«Δημιουργούν και αναπτύσσουν κουλτούρα»

Το ταλέντο, η δημιουργική φλέβα και η συνειδητότητα στον τρόπο με τον οποίο πολλοί νέοι της Σύρου αφουγκράζονται και αντιλαμβάνονται το ρόλο της τέχνης στη ζωή του ανθρώπου επιβραβεύτηκαν στην 7η Biennale Παιδικής Ζωγραφικής, που διοργάνωσαν το Μουσείο και η Ακαδημία Παιδικής Τέχνης στην Ξάνθη με θέμα «Οι δρόμοι της Μουσικής».

Στο διαγωνισμό συμμετείχαν συνολικά δεκαεννέα μαθητές του 3ου Γυμνασίου Σύρου, το οποίο απέσπασε 7 βραβεία. Η προετοιμασία των έργων έγινε στο σχολείο κατά τη διάρκεια του μαθήματος των εικαστικών με υπεύθυνη την κ. Αργυρώ Διαμαντάκη, αλλά και κάποια Σαββατοκύριακα. Οι μαθητές κλήθηκαν να εκφραστούν σε χαρτί μεγάλης διάστασης 50Χ70 και να πειραματιστούν με διάφορα υλικά όπως: νερομπογιές, μαρκαδόρους, τέμπερες, μελάνες, παστέλ ξερό, λαδοπαστέλ, μολύβια, ακρυλικά, κόλαζ, μικτές τεχνικές.

Τα πρώτα βραβεία απονεμήθηκαν στη Μαρία Οντίλ Κρητικού και στη Ναυσικά Γκοτζαμάνη. Δεύτερο βραβείο απέσπασαν η Μαρία Γκαλίτση και η Κωνσταντίνα Μανθοπούλου, ενώ τρίτες βραβεύτηκαν η Ευτυχία – Φανή Μίμογλου, η Χρυσή Γιαβάνογλου και η Ειρήνη Φουάση.

«Η συνεργασία των μαθητών μαζί μου και μεταξύ τους ήταν άψογη και το αποτέλεσμα  τιμά ιδιαίτερα το σχολείο αλλά και εμένα γιατί πρόκειται για έναν παγκόσμιο διαγωνισμό ζωγραφικής και ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγάλος» δηλώνει στην «Κοινή Γνώμη» η κ. Διαμαντάκη, κάνοντας λόγο για μία ξεχωριστή εμπειρία τόσο για τους μαθητές που ξεδίπλωσαν τις καλλιτεχνικές ικανότητές τους, όσο και για την ίδια προσωπικά.

Οι δρόμοι της Μουσικής

Στόχος του διαγωνισμού ήταν η ανάδειξη της αγάπης, της ειρήνης, της φιλίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών του κόσμου, πάντα με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και την παράδοσή τους.

Η 7η Biennale Παιδικής Ζωγραφικής απευθυνόταν σε μαθητές και μαθήτριες της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Οι συμμετέχοντες δημιούργησαν έργα με θέμα τη μουσική (αφηρημένες ή συμβολικές εικόνες), κατέγραψαν επάνω στο έργο τους, με τον εικαστικό λόγο τους τον ενθουσιασμό της στιγμής, τα ακούσματα από μουσικές βγαλμένες μέσα από την παράδοση τους, αλλά και ήχους από μουσικά όργανα της πατρίδας τους. Τα παιδιά είχαν επίσης τη δυνατότητα να ζωγραφίσουν μουσικά όργανα και στιγμές που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη τους, καθώς και μουσικά όργανα της φαντασίας τους.

Η αξιολόγηση των έργων έγινε από ειδική επιτροπή, που αποτελείτο από καλλιτέχνες και παιδοψυχολόγους. Οι ζωγραφιές που διακρίθηκαν, βραβεύτηκαν με διπλώματα από τη διεύθυνση του Μουσείου και της Ακαδημίας Παιδικής Τέχνης.

Πρόκληση για τους μαθητές

Σύμφωνα με την κ. Διαμαντή, ο συγκεκριμένος διαγωνισμός ήταν μια πρόκληση για τους μαθητές του 3ου Γυμνασίου καθώς κλήθηκαν να δουλέψουν για πρώτη φορά με υλικά, τα οποία δεν χρησιμοποιούν συχνά, αλλά και να δημιουργήσουν σε μεγάλη επιφάνεια.

