“Θα τρέξω ξανά”

Πριν από περίπου ένα μήνα ο Αγησίλαος Μακριδάκη πήρε μέρος σε έναν από τους δυσκολότερους αγώνες δρόμου και συγκεκριμένα υπέρ αποστάσεων, αφού προσπάθησε να διανύσει τα 247 συνολικά χιλιόμετρα από την Αθήνα έως στην Σπάρτη, στον αγώνα Σπαρτάθλου 2014. Μπορεί ο Συριανός αθλητής να μην κατάφερε να “ακουμπήσει” το άγαλμα του Λεωνίδα, όμως η προσπάθειά του ήταν συγκινητική μιας και διένυσε κάτι παραπάνω από 180 χιλιόμετρα σε περίπου 21 και κάτι ώρες.

Να σημειώσουμε σ' αυτό το σημείο πως ο Μακριδάκης προσπάθησε να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται, αφού το νησί της Σύρου δεν έχεις τους δρόμους ή αν θέλετε καλύτερες τους χώρους που να προσφέρουν μία σωστή προετοιμασία σε έναν αθλητή ο οποίος θα έπαιρνε μέρος σε αγώνα Σπαρτάθλου. Παρόλα αυτά προσπάθησε όπως μας λέει και στη συνέντευξη που παραχώρησε στην WEB CAMERA της Κοινής Γνώμης, να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται και να είναι έτοιμος της ημέρα του αγώνα. Αυτό που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να μην τερματίσει όπως τονίζει ήταν η απειρία από τέτοιου είδους αγώνα και ευελπιστεί, την επόμενη φορά -τον ερχόμενο Σεπτέμβρη – να καταφέρει να τερματίσει.

Αρχικά ο αθλητής μίλησε για τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά και την προετοιμασία που χρειάστηκε να κάνει ώστε να είναι έτοιμος για τον “Σπάρταθλον 2014”.

Α.Μ. “Η προετοιμασία που χρειάζεται να κάνει για να πάρεις μέρος στον συγκεκριμένο αγώνα δεν είναι ένας χρόνος, είναι αρκετά περισσότερος. Μην ξεχνάμε πως για να καταφέρεις να πάρεις μέρος στον Σπάρταθλον θα πρέπει να δώσεις και αγώνα πρόκρισης. Οι εμπειρίες που αποκόμισα από τον αγώνα είναι μοναδικές. Πραγματικά δεν έχω ξανά νιώσει τέτοια συναισθήματα κατά τη διάρκεια αγώνα, ήταν μία μοναδική εμπειρία. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ένιωθες την αλλαγή των συναισθημάτων, αφού δεν υπήρχε ο ανταγωνισμός που έχεις σε άλλους αγώνες, καθώς σ' αυτόν τον αγώνα ο κάθε αθλητής κατά τη διάρκεια της διαδρομής ο ένας να βοηθά τον άλλον όπως δηλαδή και συνέβη σε πολλές περιπτώσεις. Γενικά είναι ένας αγώνας τελείως διαφορετικός από τους άλλους. Βέβαια είναι ένας από τους πιο δύσκολους αγώνες που διεξάγονται παγκοσμίως και είναι μοναδικός γιατί σ' αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ. Είναι απρόβλεπτος, δεν ξέρεις ποτέ τι θα συμβεί κατά τη διάρκεια του αγώνα”.

Πως ένιωσες όταν βρέθηκες στην γραμμή εκκίνησης με τους υπόλοιπους αθλητές;

Α.Μ. “Το όριο για να διανύσεις την απόσταση είναι σε μιάμιση μέρα. Εγώ προσωπικά μιας και ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούσα κάτι τέτοιο, είχα ένα μικρό άγχος για το τι μπορεί να μου συμβεί κατά τη διάρκεια του αγώνα. Βέβαια αυτό το άγχος κατά τη διάρκεια του αγώνα ξεπεράστηκε, γιατί έβλεπα ότι πήγαινα καλά μέχρι το σημείο που σταμάτησα. Το άγχος μου έφυγε από τα πρώτα χιλιόμετρα, καθώς μετά από λίγη ώρα ήξερα ότι θα συναντούσα τους δικούς μου ανθρώπους, τον Παναγιώτη Τσούκος και τον Σιδερή Αρμακόλα. Διαχειρίστηκα τον αγώνα όσο καλύτερα μπορούσα και όπως δηλαδή τον είχαμε σχεδιάσει και ήταν όλα καλά μέχρι το σημείο που σταμάτησα”.

