Μήνυση για εκφοβισμό

Φίμωση του δημοσιογραφικού λόγου, της γνωστοποίησης γεγονότων, της ελευθερίας της γνώμης και της αξιολογικής δημοσιογραφικής κρίσης επιχειρεί η δημοτική σύμβουλος Σύρου-Ερμούπολης, Μ. Καζαντζάκη, η οποία καταθέτοντας μηνύσεις θεωρεί ότι θα τρομοκρατήσει και θα σιγάσει τελικώς την αλήθεια σχετικά με γεγονότα, στα οποία η ίδια έχει άμεση εμπλοκή.

Με μήνυση που κατάθεσε κατά της υπογράφουσας, ως Διευθύντριας της «Κοινής Γνώμης» και συντάκτριας άρθρου στο οποίο γινόταν αναφορά σε συγκεκριμένη επαγγελματική ενέργεια της δημοτικής συμβούλου, αυτή αντί άλλης ενέργειας επέλεξε να ασκήσει πίεση και να επιβάλει σιωπή στον δημοσιογραφικό λόγο.

Παράλληλα, η διασπορά φημών και οι φτηνοί σχολιασμοί, ακόμα και από προθύμους εξυπηρετητές, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να αποδεικνύουν την ευτέλεια των εκφραστών τους και να επιβεβαιώνουν πως τελικά η τακτική της πεζοδρομιακής συμπεριφοράς είναι το μόνο που έχουν να επιδείξουν.

Δεν νοείται, άτομα που βρίσκονται στη δημόσια ζωή του τόπου και επιθυμούν να διαδραματίσουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στα κοινά, να μετέρχονται τέτοιων μέσων, που μειώνουν όχι μόνο τους ίδιους αλλά και όσους τους εμπιστεύτηκαν.

Η μήνυση

Η μήνυση που κατέθεσε η δημοτική σύμβουλος κατά της υπογράφουσας το άρθρο, αφορούσε στην αναφορά σε άρθρο περί των ενεργειών της σχετικά με την ενεργοποίηση της αναγκαστικής κατάσχεσης, υπέρ πελάτη της, του ποσού των 10.689,12 ευρώ, από τις 100.000 ευρώ του Νεωρίου που θα διαμοιράζονταν στους εργαζόμενους του ναυπηγείου συν τις 50.000 ευρώ που κάλυψε ο εργολάβος.

Εάν η επίκληση της συκοφαντίας συνίσταται στη χρήση ή όχι της ακρίβειας νομικών όρων, που επικαλείται, αυτό δεν καθιστά αναληθές το γεγονός, καθώς το σχετικό έγγραφο που φέρει την υπογραφή της ως νομικής εκπροσώπου συγκεκριμένου πελάτη, με το οποίο ενεργοποιήθηκε η αναγκαστική κατάσχεση αποτελεί αδιαμφισβήτητο στοιχείο.

Με αυτό το έγγραφο επιβεβαιώνεται πως υπήρξε για αρκετές ώρες η εμπλοκή που καθυστέρησε την απόδοση των 500 ευρώ σε κάθε εργαζόμενο, προκαλώντας εμπαιγμό της ανάγκης και της αγωνίας τους.

Παρά την ύπαρξη του κατασχετήριου, στο επίμαχο άρθρο όπου έγινε και η σχετική αναφορά, δεν διατυπώθηκε η πληροφορία κατηγορηματικά αλλά τέθηκε ως ερώτημα.

Αυτό και μόνο έδινε στην εν λόγω δημοτική σύμβουλο το δικαίωμα, εάν έκρινε πως θίγεται, να απαντήσει δημοσίως και να γνωστοποιήσει προς το σύνολο των πολιτών, την άποψη της, πράγμα που όμως δεν έπραξε.

Μόνο που στο κείμενο της μήνυσης, ίσως εσκεμμένα ή δολίως, παρέλειψε να θέσει το ερωτηματικό και το αντικατέστησε με τελεία, στρεφόμενη-ως φαίνεται-και κατά των σημείων στίξης.

