Αθάνατη γαϊδουριά!

Τελικά είναι να το έχεις το κουσούρι.

Αυτό σε καθορίζει και όσο και να γίνονται απέλπιδες προσπάθειες παρουσίασης ενός πολιτισμένου και εκλεπτυσμένου προφίλ ή έστω μιας στοιχειώδους διακριτικής συμπεριφοράς, αυτό σε ανύποπτο χρόνο σε προδίδει.

Ο κάθε ένας μας φέρει και το δικό του κουσούρι. Το κουβαλά είτε σαν κέρμα ξεχασμένο στην τσέπη είτε σαν παράσημο κρεμασμένο στο στήθος.

Στη μία περίπτωση λειτουργεί ύπουλα, υποβόσκει, καιροφυλακτεί και εμφανίζεται στην πιο καίρια στιγμή, αποδεικνύοντας την πραγματικότητα του καθενός.

Στην άλλη περίπτωση είναι τόσο εμφανές, εξώφθαλμο και κραυγαλέο, που εξαρχής γνωρίζεις με ποιόν έχεις να κάνεις και φέρεσαι αναλόγως.

Όταν βέβαια λέω για κουσούρια δεν αναφέρομαι στο εάν έχεις ένα μάτι λοξό, είναι τα πόδια σου στραβά ή έχεις μεγάλη μύτη. Αυτά όχι μόνο δεν μπορώ να τα χαρακτηρίσω ως κουσούρια, αλλά ίσως είναι και οι χαριτωμένες πινελιές μας.

Μιλώ για τα κουσούρια του χαρακτήρα, που επηρεάζουν συμπεριφορές και τελικά μας καθορίζουν.

Έχουμε μια στρωμένη ζωή, πασχίζουμε να την φτιάξουμε όπως την ονειρευόμαστε, κάνουμε τις προσωπικές μας επαναστάσεις αλλά και τους συμβιβασμούς μας ώσπου να βρούμε τις τελικές μας ισορροπίες.

Και να ξαφνικά που ο φιλοτομαρισμός μας αλλάζει τα δεδομένα και γκρεμίζει ότι με κόπο δημιουργήσαμε.

Προσπαθούμε να σταθούμε επαγγελματικά. Να καταξιωθούμε στον επαγγελματικό μας χώρο και να αναγνωρίζεται η δουλειά μας, όποια και αν είναι αυτή.

Πάνω που λέμε ότι τα καταφέραμε εμφανίζεται στο προσκήνιο η τεμπελιά και η αδιαφορία μας, ρίχνοντας μας απότομα στα αζήτητα.

Δημιουργούμε με τα χρόνια τον κοινωνικό μας κύκλο, τις παρέες, τις φιλίες μας. Γινόμαστε αποδεκτοί, αναπτύσσουμε δεσμούς, φτιάχνουμε τον περίγυρο μας.

Κι όταν βρίσκονται δίπλα μας άνθρωποι που μας στηρίζουν και λειτουργούν ως συμπαραστάτες και αρωγοί, ξάφνου η αχαριστία και αγνωμοσύνη μας κάνουν την εμφάνιση τους, διαλύοντας κάθε στοιχείο τουλάχιστον σεβασμού και εκτίμησης που μπορεί να είχαμε κερδίσει.

Δεν προτίθεμαι να αναφέρω τον μακροσκελή κατάλογο με τα κουσούρια που μπορεί να κουβαλά ο κάθε ένας μας, γιατί πράγματι είναι πάρα πολλά.

Στάθηκα σε μερικά ενδεικτικά και ίσως πιο χαρακτηριστικά, που είτε αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας, είτε έχουμε δει στους γύρω μας.

Πράξαμε αναλόγως, εισπράξαμε σχετικές αντιδράσεις και ξορκίσαμε τέτοιες συμπεριφορές.

Όμως όσο και αν ποτέ δεν βλέπουμε τον εαυτό μας και τα δικά μας κουσούρια, πολύ εύκολα τα αναγνωρίζουμε στους άλλους, υψώνουμε το δάχτυλο ως αψεγάδιαστοι κριτές και στοχοποιούμε τους απέναντι.

Δεν ξέρω όμως αν έχετε παρατηρήσει κάτι.

Κάθε κουσούρι, κάθε λανθάνουσα συμπεριφορά, κάθε αρνητική αντίδραση, την χαρακτηρίζουμε «γαϊδουριά».

Μπορεί εμένα να μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθή τα συγκεκριμένα τετράποδα, όμως θα σιγοντάρω τον λαϊκό κοινωνικό χαρακτηρισμό και θα παραδεχτώ πως είναι στη φτιάξη του ανθρώπου να κουβαλά τη γαϊδουριά του, που θα κάνει την εμφάνιση της όσο και αν προσπαθεί να την κρύψει ή να κρυφτεί από αυτή.

Αθάνατη γαϊδουριά, πάντα αποδεικνύεσαι!