«Τα παιδιά έχουν μάθει να ζωγραφίζουν σε μικρότερη επιφάνεια. Ένας μεγάλος χώρος αδειάζει εύκολα και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Πρέπει να υπάρχει μία στιβαρή σύνθεση για να στηριχτεί κάτι τέτοιο και για ένα παιδί δεν είναι εύκολο. Ωστόσο, εγώ τα ενθάρρυνα να το συνεχίσουν και είμαι ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα» αναφέρει χαρακτηριστικά, σημειώνοντας ότι επίσης αξιόλογες ήταν και πολλές ζωγραφιές μικρότερων μαθητών, οι οποίες δε διακρίθηκαν στο διαγωνισμό. «Υπήρχαν κι άλλα έργα που είχαν μεγάλο ενδιαφέρον, όμως αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι η επιτροπή επέλεξε στιβαρές συνθέσεις χωρίς πολλά μικρά στοιχεία», τονίζει η εκπαιδευτικός.

Όπως εξηγεί, η προετοιμασία των έργων έγινε τόσο στο μάθημα των εικαστικών της περασμένης χρονιάς, όσο και σε ώρες εκτός σχολείου. «Αρχικά είχαν δηλώσει συμμετοχή περισσότερα παιδιά, αλλά στην πορεία το έχασαν γιατί η διαδικασία απαιτούσε πολλή δουλειά, χρόνο, συγκέντρωση και ιδέα».

Ο ρόλος του τοπικού στοιχείου στην καλλιτεχνική έκφραση

Μέσα από τον διαγωνισμό, τα παιδιά περιπλανήθηκαν στους δρόμους της μουσικής, αναδεικνύοντας τα πολιτιστικά στοιχεία του τόπου τους και την επιρροή που αυτά ασκούν στην έμπνευση, τον τρόπο σκέψης και την καλλιτεχνική έκφρασή τους.

«Οι μαθητές που απέσπασαν το πρώτο βραβείο αποτύπωσαν την αίσθηση της μουσικής, πώς αυτή διαχέεται στο χώρο και τι κάνει στο ανθρώπινο σώμα» εξηγεί η κ. Διαμαντάκη, σημειώνοντας πως τα μικρότερα παιδιά λειτούργησαν διαφορετικά, ζωγραφίζοντας μία σύνθεση, όπως ένα μπουζούκι με ένα πεντάγραμμο, νότες κ.α.

«Ο εικαστικός οφείλει να καθοδηγεί και να παροτρύνει»

Αναφερόμενη στο ρόλο του εικαστικού σε ένα σχολείο, η κ. Διαμαντάκη εκφράζει την άποψη ότι πέρα από το εκπαιδευτικό κομμάτι, θα πρέπει να αναλαμβάνει δράσεις με στόχο τόσο την εξωστρέφεια του ίδιου του σχολείου, όπως συνέβη με τη δημιουργία των γκράφιτι στους τοίχους των γυμνασίων, όσο και στην ανάπτυξη της καλλιτεχνικής έκφρασης των μαθητών.

«Όλα τα παιδιά μπορούν να ζωγραφήσουν, όπως όλοι μπορούν να τραγουδήσουν. Δεν νομίζω ότι υπάρχει παιδί που δεν μπορεί να τραβήξει μία γραμμή. Η γραμμή και το χρώμα είναι προσωπικό πράγμα. Και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο τους ενθαρρύνω και μ’ αρέσει να παίρνουν πρωτοβουλίες και να μπλέκονται με ένα αντικείμενο που το ξέρω κι εγώ και ξέρω να τα βοηθήσω» αναφέρει χαρακτηριστικά, υποστηρίζοντας ότι είναι πολύ σημαντική η αναγνώριση αυτού του έργου τόσο από τους γονείς, όσο και από την τοπική κοινωνία γενικότερα.

«Εμείς που είμαστε μέσα στο σχολείο, δεν αντιλαμβανόμαστε πλήρως την εικόνα που βγαίνει προς τα έξω. Κάνουμε τη δουλειά μας, οπότε η κοινωνία θα δει την προσπάθειά μας με μία διαφορετική κριτική ματιά. Και είναι σημαντικό να αισθάνονται οι γονείς ότι τα παιδιά τους βρίσκονται σε ένα χώρο που δημιουργούν, μαθαίνουν και αναπτύσσουν μια κουλτούρα», καταλήγει.