Η σύλληψη

Προς γενική ενημέρωση για όσα ακολούθησαν την κατάθεση της μήνυσης, τα οποία είναι πολύ μακράν των όσων παραπλανητικών φημών εντέχνως διασπείρονταν, παρατίθενται τα πραγματικά γεγονότα, που καθιστούν σαφή την θέση, την τακτική και την συμπεριφορά έκαστης πλευράς.

Την επόμενη ημέρα της μηνύσεως, αστυνομικά όργανα ήρθαν προς αναζήτηση της γράφουσας στα γραφεία της εφημερίδας.

Καθώς την συγκεκριμένη ημέρα πραγματοποιείτο η επίσκεψη του αναπληρωτή υπουργού Υγείας, Π. Πολάκη στη Σύρο και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη κοινή δημόσια συνάντηση του, με τοπικούς βουλευτές και εκπροσώπους φορέων, υπήρξε ενημέρωση για την αστυνομική αναζήτηση.

Αμέσως και ενώπιον όλων των παρευρισκόμενων, υπήρξε κλήση στο 100, μέσω του οποίου έγινε σύνδεση με την αστυνομική υπηρεσία της Σύρου, προκειμένου να ενημερωθεί για τον δημόσιο χώρο της κοινής συνάντησης, από όπου και θα μπορούσαν να έλθουν για την σύλληψη.

Όταν πλησίαζε η ώρα της αποχώρησης από το σημείο και της μη εμφάνισης των αστυνομικών, επαναλήφθηκε το τηλεφώνημα στο 100, με αποτέλεσμα να προχωρήσουν τελικά στη διαδικασία της σύλληψης, όπως η αυτόφωρη διαδικασία ορίζει.

Ακολούθησε ολιγόωρη ολοκλήρωση των τυπικών διαδικασιών στην αστυνομική υπηρεσία της Σύρου και ολιγόλεπτη παρουσία στον εισαγγελέα.

Η προσωπική αυτή αναφορά γίνεται προκειμένου να καταστεί σαφές πως όλοι οι ισχυρισμοί και οι φήμες που διαδίδονταν για την δήθεν αποφυγή σύλληψης αποτελούν ασύστολα ψεύδη.

Άσκηση εκφοβισμού

Η εμπάθεια για ακόμα μία φορά πρόδωσε δημόσια πρόσωπα της Σύρου, τα οποία κατάφεραν, με τις πρακτικές που υιοθετούν, να αυτογελοιοποιηθούν και να υποβιβάσουν ακόμα περισσότερο την ήδη ευτελισμένη δημόσια παρουσία τους. 

Η αξιολόγηση των συμπεριφορών και των ενεργειών των δημοσίων προσώπων, εκ μέρους των δημοσιογράφων, πρέπει κατά το σκεπτικό τους, να αποτελέσει αιτία δίωξης.

Μόνο που η διαταραχή που μαρτυρούν οι σπασμωδικές κινήσεις τους, δεν αποδεικνύει τίποτε περισσότερο του πανικού τους και του εκφοβισμού που αρέσκονται να ασκούν.

Η δημόσια θέση τους είναι αυτή που ενώ εξ ορισμού τους προσδίδει αίγλη, όμως με την ιδιότυπη ασυλία που ετσιθελικά απαιτούν να έχουν από την δημοσιογραφική κρίση, το μόνο που καταφέρνουν τελικά είναι να αποδείξουν την πλήρη τους έλλειψη σε αξιοπρέπεια και ήθος.

Ο ελεγκτικός ρόλος, που έχει μεταξύ άλλων ο τύπος, αποτελεί για κάποια αιρετά πρόσωπα, στοιχείο ενοχλητικό γι’ αυτούς, στο οποίο πρέπει να τεθούν φραγμοί, όπως αποδεικνύεται με τις πράξεις τους, με ζητούμενο τελικώς την από μέρους τους λογοκρισία σε ότι τους προδίδει και επικοινωνεί την πραγματική διάσταση των ενεργειών τους!