Αγησίλαε, πόσο κουράγιο και πόσο καλή ψυχολογία πρέπει να έχεις για να πάρεις την απόφαση να τρέξεις όπως είπες κι εσύ σε ένα από τους πιο δύσκολους αγώνες στον κόσμο. Αλλά συγχρόνως θα ήθελα να μου πεις και στο τέλος του αγώνα βλέπουμε να σκεπάζουν τους αθλητές, γιατί συμβαίνει αυτό;

Α.Μ. “Τους αθλητές μετά το τέλος του αγώνα τους σκεπάζουν για να μην κρυώσουν. Αυτό γίνεται σε πολλούς αγώνες, μέχρι να βάλουν στεγνά ρούχα πάνω τους.

Στη συζήτησε μπήκε και ο προπονητής του Αγησίλαου Μακριδάκη, Παναγιώτης Τσούκος και απάντησε κι εκείνος για τον λόγο που οι αθλητές μετά από κάθε αγώνα υπέρ αποστάσεων σκεπάζονται.

Π.Τ. “Τους αθλητές τους σκεπάζουν γιατί στον τερματισμό μπορεί να έχει ψύχρα και να κρυώσουν. Για να καταλάβει κάποιος αυτό που εννοώ μετά από έναν τέτοιο αγώνα το σώμα κάθε αθλητή μπορεί να φτάσει και τους 38 βαθμούς και όταν έχει ψύχρα εύκολα μπορεί να κρυώσει, να πάθει πνευμονία και διάφορα άλλα.

Αν δεν υπήρχε αυτός ο μυικός τραυματισμός πιστεύω ότι θα είχες καταφέρει να τερματίσεις, αφού είχε διανύσει μία αρκετά μεγάλη απόσταση.

Α.Μ. “Έτσι είναι είχα διανύσει τα δύο τρίτα της απόστασης και ήμουν αρκετά κοντά στην Σπάρτη. Όπως είπα και πριν αυτός ο αγώνας είναι απρόβλεπτος”.

Το σίγουρο είναι ότι απ' αυτόν τον αγώνα έχεις αποκτήσει αρκετές εμπειρίες.

Α.Μ. “Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αφού σε μελλοντική μου συμμετοχή θα είμαι καλύτερα προετοιμασμένος και θα έχουν μελετήσει καλύτερα τον αγώνα και ποια σημεία θα πρέπει να προσέξουμε. Σίγουρα θα τον διαχειριστούμε καλύτερα”.

Για να πάρεις μέρος θα πρέπει να πιάσεις κάποια όρια;

Α.Μ. “Για να έχεις δικαίωμα συμμετοχής θα πρέπει να έχεις πιάσει τους απαραίτητους χρόνους, αλλά και να δεις αν μπορείς να πάρεις μέρος. Γιατί αν πας για παράδειγμα σε έναν αγώνα πρόκρισης και δεν πιάσεις τους απαραίτητους χρόνους, τότε πάει να πει ότι δεν μπορείς να πάρεις μέρος. Τώρα, μπορώ και διατηρώ τον αγώνα πρόκρισης που έκανα το 2013 και μπορώ να πάρω άλλη μια φορά μέρος, χωρίς να δώσω αγώνα πρόκρισης. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχουμε φέτος το άγχος ενός αγώνα, ώστε να μπορώ να πάρω μέρος στο επόμενο Σπάρταθλον”.

Θα τολμήσεις να ξανά πάρεις μέρος;

Α.Μ. “Ναι και βέβαια θα το ξανά τολμήσω. Θέλω πάρα πολύ να τον ολοκληρώσω και σίγουρα άλλα μία φορά θα το ξανά επιχειρήσω”.

“Είναι ένας άθλος”

Πιστεύω ότι τα συναισθήματα που θα έχεις κατά τη διάρκεια του τερματισμού θα είναι μοναδικά.

