“Κάθε στιγμή οφείλει να είναι εξαιρετική”

“Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή, αν δεν αφήναμε να υπάρχουν κανονικές μέρες; Ολόιδιες, προγραμματισμένες, τακτοποιημένες, άχρωμες, άοσμες, χωρίς εξάρσεις μέρες. Ας προσπαθήσουμε να είναι κάθε μέρα μας σαν πρώτη και τελευταία. Ας το προσπαθήσουμε τουλάχιστον, πριν να είναι -εντελώς- αργά”.

Με την πένα της Κατερίνας Γιαννάκου, τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Μαριάννας Κάλμπαρη και τη δυνατή ερμηνεία της Ράνιας Σχίζα, η θεατρική παράσταση “Μια κανονική ημέρα” κατάφερε να αφυπνίσει το κοινό της Σύρου, να ξορκίσει τους φόβους μας, αλλά και την έμφυτη αχαριστία μας που μας κάνει να τα θεωρούμε όλα δεδομένα.

Ο οδυνηρά επίκαιρος, αλλά και αναπάντεχα λυτρωτικός μονόλογος για τη μάχη του σύγχρονου ανθρώπου με τα σημεία και τα τέρατα των καιρών, παρουσιάστηκε για δύο ημέρες στη σκηνή του Θεάτρου “Απόλλων”, αποτελώντας ένα “δυνατό χαστούκι” για όσους έχουν ξεχάσει να μιλούν, να αγαπούν, να ζητούν ανά πάσα στιγμή από τη ζωή αυτό που τους αξίζει.

Το έργο πραγματεύεται την άνιση αναμέτρηση του ανθρώπου με το οικονομικό αδιέξοδο, αλλά και το απρόσμενο σθένος της ψυχής που ξαναγεννιέται από τις στάχτες της.

Η πρωταγωνίστρια Ράνια Σχίζα, μίλησε στην “Κοινή Γνώμη” για την παράσταση, η οποία της χάρισε το βραβείο ερμηνείας μονολόγου στην 33η Απονομή των Θεατρικών Κορφιάτικων Βραβείων.

“Θάνατος” είναι κάθε στιγμή της καθημερινότητας

“Το έργο γράφτηκε με αφορμή την αύξηση των αυτοκτονιών το 2011, κάτι που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, άσχετα ότι αποσιωπάται σε μεγάλο βαθμό. Ή μπορεί να το συνήθισαν, όπως λέει και ο Σεφέρης. Όλα τα πράγματα συνηθίζονται και αυτό είναι το τραγικό. Το έργο ανοίγει πολλά μέτωπα. Θάνατος, σύμφωνα με το κείμενο, είναι κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας που νιώθουμε όλοι άδεια σακιά, που μπορεί να πεθάνουμε μπροστά σε μια τηλεόραση, μέσα από τους άλλους. Είναι ένα έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ουσία της ζωής. Πολλές φορές, η ηρωίδα με επαναφέρει, με τον τρόπο που ψάχνει, που κρατιέται από τα μικρά, τα καθημερινά, που η ίδια έχει επιλέξει. Ως Ράνια, συχνά πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό και κάτι πολύ μικρό τείνει να μου χαλάσει τον καφέ μου με έναν άνθρωπο που μου αρέσει, να μου καταστρέψει κάτι που μου δίνει ζωή. Είναι φοβερή αυτή η ανθρώπινη αδυναμία. Ψάχνουμε το σημαντικό μακριά από μας και όχι δίπλα μας. Γιατί δίπλα μας είναι, στους ανθρώπους μας, στα πράγματα που έχουμε επιλέξει να κάνουμε, στα θέλω μας, για τα οποία μας κάνουν να νιώθουμε ενοχή”.

“Το “ελπίζω” δε λέει τίποτα μόνο του”

“Το μήνυμα του έργου είναι πολύ συγκεκριμένο. Το “ελπίζω” δε λέει τίποτα μόνο του. Είναι ένα αποτέλεσμα άλλων ενεργητικών ρημάτων. Αν δεν τολμήσεις, αν δεν αντιδράσεις, αν δεν επιμείνεις, αν δεν μπεις στη διαδικασία να δεις τα πράγματα αλλιώς, να αλλάξεις, να αγκαλιάσεις, δεν υπάρχει το ρήμα “ελπίζω”, δεν υφίσταται. Είναι ένα έργο που σε κινητοποιεί, σε αφυπνίζει. Και μένα μου δίνει ένα χαστούκι και με ξυπνάει. Είναι πολύ εύκολο να πεθάνουμε. Μέσα από την κανονικότητα της ζωής η οποία μας έχει τσακίσει, έρχεται κάτι δυνατό να μας ταρακουνήσει. Είναι πολύ σημαντικό να έχουμε ξεχωριστές μέρες”.

“Ταυτίζουμε την τσέπη με την αξιοπρέπεια”

“Αν και κοινότυπο, η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι ηθική. Υπάρχει ένας κυνισμός στον κόσμο και μία παρανόηση εννοιών και λέξεων και έχουμε ταυτίσει την ευμάρεια με την αξιοπρέπεια. Δηλαδή, έχεις λεφτά, είσαι αξιοπρεπής. Όπως επίσης, το θάρρος με το θράσος. Τη συστολή και την ευγένεια, με την δειλία και τη μαλθακότητα. Ο κυνισμός έχει γίνει μαγκιά. Δυστυχώς, έχουμε ταυτίσει την τσέπη με την αξιοπρέπεια. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αυτοκτονούν, φτάνουν στο σημείο αυτό από ντροπή γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτά που έχουν υποσχεθεί στους ανθρώπους και σε μία κοινωνία η οποία απαιτεί και ειδικά από τον άντρα να σταθεί, να είναι ο στυλοβάτης. Έχεις; Μπορείς να σταθείς. Δεν μπορείς; Τελείωσες. Θα πρέπει να ξαναβρούμε τις λέξεις από την αρχή”.

Απόσπασμα από το έργο: “Δεν είναι ντροπή να μην έχεις λεφτά! Δεν είναι λόγος να πεθάνεις! Έχεις πολύ πιο σοβαρά πράγματα για να πεθάνεις. Για μια ιδέα, έναν έρωτα, από γηρατειά, από τροχαίο, από καρκίνο... Είχες πολύ καλύτερα πράγματα για να πεθάνεις. Με λόγο”!