Πόσος δικαστικός εκφοβισμός μπορεί να υπάρξει στην οριοθέτηση της ελευθερίας του λόγου και της διάδοσης πραγματικών και αληθών ειδήσεων και περιγραφής γεγονότων;

Πόσο εγκληματική η αποτύπωση και δημοσιοποίηση των πράξεων των ατόμων που μετέχουν στη δημόσια ζωή;

Ποιός τελικά είναι αυτός που φοβάται και τι είναι πραγματικά αυτό που τον φοβίζει;

Η πραγματικότητα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, παρά την λάσπη.

Κατοχυρωμένος ο δημοσιογραφικός ρόλος

Η συμμετοχή στα κοινά εμπεριέχει, πέραν των άλλων, τον έλεγχο των πράξεων και την κριτική των ενεργειών, επί των οποίων οφείλονται απαντήσεις ουσίας, στο πλαίσιο ανάπτυξης του διαλόγου, που συνιστά την απόλυτη έκφραση της Δημοκρατίας και φυσικά διευκολύνει το κριτήριο των πολιτών να διαμορφώσουν άποψη για τα πρόσωπα που εξέλεξαν.

Στην επίκληση δε του επηρεασμού της κοινής γνώμης εκ μέρους του τύπου, σαφώς και αυτός αποτελεί στοιχείο της ελευθερίας της έκφρασης, βάσει της οποίας λειτουργεί και η δημοσιογραφία, με τον νομικό, Βασ. Χειρδάρη να επισημαίνει πως «Ο επηρεασμός της κοινής γνώμης και του συνομιλητή αποτελεί πτυχή της ελευθερίας της έκφρασης».

Άλλωστε, σύμφωνα με επανειλημμένες κρίσεις των δικαστηρίων, συνίσταται σε υποχρέωση του δημοσιογράφου, προκειμένου να προστατευθεί το κοινωνικό σύνολο, η άσκηση κριτικής και ελέγχου των δημοσίων προσώπων, γεγονός που ουδόλως υποδηλώνει δόλο.

Παρά τις συνεχείς προσπάθειες, που ακόμα δεν έχουν ευοδωθεί στη Ελλάδα, για αποποινικοποίηση της δημοσιογραφίας, ουδέποτε υιοθετήθηκε, τόσο από την γράφουσα όσο και από το παρόν έντυπο, η αυθαιρεσία και η συκοφαντία στα γραφόμενα, καθώς αυτά υποστηρίζονται πάντοτε από τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία.

Προς υπενθύμιση δε στη νομικό, που επιλέγει τη νομική οδό κατά του τύπου, μάλλον έχει περιορισμένη γνώση επί της σχετικής νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, καλό θα ήταν να αναφερθεί πως δικαιώθηκε ο δημοσιογραφικός ρόλος.

Έτσι υπενθυμίζεται πως βάσει του άρθρου 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, κατοχυρώνεται η ελευθερία της έκφρασης ως θεμελιώδες δικαίωμα κάθε πολίτη, αναφέροντας συγκεκριμένα πως «Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως  ή  μεταδόσεως πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων».

Αναλόγως ορίζει και το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ, ότι «Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του, και το δικαίωμα να αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, και από όλο τον κόσμο».

Και όπως ορίζει το Ελληνικό Σύνταγμα, στο άρθρο 14 «Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του κράτους. Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται».

Επ’ αυτού σαφής είναι και η διατύπωση του συνταγματολόγου, Κώστα Χρυσόγονου, ότι «Ο επηρεασμός της κοινής γνώμης έστω και πάνω στη βάση της διάδοσης απόψεων αμφισβητούμενης, κατά την κρίση της κρατικής εξουσίας, ορθότητας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της κατά το άρθρο 14 παρ. 1 του Συντάγματος ελευθερίας έκφρασης και διάδοσης στοχασμών. Πουθενά δεν προβλέπει το Σύνταγμα ότι προστατεύονται μόνον οι αποδεκτοί από την εξουσία στοχασμοί».