Περιστρέφω... κι όπου τύχει

Θυμίζει την απάντηση που δίνουν κάποιοι άνθρωποι όταν τους ρωτήσεις, “Ποιός είναι ο επόμενος προορισμός τον οποίο επιλέγεις και θέλεις να επισκεφθείς;”

“Αααα δε με ενδιαφέρει”, θα τονίσουν. “Αφού ταξίδεψα πρώτα στις πόλεις που ήθελα, από σήμερα θα... περιστρέφω κι όπου τύχει. Αρκεί να συνεχίσω να κάνω αυτό που μου αρέσει. Χωρίς λόγο... Να μπορώ να ταξιδεύω”.

Τα συγκεκριμένα λόγια χωρίς δεύτερη σκέψη παραπέμπουν στο σημερινό τρόπο συγκρότησης των ψηφοδελτίων μάλλον σε όλους τους βαθμούς διοίκησης και Αυτοδιοίκησης αφού ο κάθε επικεφαλής ξεκινά το δύσκολο έργο του με... μεθοδικά και οργανωμένα βήματα.

Πρωτίστως, αρχίζει τον αγώνα της καταγραφής των προσώπων που τον ενδιαφέρουν και μετέπειτα προσεγγίζει τα πρόσωπα της πρώτης γραμμής τα οποία βέβαια και φυλάσσει ως καλά κρυμμένα “χαρτιά” αφού την είδηση της συμπόρευσής τους, την κρατά ως επτασφράγιστο μυστικό για το τελευταίο διάστημα των αποκαλύψεων λίγο πριν την εκλογική “μάχη”.

Ωστόσο, όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, προς ομάδες αθλητικές ή ομάδες πολιτισμού, προς διαμαρτυρίες εργαζομένων ή εκπαιδευτικών, διακρίνουμε ότι τα συστατικά στοιχεία της ποσότητας και της ποιότητας σε καμία περίπτωση δεν συνυπάρχουν σε ίσα ποσοστά. Ομοίως και στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων έρχεται η θλιβερή στιγμή του... κορεσμού! Εκείνη η στιγμή που ως επικεφαλής έχεις εξαντλήσει τις επαφές και τις συμφωνίες με τα “πρώτα” ονόματα στη μαρκίζα και αρχίζεις να τη στολίζεις με μικρότερα “φώτα”, πιο χαμηλής έντασης, προκειμένου να δείξεις ότι ο συνδυασμός σου, θα έχει και ισχυρά ονόματα αλλά και μία “αξιοπρεπή” παρουσία προς εκείνους που έχουν μάθει να κρίνουν αποκλειστικά και μόνο με αριθμούς, καθώς θα τους παρουσιάσεις ένα πλήρες ψηφοδέλτιο που θα τους “πείσει” για την ουσιαστική(;) πορεία του συνδυασμού.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη λογική, σημασία δεν έχει αν κάποια από τα πρόσωπα έχουν διακοσμητικό ρόλο, πόσο μάλλον αν γνωρίζουν το ρόλο που έχουν κληθεί να φέρουν εις πέρας και αποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη να είναι κομπάρσοι σε μία κρίσιμη εποχή, που όχι μόνο δεν αφήνει περιθώρια να χαθεί πολύτιμος χρόνος, αλλά απαιτεί και την ενεργοποίηση όλων στο μέγιστο βαθμό. Σημασία ετούτη την ώρα για εκείνους που πράττουν με το συγκεκριμένο τρόπο, έχει το φαίνεσθαι και όχι το είναι.

Όταν όμως η εν λόγω συλλογιστική πορεία αποκαλύπτεται από σπόντα ή από λανθασμένες και εκ παραδρομής εκφράσεις, όταν δηλαδή “απλώνεται” - έστω και ως ψίθυρος – στα αυτιά της κοινωνίας, τότε μόνο μία έκφραση προσωρινής απορίας αλλά εν τέλει μόνιμης αποστροφής μπορεί να “χαραχθεί” στο πρόσωπο του κάθε πολίτη, η οποία μάλιστα ενισχύεται όταν γίνεται ευρύτερα γνωστό πως για να ασφυκτιούν από ζωή κάποια ψηφοδέλτια το έμαθαν πρώτα τα ίδια τα χαρτιά και τα μελάνια και μετά τα ίδια τα πρόσωπα...

Παρατηρώντας ένας πολίτης τέτοιου είδους τακτικές, δεν μπορεί παρά να διατηρήσει επιφυλάξεις για τη μελλοντική πορεία των ανθρώπων που πράττουν με ανάλογο ή παρόμοιο τρόπο, “περιστρέφοντας” δηλαδή την υδρόγειο σφαίρα, προκειμένου να επιλέξουν τυχαία έναν δεύτερης γραμμής “προορισμό”, που θα έλθει να προστεθεί στο άλμπουμ των φωτογραφιών από τους προορισμούς των πρώτων επιλογών, απλά και μόνο για να γεμίσει αυτό. Αδιαφορώντας για το αν από τον καινούργιο προορισμό δεν έχει να αντλήσει κάποιος τίποτα, αφού είναι άγονη γη, υπάρχουν και οι άνθρωποι που μην έχοντας τη δυνατότητα(;), μην έχοντας τις επιλογές(;), μην έχοντας το σθένος(;), θα εστιάσουν στο ναδίρ για να στοχεύσουν στο ζενίθ...

Αυτή ήταν και ως φαίνεται μάλλον εξακολουθεί να είναι η προεκλογική πραγματικότητα στη χώρα μας. Και δυστυχώς όλα αυτά, ακόμη και σήμερα. Σε μία χρονική περίοδο ιδιαίτερα κομβική, η οποία – για εκείνον που έχει μεγεθυντικό φακό και μπορεί να διαβάσει τα ψιλά γράμματα - επιβάλλει να συνειδητοποιήσουμε πως ένας άνθρωπος καλείται πολίτης, όταν εκπληρώνει στο μέγιστο βαθμό τις υποχρεώσεις του μέσα στην κοινωνία και δίπλα τους συμπολίτες του συμμετέχοντας, συναποφασίζοντας και συμπράττοντας!