Μια παλιά ιστορία

Είναι μια παλιά ιστορία που εδώ και καιρό σκεφτόμουν να τη γράψω, να μην τη γράψω… Διαβάζοντας τελευταία τα αποτελέσματα από κάποιες στατιστικές που λένε ότι ένας από τους κυριότερους λόγους της τουριστικής παρακμής ενός τόπου είναι η κακή συμπεριφορά ή αδιαφορία ανθρώπων που έρχονται σε επαφή με τους επισκέπτες, είπα να γράψω αυτή την παλιά ιστορία.

Είναι πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια πίσω, όταν τρεις πολύ καλές φίλες και φοιτήτριες της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πληροφορούνται ότι αν θέλουν μπορούν να φοιτήσουν στη Σχολή ξεναγών και μάλιστα χωρίς εισαγωγικές εξετάσεις. Ήταν ήδη στο 3ο Πανεπιστημιακό έτος. Η φοίτηση στη Σχολή ξεναγών για τους φοιτητές Ιστορίας και Αρχαιολογίας ήταν ένας χρόνος. Οι τρεις φίλες, λοιπόν, φοίτησαν, απεφοίτησαν με τις καλύτερες προδιαγραφές και πήραν επίσημα την άδεια ξεναγού.

Τώρα, τι γίνεται; Θα μπορούσαν άραγε να εργασθούν; Και φυσικά μόνο Σάββατο και Κυριακή, αφού τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο δεν είχαν ακόμα τελειώσει και …ακολουθούσαν και οι εξετάσεις.

Επειδή, βέβαια, τα οικονομικά τους δεν ήταν καλά, συναποφάσισαν να επισκεφθούν ένα τουριστικό πρακτορείο (Tour operator, όπως το λέμε ελληνικά) και με τις γνώσεις τους και τις δυνατότητές τους, ίσως θα μπορούσαν να επιτύχουν ένα ξεκίνημα εργασίας. Θα ήταν άλλωστε και μια πρώτη και σημαντική εμπειρία για το μέλλον.

Ο υπεύθυνος του γραφείου είχε ήδη κάποια γκρουπ που επρόκειτο να ξεναγηθούν σε αρχαιολογικούς χώρους και αποφάσισε να δώσει μια ευκαιρία στις νέες φοιτήτριες.

Η πρώτη ομάδα επισκέφθηκε τους Δελφούς και οι άλλες δύο ομάδες, αν θυμάμαι καλά επισκέφθηκαν την αρχαία Ολυμπία. Όλοι οι επισκέπτες έμειναν ενθουσιασμένοι από αυτόν τον υπέροχο Ελληνικό πλούτο της ιστορίας και του πολιτισμού. «Η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη χώρα με τρομερή ακτινοβολία…» είναι λόγια πολλών επισκεπτών.

Την άλλη μέρα συναντήθηκαν οι τρεις φίλες αντάλλαξαν θέσεις και απόψεις και συμφώνησαν να επισκεφθούν το απόγευμα το γραφείο. Η φοιτήτρια που έκανε την ξενάγηση στους Δελφούς καταχαρούμενη είπε στις άλλες δύο: «Κορίτσια, δεν περίμενα, ότι εκτός από τα χρήματα που θα μας δώσει το γραφείο, θα μας προσφέρουν και έξτρα φιλοδώρημα (πουρ μπουάρ), οι επισκέπτες…».

Άφωνες έμειναν οι άλλες δύο. Σ’ εκείνες δεν είχαν δώσει φιλοδώρημα. Ποιος ξέρει γιατί, σκέφτηκαν, μήπως η πρώτη φοιτήτρια έτυχε να ξεναγήσει επισκέπτες πιο πλούσιους; Ίσως, μπορεί…. Στεναχωρέθηκε πάντως που το είπε και μάλιστα με τόση χαρά. Το απόγευμα, λοιπόν, πήγαν στο τουριστικό γραφείο, ο κύριος έδειχνε ικανοποιημένος και έδωσε στις φοιτήτριες το ποσόν που είχε συμφωνηθεί. Τα κορίτσια ευχαρίστησαν, είπαν ότι ευχαρίστως, εάν τις καλούσαν, θα ήθελαν και πάλι να ξεναγήσουν.

Γιατί φιλοδώρημα;

Λίγο πριν φύγουν από το γραφείο, ο κύριος απευθύνθηκε στην φοιτήτρια που συνόδευσε τους επισκέπτες στους Δελφούς και τη ρώτησε: Είναι αλήθεια ότι σας προσέφεραν ένα χρηματικό δώρο; Μάλιστα, απάντησε. Ξέρετε γιατί; την ρώτησε. Όχι, βέβαια, δεν ήξερε. Λοιπόν, θα σας πω για να συνεχίσετε με την ίδια ευγενική συμπεριφορά. Είναι αλήθεια ότι όταν σταμάτησε το λεωφορείο, μείνατε κοντά στην πόρτα και δώσατε το χέρι σας για να βοηθήσετε τους ηλικιωμένους επισκέπτες να κατεβούν το ψηλό σκαλί; Μάλιστα. Ζητήσατε από τον οδηγό να σας ακολουθήσει κρατώντας μια τσάντα με νερό και ποτήρια; Μάλιστα. Στην άνοδο μετά τον ναό του Απόλλωνα είπατε να γίνει μια στάση λίγων λεπτών επειδή ακολουθεί κι άλλος ανήφορος για να μην κουραστούν; Μάλιστα. Ρωτήσατε αρκετά συχνά, μήπως κουραστήκατε; μήπως διψάσατε; Μάλιστα. Ρωτήσατε στο τέλος αν έμειναν ικανοποιημένοι από την ξενάγηση; μήπως είχαν κάποιες απορίες ή ερωτήσεις; Μάλιστα. Ε, λοιπόν, δεσποινίς, αυτός ήταν ο λόγος που σας προσέφεραν το φιλοδώρημα. Και να θυμάστε ότι ο σεβασμός και η ευγένεια, ιδιαίτερα, προς ηλικιωμένους ανθρώπους είναι χάρισμα και δείγμα καλής ανατροφής. Και …δεν είναι σύνηθες οι νέοι 20 ή 25 χρόνων να σέβονται τον ηλικιωμένο και να θέλουν να τον βοηθήσουν. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ευγένεια: Το ωραιότερο δώρο στον συνάνθρωπο. Συμφωνείτε;