Νικητές και ηττημένοι

Οι εκλογές τελείωσαν και νικητές και ηττημένοι καλούνται να διαχειριστούν τη δόξα ή την πίκρα τους. Καλούνται να αποδείξουν το ποιοι πραγματικά είναι, καθώς το αποτέλεσμα, σε κάθε μία εκ των δύο περιπτώσεων, φέρνει στην επιφάνεια τα ταπεινά ή τα μεγαλειώδη ένστικτα του καθενός.

Η διαχείριση της επόμενης ημέρας είναι το στοίχημα και η πρόκληση.

Η ήττα δεν ήταν ποτέ αρεστή, πολύ δε περισσότερο δεν ήταν ποτέ επιθυμητή από όλους όσοι μπήκαν στη μάχη πρόθυμα, με στόχευση την επικράτηση.

Ο ηττημένος, σταθμίζοντας όλους τους παράγοντες που συντέλεσαν για το αποτέλεσμα, έρχεται να επωμισθεί το βάρος της ευθύνης που φέρει.

Οι παράγοντες πολλοί που οδήγησαν στην ήττα και είτε είναι οι ίδιες συμπεριφορές και οι στρατηγικές επιλογές είτε η αδιαμφισβήτητη υπεροχή του αντιπάλου σε σημεία «κλειδιά», που μπορεί απλά να είναι και λεπτομέρειες, οι οποίες όμως είναι ικανές να κάνουν, όπως πάντα άλλωστε, τη διαφορά. 

Και το βάρος της ευθύνης ποιος άλλος πρέπει να το επωμισθεί από τον ηγέτη; Αυτό φυσικά εάν πρόκειται για πραγματικό ηγέτη και όχι «γιαλαντζί». Γιατί όταν ο ηγέτης είναι οπαδός της ρήσης του φασίστα Galeazzo Ciano ότι «Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι ορφανή», τότε το δάχτυλο του σηκώνεται για να δείξει όλους τους άλλους ως υπαίτιους, επιβεβαιώνοντας την αλαζονική νοοτροπία του, που ήταν άλλωστε και το βαρίδι που τον τράβηξε στον πάτο.

Για μία ακόμα φορά στάθηκε τυχερός, που οι ακόλουθοι του έμειναν σκυφτοί από τον βάρος των ευθυνών που τους φόρτωσε και δεν τον έκαναν μαύρο στο ξύλο, για να ταιριάζει ασορτί με το εκλογικό αποτέλεσμα που εισέπραξε. Σκυφτοί μέχρι να του γυρίσουν τελείως την πλάτη και να τον αφήσουν μόνο στο βάθρο της έπαρσης του να κομπάζει μπροστά στον καθρέφτη του.

Από την άλλη πλευρά είναι οι νικητές. Όχι απαραίτητα οι αντίπαλοι του ηττημένου, αλλά αυτοί που κατέγραψαν τη δική τους νίκη σε άλλο μετερίζι της εκλογικής μάχης.

Κάποιοι νικητές, που πριν τη νίκη τους πέρασαν από δοτές θέσεις διοίκησης, επιδεικνύοντας μία πειναλέα βιασύνη για άσκηση εξουσίας, με το ανάλογο τίμημα της ανεπάρκειας να το πληρώνει ακριβά ο τόπος, μοστράρονται τώρα ως οι πλέον λαοφιλείς ηγεμόνες.

Όμως πόσο νικητές είναι στην πραγματικότητα;

Νίκησαν λόγω των πολιτικών τους θέσεων και απόψεων; Χα. Νίκησαν λόγω του αδιαμφισβήτητα παραγωγικού τους έργου; Χα. Νίκησαν λόγω του αναπτυξιακού τους προγράμματος και των προοδευτικών τους προτάσεων; Χα.

Ποιες οι σκέψεις; Ποιο το πρόγραμμα; Ποιος ο σχεδιασμός; Ποιες οι προτάσεις;

Η νίκη τους βασίστηκε σε μικρές λεπτομέρειες, που όμως ήταν τόσο κραυγαλέα προκλητικές και κατά τη ρήση του Ζαν-Πωλ Σαρτρ «Από τη στιγμή που θα ακούσεις τις λεπτομέρειες της νίκης, είναι δύσκολο να την ξεχωρίσεις από την ήττα».

Μία απλή αποκωδικοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών κινήσεων επιβεβαιώνει το αποτέλεσμα.

Μία υπερενισχυμένη σταυροδοσία, που αυτομάτως υπονοεί μεθόδευση, καθώς δεν ανταποκρίνεται σε ανάλογη καταλληλότητα του προσώπου.

Με πριμοδοτούμενες ψήφους από άλλους πολιτικούς σχηματισμούς, που είχαν ως στόχο να χτυπήσουν κοινό αντίπαλο, προέκυψε ένα εξωπραγματικό αποτέλεσμα, το οποίο οδηγεί εύκολα στη σέλα του καλαμιού της αυταρέσκειας.

Για τις απαιτήσεις που γεννάν αυτά τα αποτελέσματα ούτε λόγος. Για τις προσδοκίες που δημιουργούνται στους ψηφοφόρους υπήρξε καμία σκέψη; Μήπως απασχόλησε καθόλου ότι πλέον δεν υπάρχει περιθώριο για κρύψιμο της αναποτελεσματικότητας πίσω από κατηγορητήρια κατά του αντιπάλου και στείρες αντιπαραθέσεις γοήτρου; Υπήρξε η σκέψη ότι όταν πλέον, λόγω της νέας διαμορφωθείσας κατάστασης, εκλείψουν οι προσωπικές κόντρες δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την απουσία προτάσεων και πολιτικού προγραμματισμού;

 «Οι ήττες και οι νίκες των ανθρώπων στην κορυφή δεν είναι πάντα ήττες και νίκες για τους ανθρώπους στον πάτο». Μπέρτολτ Μπρεχτ