Τι συμβαίνει εκεί έξω;

Θέλεις να φτιάξουμε ένα t-shirt με το μήνυμα “ήμουν κι εγώ εφορευτική επιτροπή στις εκλογές”; Ή να δημιουργήσουμε μία σελίδα στο facebook με τίτλο “άλλοι το τρώνε και δροσίζονται κι άλλοι το τρώνε και ζορίζονται”; Μην βιαστείς να απορρίψεις την πρόταση δημιουργίας ενός δικού μας συνδυασμού για το 2019 με την ονομασία “Πανσυριανή Εφορευτική Ταχυθάνατη Ώρα” (Π.ΕΦ.Τ.Ω.) και σήμα το αγγούρι...!

Κρίνω σκόπιμο να ενισχύσουμε την αναπτυσσόμενη φιλία μεταξύ μας, κατοχυρώνοντας θεσμικά τον ρόλο μας. Εξάλλου, το “Σύνδρομο της Στοκχόλμης” εμφανίζεται σε κάθε είδος εγκλεισμού, είτε είσαι η Νατάσα Κάμπους που είχε απαχθεί δέκα ετών και κατάφερε να διαφύγει στα 18 της, είτε είσαι ένας ανυποψίαστος πολίτης, που έλαβε κλήση από το Πρωτοδικείο για να θυμηθεί τα φοιτητικά του χρόνια όπου μοίραζε φυλλάδια πιτσαρίας στην έξοδο του μετρό.

Ακόμα κι αν η δική σου αρπαγή δεν συνεπάγεται την κάθοδό σου στον Κάτω Κόσμο, αυτό δε σημαίνει ότι είναι αδύνατο να ταυτιστείς και να συμπαθήσεις τον Άδη που σε τσουβάλιασε στο άρμα του και από τον οποίο εξαρτήθηκες απόλυτα για την επιβίωσή σου.

Η άσκηση των καθηκόντων του μέλους μίας εφορευτικής επιτροπής είναι υποχρεωτική, όπως και η εξόφληση ενός λογαριασμού. Αν δεν πληρώσεις το ρεύμα, τότε θα κυκλοφορείς στην υπόλοιπη ζωή σου σαν τον Διογένη με το φανάρι. Ομοίως, αν δεν ανταποκριθείς στο κάλεσμα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών και καταχραστείς την ευγένεια του δικαστικού αντιπροσώπου, ο οποίος ναι μεν κατανοεί το κώλυμά σου, αλλά ταυτόχρονα σου έχει εξασφαλίσει μία θέση στον πάγκο με τα 39 ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για πιθανές επισκέψεις των men in blue.

Η αστυνομία έρχεται στο χώρο σου αβίαστα και με συνοπτικές διαδικασίες σε οδηγεί στο εκλογικό τμήμα που έχεις διορισθεί είτε για να επιμεληθείς τη διανομή των ψηφοδελτίων, είτε για να αποδείξεις τις αριθμητικές γνώσεις σου μέσα από τη διαδικασία της καταμέτρησης, είτε για να περιποιηθείς τα πεσκέσια των εκλογικών αντιπροσώπων, που κάνουν ντου για να σε τροφοδοτήσουν.

Παρόλο που ένας προσωπικός σοφέρ θα σου προσέδιδε περισσότερο κύρος, θα ήταν κρίμα και άδικο να ταλαιπωρήσεις ένα ολόκληρο τμήμα, από τη στιγμή που δεν έχεις μία μόνιμη βάση. Εφόσον, οι εκλογές για σένα δεν σημαίνουν “μακροβούτι στη θάλασσα” μετά την κάλπη, αλλά μία συνεχής περιοδεία στα εκλογικά λημέρια του νησιού για να καταγράψεις την κίνηση, τον παλμό αλλά και το γενικότερο κλίμα της ημέρας, θα πρέπει να ενημερώσεις έγκαιρα τις αρχές για να μην σε ψάχνουν σαν τον Χριστόδουλο Ξηρό.

