Το μαγικό βιολί”, μία όπερα για νεανικά αυτιά

Μία όπερα για μικρούς και μεγάλους παρουσιάζεται από το Μουσικό Σχολείο Αλίμου την Παρασκευή 24 Μαρτίου στο θέατρο Απόλλων. Μαθητές του σχολείου θα ταξιδέψουν το κοινό της Σύρου σε ένα μουσικό παραμύθι στο οποίο το παρελθόν έρχεται να συναντήσει το παρόν και ξαφνικά, όλα αλλάζουν και μεταμορφώνονται.

«Το Μαγικό Βιολί» πρωτοπαίχτηκε από την Εθνική Λυρική Σκηνή με την παιδική χορωδία ROSARTE. Το 2022 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από το Μουσικό Σχολείο Αλίμου στην Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και στο Υπαίθριο Θέατρο «Κατίνα Παξινού» του Αττικού Άλσους στο πλαίσιο του 1ου Φεστιβάλ Περιφέρειας Αττικής “30 Μέρες Θέατρο – 30 Μέρες Μουσική”. Έχει κυκλοφορήσει σε παιδικό βιβλίο και έχει διασκευαστεί σε θεατρικό μιούζικαλ.

 Η μαέστρος Ρόζη Μαστροσάββα και ο συνθέτης Νίκος Ξανθούλης, σε συνέντευξή τους στην “Κοινή Γνώμη” μίλησαν για την παράσταση, για τα νοήματα και τα μηνύματα που επιχειρεί να περάσει στα παιδιά αλλά και τους ενήλικες καθώς και για τον ρόλο και την αξία της τέχνης στις δύσκολες εποχές που ζούμε.

Ένα μουσικό καραβάνι

“Η παράσταση είναι μία όπερα για όλη την οικογένεια. Η έμπνευση για το έργο ήρθε ένα βράδυ του 2011, την εποχή που μπαίναμε στην σκληρή κρίση, όταν, μαζί με τη Μαριβίτα Γραμματικάκη βγαίνοντας από την Εθνική Λυρική Σκηνή αφότου είχε αδειάσει το θέατρο και δεν ακουγόταν τίποτα, η Μαριβίτα σκέφτηκε δυνατά: “Πως θα ήταν δηλαδή η ζωή αν δεν υπήρχε η μουσική, αν δεν υπήρχε η χαρά; Πώς θα ήταν ο κόσμος;” Από εκεί ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι που δημιούργησε ένα μουσικό καραβάνι το οποίο έφτασε τώρα και στη Σύρο”, αφηγείται ο συνθέτης.

Η αφορμή για την επιστροφή της παράστασης δόθηκε όταν η μαέστρος μαζί με την μουσικό Βασιλική Ζεπάτου, μετά την περίοδο της πανδημίας και το “κλείσιμο” που βιώσαμε όλοι, σκέφτηκαν ότι είναι το κατάλληλο έργο για να δώσει ελπίδα στα παιδιά και να περάσει το μήνυμα ότι μπορούμε να τα ξεπεράσουμε όλα και να προχωρήσουμε. “Το αγκαλιάσαμε αυτό το έργο και πλέον βλέπουμε ότι όλη αυτή η διαδικασία έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς στη ψυχή των παιδιών. Είδαμε παιδιά να φωτίζουν, να μεταλλάσσονται, να ανθίζουν μέσα από την εμπιστοσύνη και την ομαδικότητα. Μέσα από την αίσθηση ότι εδώ ο καθένας προσφέρει το δικό του κομμάτι σε ένα όμορφο παζλ χωρίς να κρίνουμε κανέναν. Είμαστε απλώς όλοι εδώ για να προφέρουμε απλόχερα την μουσική και την τέχνη μας” λέει μεγαλόψυχα η Ρόζη Μαστροσάββα.

