Έπεσαν πάλι από τα σύννεφα!

Συγκλονίζει το πανελλήνιο η άγρια δολοφονία του Άλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη. Όλοι εύχονται ο Άλκης να είναι το τελευταίο θύμα της οπαδικής βίας και του ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού που αμαυρώνει και σκοτώνει το αθλητικό ιδεώδες.

Θα μας επιτρέψετε όμως να διατηρούμε ισχυρές αμφιβολίες για το αν θα υπάρξει κάθαρση στο χώρο του ποδοσφαίρου από φαινόμενα οπαδικής βίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε μεγαλοστομίες από τα χείλη των πολιτικά υπευθύνων και των αρμοδίων, επιφορτισμένων με την αποστολή της πάταξης της βίας στα γήπεδα και την εφαρμογή των νόμων.

Το μόνο που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια είναι να αναρτώνται κάποια πανό με το σύνθημα ''όχι βία στα γήπεδα'' και η αγανάκτηση όλων πολιτικών, ποδοσφαιρικών συλλόγων, αθλητικών παραγόντων, φιλάθλων να εξαντλείται σε συμβολικές διαμαρτυρίες. Σίγουρα όλα μετράνε, αλλά για να παταχθεί η βία χρειάζονται μέτρα αυστηρά χωρίς υπολογισμό του πολιτικού κόστους . Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ πολιτική βούληση για την πάταξη της βίας μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Διότι η πάταξη της οπαδικής βίας χρειάζεται τόλμη από την πολιτική ηγεσία να πάρει σκληρές αποφάσεις. Και τέτοια πολιτική ηγεσία δεν έχουμε βρει ακόμη στην χώρα μας.

Εξεπλάγην σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος από την δολοφονία του Άλκη. Όλοι ξαφνιάστηκαν με το αποτρόπαιο γεγονός. Αλήθεια που ζούσαν όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι τα χρόνια που θέριευε ο χουλιγκανισμός στην Ελλάδα; Δεν ήξεραν τίποτα, δεν έβλεπαν τίποτα, δεν ενημερώνονταν για τίποτα; Έπεσαν πάλι από τα σύννεφα;

Ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Αθλητισμού, ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας που τις προηγούμενες ημέρες μας συγκίνησαν με τις δηλώσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις τηλεοράσεις, καταδικάζοντας μετά βδελυγμίας, τη βία και εκφράζοντας τη λύπη τους για το συνταρακτικό γεγονός της δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου που έκανε το λάθος να πει τι ομάδα είναι, συσκέπτονται για μια ακόμη φορά με θέμα την πάταξη της οπαδικής βίας. Για άλλη μια φορά μας διαβεβαιώνουν ότι όλα θα αλλάξουν και ότι τα μέτρα που θα ληφθούν θα είναι πολύ αυστηρά. Γιατί όμως να τους πιστέψουμε, αφού στην Ελλάδα έχει γίνει συνήθεια πλέον όλες αυτές οι υποσχέσεις και οι δεσμεύσεις των πολιτικών και κάθε αρμόδιου φορέα να ξεχνιούνται όταν ''κατακαθήσει ο κουρνιαχτός'';

Απόδειξη το ιδιώνυμο αδίκημα του λεγόμενου νόμου Ορφανού του 2006, βάσει του οποίου όσοι συλλαμβάνονταν για επεισόδια σε γήπεδα οδηγούνταν στη φυλακή. Η εφαρμογή του νόμου προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις από οργανωμένους φιλάθλους και Συνδέσμους που σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα μαζί με τους πολιτικούς για τη δολοφονία του Άλκη. Για αυτό και αυτός ο νόμος δύο χρόνια αργότερα καταργήθηκε από τον Γιάννη Ιωαννίδη που διαδέχθηκε τον Γιώργο Ορφανό στο υπουργείο Αθλητισμού. Το 2012 το ιδιώνυμο επανήλθε με δύο προϋποθέσεις. Πρώτον ο δράστης να είναι υπότροπος και δεύτερον να κρίνεται ιδιαιτέρως επικίνδυνος. Με άλλο νόμο το 2015 προβλεπόταν ότι η επιβαλλόμενη ποινή μπορεί να ξεπεράσει το ανώτατο όριο όταν ο δράστης χρησιμοποιήσει όπλο η εκδηλώσει ρατσιστική συμπεριφορά, ανάλογα με τη βαρύτητα των πράξεών του. Επομένως δεν χρειάζεται να συσκέπτεται ο πρωθυπουργός με τους υπουργούς του για την πάταξη της οπαδικής βίας κάθε φορά που έχουμε φαινόμενα χουλιγκανισμού στην Ελλάδα. Αυτό που χρειάζεται είναι βούληση απ' όλους τους ιθύνοντες μιας συντεταγμένης Πολιτείας για την εφαρμογή των νόμων. Γιατί νόμοι υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται. Και δεν εφαρμόζονται γιατί απουσιάζει η πολιτική βούληση. Μην τα χαλάσουμε με τις ομάδες και με τους στρατούς τους. Χρήστος Αλεξανδρής