Είναι παράδοξο να τρέχουν όλοι πανικόβλητοι, κυνηγώντας από πίσω τους υποψήφιους και εσύ να κάνεις οικονομία στα ψηφοδέλτια του κ. Βεργή, έχοντας πλήρη άγνοια για το τι συμβαίνει εκεί έξω. Σαν να είσαι υπεύθυνος για τις μπομπονιέρες μιας βάφτισης και να μη σε αφήνουν να μπεις στο ναό, καθ' όλη τη διάρκεια της τελετής. Έκλαψε το μωρό; Λιποθύμησε κανείς; Πάτησαν το πόδι του παπά; Στέκεσαι στο προαύλιο της εκκλησίας, έχοντας διαρκώς στα χείλη μία απορία και ένα παστάκι.

Τι συμβαίνει εκεί έξω; Μήπως ξεπεράσαμε την κρίση; Μήπως σημειώθηκε τρομοκρατικό χτύπημα σε κανέναν πύργο της Ποσειδωνίας; Μήπως η Μαντόνα εκλέχτηκε δήμαρχος Παμβώτιδος; Γιατί δεν με ενημερώνει κανείς, όση ώρα μετράω βοσκούς για να ξυπνήσω; Πόσες επισκέψεις να κάνεις στους διαδρόμους του σχολείου και τα γειτονικά εκλογικά τμήματα για να ξεμουδιάσεις; Πόσο ενοχλητικός να γίνεις, επαναλαμβάνοντας συνεχώς στους διπλανούς την ερώτηση “πόσες ψήφους έχετε καταγράψει μέχρι τώρα”;

Τι συμβαίνει εκεί έξω; Γιατί όλοι φοράνε μαγιό και αμάνικα; Μήπως ήρθε το καλοκαίρι και δεν με ενημέρωσαν να φορέσω τα λινά μου; Μήπως γίνεται κάποιο beach party και δεν μας έχουν φυλάξει ούτε μία Πίνα Κολάδα; Μήπως γυρίσαμε τον χρόνο πίσω και βρισκόμαστε στο σπίτι του Big Brother; Είμαστε σίγουροι ότι ψηφίζουμε δήμαρχο, περιφερειάρχη και ευρωβουλευτές; Μήπως ψηφίζουμε παίκτες προς αποχώρηση; Μπορώ να ψηφίσω τον εαυτό μου; Θεωρώ ότι πρέπει να φύγω, πρώτον γιατί είμαι ακατάστατος -έχω πετάξει την τσάντα μου μπροστά στα παραβάν- δεν έχω κανένα ίχνος σοβαρότητας -πιάνω κουβέντα στον Εισαγγελέα για το “Μικρό μου πόνυ”-, δεν είμαι καθόλου συνεργάσιμος -δεν συμμετέχω στη συμπλήρωση τηλεφωνικής παραγγελίας για καφέδες” και τέλος, δεν είμαι ιδιαίτερα καθαρός – σκουπίζω τον ιδρώτα μου και μετά πιάνω αυτομάτως τα ψηφοδέλτια.

Τι συμβαίνει εκεί έξω; Ποια είναι τα προγνωστικά; Θα παραμείνω στη θέση μου ή από αύριο θα ζητήσω από τον δικαστικό αντιπρόσωπο να με υιοθετήσει; Θα προλάβω να τραβήξω την τελευταία μου φωτογραφία; Θα προλάβω να πάρω μια δήλωση του νέου δημάρχου πριν επιστρέψουμε ξανά στον Καποδίστρια;

Ώσπου κάποια στιγμή, ο “απαγωγέας” σου, ο οποίος σε λυπήθηκε και σε συμπόνεσε όλες αυτές τις ώρες που δεν είχες αφήσει ούτε ένα σπανακοπιτάκι από τη λύσσα σου, σε αποδεσμεύει. Συγκίνηση, ευτυχία και όλα τα συναφή. Ναι, όμως τώρα κάτι δεν πάει καλά. Κάτι έχει αλλάξει. Πού πήγαν όλοι; Γιατί δεν μιλάνε; Γιατί δε μου δίνεις κανείς σημασία; Σας παρακαλώ, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος “τι συμβαίνει εδώ έξω”;