“Η μουσική είναι πάρα πολύ σύγχρονη και περνάει από διάφορους δρόμους και μία μεγάλη γκάμα ειδών μουσικής. Από παραδοσιακούς ελληνικούς ρυθμούς μέχρι ρούμπα, σάμπα, τανγκό, παραδοσιακούς ρυθμούς ελληνικούς. Δεν είναι μία δύσκολη μουσική που δεν μπορούν τα παιδιά να την αφομοιώσουν και να την νιώσουν και να την εκφράσουν” λέει επίσης, καθησυχάζοντας την ανησυχία όσων παιδιών και νέων διστάζουν να παρακολουθήσουν μία παράσταση όπερας. “Επίσης, επειδή είναι στην ελληνική γλώσσα, έχουμε φιλοσοφήσει και αναλύσει το κάθε μέρος προσπαθώντας να περάσουμε με απλότητα τα μηνύματα, τόσο εκφραστικά όσο και μουσικά”.

Η τέχνη είναι το οξυγόνο που αναπνέουμε

“Το έργο καταφέρνει να είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο και σήμερα”, δηλώνει η Ρόζη Μαστροσάββα κι εξηγεί το γιατί: “Ο κόσμος έχει ανάγκη να ανακαλύψει τον εαυτό του μέσα από την τέχνη. Να καταλάβει ο άνθρωπος την αλήθεια μέσα του και να καταφέρει να ανακαλύψει πτυχές που θα τον βοηθήσουν να απελευθερώσει και το πνεύμα του και την καρδιά του. Αυτό είναι και το μήνυμα του έργου. Μιλάει για την απελευθέρωση της ψυχής από τις πανοπλίες που φοράμε μόνοι μας -ή μας φοράνε- και τους εξωτερικούς καταναγκασμούς. Μιλάει για την αλληλεγγύη, για τη χαρά, για την αγάπη. Μιλάει για το πώς μία ψυχή μπορεί να φυλακίσει τον εαυτό της αλλά και τους άλλους από φόβο και πώς αυτός ο φόνος όταν ξεπερνιέται, ο άνθρωπος λυτρώνεται”.

Αναφορικά με την αξία της τέχνης και της έκφρασης μέσα από αυτήν, ένα θέμα που πραγματεύεται άλλωστε και η παράσταση, η Ρόζη Μαστροσάββα δηλώνει: “Η τέχνη είναι το άλφα και το ωμέγα! Είναι το οξυγόνο που αναπνέουμε και όταν το καταλάβουμε, ο κόσμος θα γεμίσει από ελπίδα και ενσυναίσθηση. Χωρίς τέχνη ο κόσμος δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, γι ‘ αυτό – ευτυχώς- θα υπάρχουν πάντα οι τρελές φωνές των ανθρώπων αυτών που, σηκώνουν ψηλά τη σημαία, πηγαίνουν μπροστά και κουβαλούν στην πλάτη τους ένα μεγάλο τίμημα. Η τέχνη εν γένει, πρέπει να πάρει τη θέση που της αξίζει , τη θέση που είχε στη αρχαία Ελλάδα και τα παιδιά θα πρέπει να έρχονται σε επαφή μαζί της από νηπιακές ηλικίες. Για να έχουν έναν τρόπο έκφρασης που θα τους βοηθήσει αργότερα στη ζωή τους να ισορροπούν και να σκέφτονται ελεύθερα. Δύσκολο βέβαια, γιατί αυτό είναι κάτι που δεν το θέλει το σύστημα, αλλά ο καθένας μας, από το δικό του κομμάτι, πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί”. Συμπληρώνοντας την μαέστρο, ο συνθέτης Νίκος Ξανθούλης κλείνει λακωνικά τη συνέντευξη, παραθέτοντας μία ατάκα από το έργο, που έμελλε να αποδειχθεί τραγικά προφητική: “Χωρίς δημαρχείο, όπερα και σιδηροδρομικό σταθμό, μία χώρα δεν είναι χώρα”.