Α.Μ. “Είναι ένας άθλος. Είδαμε τους αθλητές που έφταναν στην Σπάρτη και ακουμπούσαν το άγαλμα του Λεωνίδα, λύγιζαν από δάκρυα χαράς, συγκίνησης και η κούραση έρχεται σε δεύτερη μοίρα”.

Π.Τ. “Μοναδική εικόνα είναι το βράδυ μετά τον αγώνα όταν πας μία μικρή βόλτα ώστε να φας, βλέπεις όλους πήραν μέρος στον αγώνα να κουτσαίνουν λες και είναι 80 ή 90 ετών”.

Παναγιώτη όντως κατά τη διάρκεια του αγώνα μπορούν σε έναν αθλητή να του συμβούν διάφορα;

Π.Τ. “Εμένα το μεγάλο μου άγχος ήταν Άγης μέσα απ' αυτή τη διαδικασία να βγει και να είναι καλά. Έτι το πρώτο και το κυρίαρχο για μένα ήταν όλα να πάνε καλά και ο Άγης να είναι υγιείς. Πριν τον αγώνα είχαμε κάνει την ανάλογη προετοιμασία, δηλαδή τι θα πρέπει να φάει, πως θα έπρεπε να πιει νερό, αλλά και κατά τη διάρκεια του αγώνα πω θα κινηθεί. Από εκεί και πέρα κάναμε κάποια λάθη τα οποία τα είδαμε και την επόμενη φορά που θα πάμε, θα είμαστε πιο διαβασμένοι, πιο έτοιμοι. Είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζαμε ποια πράγματα έπρεπε να προσέξουμε, ενώ τώρα γνωρίζουμε και και την επόμενη φορά θα είμαστε πιο καλά προετοιμασμένοι”.

Πως μπορεί αλήθεια να προετοιμαστεί ένας αθλητής από τη Σύρο, όταν η συνολική έκταση του νησιού είναι κατά πολύ μικρότερη από τη απόσταση της διαδρομής του αγώνα.

Π.Τ. “Είναι πολύ δύσκολο, κι αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Άγης για μένα είναι άθλος. Φανταστείτε ότι κάποια στιγμή το σώμα και το μυαλό σου, σου λέω σταμάτα δεν πας άλλο. Και εκεί πρέπει με το μυαλό σου να μπορέσεις να πολεμήσεις το ίδιο σου το σώμα και να πεις όχι, θα συνεχίσω. Τώρα η προπόνηση εδώ στη Σύρο είναι πολύ δύσκολη, ο Άγης καταπονείται πάρα πολύ, οι προπονήσεις δεν είναι πολλές κι αυτό το γνωρίζαμε από πριν, αλλά με βάση αυτά που έχουμε προσπαθούμε να καταρτίσουμε ένα πρόγραμμα και να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμος σε κάθε αγώνα που παίρνει μέρος”.

“Τα λάθη που διαπιστώσαμε ήταν καθαρά τακτικά”

Στον επόμενο αγώνα Σπαρτάθλου ο Άγης θα είναι πιο έτοιμος; Και επίσης θα ήθελα να μου πεις γιατί είπες πριν ότι διαπιστώσατε κάποια λάθη. Ποια ήταν αυτά;

Π.Τ. “Τα λάθη που διαπιστώσαμε ήταν καθαρά τακτικά. Δηλαδή, αυτός ο αγώνας χωρίζεται σε 75 μέρη. Φανταστείτε την απόσταση των 250 περίπου χιλιομέτρων να χωρίζεται σε 75 μέρη, ή 75 πόρτες όπως τις λένε. Απ' αυτές τις πόρτες έχεις ένα περιορισμένο χρόνο για να περάσεις, αλλιώς αποκλείεσαι. Εμείς κάναμε το λάθος ή μάλλον είχαμε την απειρία να περνάμε οριακά αυτές τις πόρτες. Ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει λίγο περισσότερο χρόνο, σε κάποιες απ' αυτές και να είμαστε λίγο πιο άνετοι. Κάποια στιγμή που χρειάστηκε λίγο παραπάνω χρόνο για να ξεκουραστεί ο Άγης και να του προσφέρουμε κάποια βοήθεια, χάσαμε πολύτιμο χρόνο και βγήκαμε εκτός από κάποια πόρτα”.

