Ο σεβασμός στον άλλον άνθρωπο έχει μεγάλη αξία!

Πριν λίγες μέρες διάβασα ότι έγινε μια έρευνα από το «World Values Survey» που (αν το ερμηνεύω σωστά), σημαίνει: «παγκόσμια επισκόπηση Αξίας». Θέμα της έρευνας ήταν ο σεβασμός και η ευγένεια του ανθρώπου προς τον άλλον άνθρωπο και ιδιαίτερα, αν οι γονείς θεωρούν ότι είναι σημαντικό και πρέπει να μεταφέρουν, να μεταδίδουν, να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αυτές τις αξίες του σεβασμού, της ευγένειας, ίσως και της ανεκτικότητας προς τον άλλον άνθρωπο.

Η έρευνα αυτή έγινε σε 69 χώρες. Η Ελλάδα, γράφουν, κατατάχθηκε στις τελευταίες χώρες... ίσως η τελευταία. Χαμηλά, μαζί με την Ελλάδα βρίσκονται χώρες όπως η Ουγκάντα, η Αλγερία και το Πακιστάν, ενώ οι πέντε πρώτες χώρες στη σχετική λίστα ήταν η Σουηδία, η Ολλανδία, η Δανία, η Γαλλία και η Ισλανδία.

Και η Ελλάδα; η χώρα της ιστορίας, που έδωσε, λέει, τα φώτα του πολιτισμού σε όλον τον κόσμο; Μήπως, τελικά, τα δώσαμε όλα και μείναμε στο σκοτάδι; Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που ακούμε, διαβάζουμε η βλέπουμε αρνητικές εικόνες για τη χώρα μας.

Το αποτέλεσμα της έρευνας δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Με μια προσεκτική ματιά θα αντιληφθούμε πως εδώ βρίσκεται η ρίζα πολλών δεινών μας ως κοινωνία. Κάνω λάθος;

Ο σεβασμός, ακόμη και η ανεκτικότητα είναι ανθρώπινες αξίες και βοηθούν πάρα πολύ και τις σχέσεις των ανθρώπων, αλλά και μιας κοινωνίας. Ο σεβασμός έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του άλλου ανθρώπου, ιδιαίτερα αν έχει μια ιδιότητα ή ένα ρόλο που απορρέει από τους κανόνες της κοινωνικής διαβίωσης. Για παράδειγμα: Πρέπει και είναι σωστό, νομίζω, να σεβόμαστε τους δασκάλους μας, τους γονείς μας, τους ηλικιωμένους, τους γείτονες, ή τους προϊσταμένους. Ανεκτικότητα σημαίνει προθυμία να επιτρέπουμε στους άλλους, (φίλους, συνεργάτες ή αγνώστους), να σκέφτονται, να εκφράζονται και να δρουν με τρόπους οι οποίοι δεν μας βρίσκουν σύμφωνους. Βέβαια, το ωραίο και το δυναμικό για μια κοινωνία είναι να έχει αποδεχθεί και να δραστηριοποιείται έχοντας ως πρότυπο αυτές τις δυο αξίες. Ένας Ευρωπαίος πολιτικός επιστήμονας λέει ότι αυτές οι δύο αξίες είναι τα σπουδαία προτερήματα που θα πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος, ώστε όλοι μαζί με μια σύμπνοια, συνεργασία και συνύπαρξη μπορούν να πετύχουν ώστε να έχουν μια άριστη, σωστή και ωφέλιμη κοινωνία. Και είναι σίγουρο ότι καμία χώρα δεν μπορεί να ανέβει ψηλά εάν έχει έλλειμμα και στις δύο αυτές αξίες.

Κάποτε, (άλλωστε πολλοί Έλληνες της ηλικίας μου θα γνωρίζουν και θα θυμούνται), η αξία του σεβασμού ήταν ιδιαίτερα ψηλά μέσα στη μέση ελληνική οικογένεια. Μας έλεγαν οι γονείς: Να μάθεις να σέβεσαι τους άλλους και... ιδιαίτερα φυσικά τους δασκάλους, τους καθηγητές και τους ηλικιωμένους ανθρώπους, στους οποίους μπορείς να προσφέρεις τη βοήθειά σου όταν την χρειάζονται.

Ο σεβασμός σήμερα.

Ο ηλικιωμένος καθηγητής σήμερα έπαψε να θεωρείται αξιοσέβαστο πρόσωπο. Τώρα μπορεί ο κάθε νεαρός να τον χλευάζει δημόσια, να του χτίζει την πόρτα του γραφείου ή να τον κρατά όμηρο για ώρες, αλλά και, ίσως, θα μπορούσε και να χαστουκίζει τον καθηγητή.

Ο σεβασμός ως αξία έχασε τη σημασία του. Κάθε τι διαφορετικό ως άποψη που προέρχεται από τον άλλον άνθρωπο, προσλαμβάνεται ως απαράδεκτο και με τα σημερινά δεδομένα, πρέπει να βρίσεις!! Δείτε την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου: φωνές και ύβρεις και προσβολές κάθε είδους.

Βέβαια και οι πολίτες μεταξύ τους δεν συζητούν καλύτερα. Οι διάλογοι στις διάφορες εκπομπές είναι πάντα σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Υπάρχει μια υπεραφθονία λεκτικής βίας που εκπλήσσει αρνητικά και σοκάρει μερικές φορές.

Αυτό είναι βέβαια το παράδειγμα που «υποδέχονται» σήμερα οι νέοι και αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Άραγε θα μπορούσαν, η μάλλον θα ήθελαν γονείς και δάσκαλοί να βοηθήσουν τα παιδιά μας να έχουν τη δύναμη να σέβονται τους άλλους; Τουλάχιστον εδώ, σε τούτο το νησί που χαρακτηρίστηκε ως χώρος πολιτισμού από πολλούς ξένους, ας φροντίσουν οι υποψήφιοι πολιτικοί μας να κρατήσουν χαμηλούς τόνους. Και... όσοι το κάνετε, νομίζω ότι θα σας το εκτιμήσουν οι ψηφοφόροι σας. Για το καλό του νησιού και των παιδιών μας. Αυτό δεν επιθυμείτε όλοι;