύγχρονη ερευνητική δεοντολογία. Ο μεγάλος Παστέρ υπέστη διωγμούς από επίσημους φορείς και διότι αυτός, ένας μη γιατρός, εφάρμοσε θεραπεία σε αρρώστους. Είναι προφανές, ότι αυτό ήταν που τους έκαιγε, όχι το γεγονός ότι οι δαγκωμένοι από το λυσσασμένο λύκο θα είχαν ένα βέβαιο βασανιστικό θάνατο χωρίς το εμβόλιο.

Ακολουθεί στο άρθρο ένας κατάλογος από ποικίλες ανεπιθύμητες ενέργειες που έχουν ανακοινωθεί μετά από εμβολιασμό, χωρίς θάνατο. Οι αριθμοί που ο συγγραφέας παραθέτει είναι ένα ασήμαντο ποσοστό στο σύνολο των εμβολιασμένων πολιτών που ή δεν είχαν καμιά ανεπιθύμητη ενέργεια ή είχαν κάποια εντελώς ασήμαντη, όπως πόνο στη θέση της ένεσης ή ένα πυρέτιο 1-2 ημερών. Όπως γίνεται με όλα τα εμβόλια ή και με όλα τα φάρμακα. Αφήνει να εννοηθεί ότι αυτό που ονομάζει "παγκόσμιο έγκλημα πρωτοφανών διαστάσεων" οφείλεται σε ανομολόγητα συμφέροντα. Ότι κρύβονται συμφέροντα πίσω από όλη αυτή την υπόθεση κανένας δεν αμφιβάλλει. Τεράστιες επιχειρήσεις πτώχευσαν, μεγάλος αριθμός εργαζομένων έμειναν άνεργοι. Ταυτόχρονα θησαύρισαν φαρμακευτικές επιχειρήσεις με ενδεχομένως όχι πλήρως διαφανή τρόπο (δεν το γνωρίζω). Είναι αυτή μια από τις βαριές ανεπιθύμητες ενέργειες του καπιταλιστικού συστήματος που βιώνομε. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν π.χ. η ευθύνη της πρόληψης είχε αφεθεί στα κράτη, θα ήταν τόσο αποτελεσματική και σύντομη, κατά τις απαιτήσεις, όσο με τον τρόπο που έγινε; Δεν το ξέρω, αλλά δεν μου φαίνεται πολύ πιθανό. Φυσικά, ακόμη δεν γνωρίζομε πόση δυστυχία έφεραν τα ποικίλα μέτρα, απομονώσεις, περιορισμοί στη λειτουργία σωρείας επιχειρήσεων κλπ συγκριτικά με εκείνη που θα έφερνε η αυξημένη νόσηση λόγω μη επιβολής των μέτρων. Ωστόσο, ο εμβολιασμός προσδοκάται εύλογα να μειώσει αυτούς τους περιορισμούς και τη δυστυχία που συνεπάγονται.

Το άρθρο καταλήγει σε ένα πύρινο καταγγελτικό λόγο εναντίον όλων, φαρμακευτικών εταιριών, ηγετών ρυθμιστικών φορέων, αξιωματούχων δημόσιας υγείας και πολιτικών, μέσων ενημέρωσης κλπ.

Κι εγώ, διαβάζοντας το άρθρο, αναρωτήθηκα. Πρώτα, τι κίνητρα είχε ο συγγραφέας να γράψει το άρθρο; Το να πας κόντρα σε ένα παγκόσμιο, τόσο εκτεταμένο, κίνημα, όπως λέει ο ίδιος, απαιτεί κότσια ή άλλα, ανομολόγητα, οφέλη. Το άρθρο είναι δημοσιογραφικό,. χωρίς επιστημονική τεκμηρίωση. Στον κοινό τύπο δεν απαιτείται τέτοια τεκμηρίωση, όπως είναι η σύγκριση μεταξύ διαφορετικών ομάδων που έχουν όλα κοινά εκτός από το συζητούμενο ερώτημα. Έχει αποδειχθεί ότι σε άλλες περιπτώσεις εμβολίων (για την ιλαρά) πριν από αρκετά χρόνια μια επιστημονική εργασία έδειξε την εμφάνιση σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών από το εμβόλιο. Επισταμένη, δικαστική και επιστημονική έρευνα απέδειξε ότι τα ευρήματα ήταν ψευδή. Παρόλα αυτά είχαν προλάβει να διαδοθούν και άρχισε μια ομαδική εμβολιοφοβική υστερία που οδήγησε μετά από πολλά χρόνια σε επανεμφάνιση της ιλαράς στην Αγγλία. Σε παρόμοια καταστροφή μπορεί να οδηγήσει μια έντεχνη αμφισβήτηση των επιστημονικών δεδομένων που αποδεικνύουν ότι το αντικορωνοϊκό εμβόλιο είναι στατιστικά συντριπτικά περισσότερο ωφέλιμο παρά επιβλαβές. Εξάλλου, οι ανεπιθύμητες ενέργειες, εφόσον είναι γνωστό το ενδεχόμενό τους, είναι δυνατό, αν εμφανισθούν, να αντιμετωπισθούν κατάλληλα. Τέλος, αφού επιλέχθηκε από το συγγραφέα ο καταγγελτικός τρόπος, αναρωτιέμαι, μήπως θα ήταν δίκαιο να κινηθούν οι επίσημοι φορείς ανάλογα, αλλά εναντίον του; Θυμίζω το άρθρο 920 του δικού μας αστικού κώδικα. "Όποιος γνωρίζοντας ή υπαίτια αγνοώντας διαδίδει ειδήσεις ψευδείς...τιμωρείται". Υπάρχει αρμόδιος φορέας που να επιληφθεί, όχι πια μόνο κατά παρόμοιων συγγραφέων, αλλά και των ΜΜΕ που διαδίδουν τις ψευδείς ειδήσεις τους; Μόνο το περιβάλλον ενός δικαστηρίου μπορεί να αποδείξει αν η καταγγελία τους είναι αληθινή ή οι ειδήσεις τους πραγματικά ψευδείς.