Πριν ξεκινήσουμε την συζήτηση μπροστά από τις κάμερες μου έλεγες ότι το θέαμα κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν μοναδικό. Θα ήθελα να μου πεις τι ήταν αυτό που σε έκανε να εντυπωσιαστεί αν και εκείνη την ώρα εσύ έτρεχες.

Α.Μ. “Θα επαναλάβω και θα πω ότι αυτός ο αγώνας δεν είναι ανταγωνιστικός, δηλαδή, ότι αξία έχει ο πρώτος αθλητής έχει και ο τελευταίος. Το ίδιο έπαθλο θα πάρει ο πρώτος, με τον τελευταίο αθλητή και το βραβείο όπως είναι γνωστό είναι ένα στεφάνι ελιάς και νερό από τον ποταμό Ευρώτα. Μοναδικό σημείο το οποίο ήταν και εντυπωσιακό, ήταν στο βουνό, δηλαδή εκεί που έφτανες να ανέβεις στο Αρτεμίσιο όρος έβλεπες από μακριά τα δεκάδες φωτάκια των αθλητών που εκείνη την ώρα ανέβαιναν το βουνό. Το σκηνικό αυτό το παρομοιάσαμε με χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν ένα ένα θέαμα μοναδικό και θα το θυμάμαι για πάντα. Για να καταλάβει κάποιος αυτό που εννοώ θα πρέπει να το δει με τα δικά του μάτια για να δει πόσο εντυπωσιακό είναι αυτό το σκηνικό”.

Π.Τ. “Για μένα όλη η διαδικασία ήταν μοναδική, αφού οι αθλητές περνούσαν από κάποια σημεία το βράδυ τα οποία δεν είχαν καθόλου φως. Φανταστείτε αν δεν άναβε ο φακός το βράδυ δεν μπορούσες να δεις τίποτα. Κάποια στιγμή ήρθε ένας αθλητής και μας κτύπησε το τζάμι και μας ζήτησε να τον βοηθήσουμε με τον φακό του που ήταν χαλασμένος. Εμείς από την πλευρά μας προσπαθήσαμε να το φτιάξουμε γιατί δεν σημαίνει ότι είμαστε συνοδοί του Άγη όταν μας ζητούσαν βοήθεια δεν θα την δίναμε. Είναι αυτό που λέμε ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Όλοι βοηθούν τους αθλητές για να φτάσουν στον τερματισμό πιο εύκολα. Στο σημείο που λέει ο Άγης περιμέναμε να έρθει και να του προσφέρουμε τις όποιες βοήθειες χρειάζονταν και βλέπαμε αυτό το φοβερό θέαμα. Από κάθε χωριό που περνά ο αγώνας είναι και γιορτή, δηλαδή, στην Αρχαία Νεμέα μας είπε κάποιον είχε δώσει περίπου 5000 σουβλάκια. Ήταν ένας αγώνας γιορτή”.

Βέβαια από ότι καταλαβαίνω και από τι δική σας πλευρά ήταν δύσκολη, αφού είσαστε όλη μέρα στο δρόμο.

Π.Τ. “Φανταστείτε ότι είχαμε και το άγχος για την ώρα που θα πρέπει να φτάσει στον επόμενο σταθμό, πως θα είναι, τις οδηγίες που θα του δώσουμε, αν έχει κάποιο πρόβλημα, πως να τον βοηθήσουμε, πως να τον ντύσουμε, όλα αυτά. Είναι μεγάλο άγχος”.

Α.Μ. “Υπάρχουν αθλητές που δεν έχουν συνοδούς και τρανταχτό παράδειγμα είναι ο Πορτογάλος αθλητής ο οποίος τερμάτισε πρώτος πέρσι, ο οποίος δεν είχε κανέναν μαζί του. Σ' αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να έχει προβλέψει ο αθλητής σε ποια σημεία θα χρειαστεί κάποια συγκεκριμένη πράγματα, όπως ρουχισμό, κάλτσες, ή τροφή. Το μεγαλύτερο όμως ποσοστό αθλητών έχει υποστήριξη και είναι πάρα πολύ μεγάλη βοήθεια, κυρίως στον ψυχολογικό τομέα”.