Παρακολουθήσεις

Η ηθική, το φυσικό δίκαιο, έρχεται συχνά σε αντίθεση με το τυπικό δίκαιο, τους νόμους, που, ακόμη και βίαια, αλλά κανονικά νόμιμα, εφαρμόζει η πολιτεία. Το θέμα που απασχολεί τους πολιτικούς αυτή τη στιγμή είναι οι παρακολουθήσεις πολιτικών που γίνονται από την ΕΥΠ. Έχω ξαναγράψει σχετικά (Ολοκληρωτισμός και πολιτικό σύστημα). Όμως ερωτήματα παραμένουν. Το Σύνταγμά μας γράφει: Άρθρο 19: "Το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης ή επικοινωνίας με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι απόλυτα απαραβίαστο. Νόμος ορίζει τις εγγυήσεις υπό τις οποίες η δικαστική αρχή δεν δεσμεύεται από το απόρρητο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή για διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων". Και Άρθρο 9Α: "Καθένας έχει δικαίωμα προστασίας από τη συλλογή, επεξεργασία και χρήση, ιδίως με ηλεκτρονικά μέσα, των προσωπικών του δεδομένων, όπως νόμος ορίζει. Η προστασία των προσωπικών δεδομένων διασφαλίζεται από ανεξάρτητη αρχή, που συγκροτείται και λειτουργεί, όπως νόμος ορίζει".

Πρώτον, είναι δυνατή πια σήμερα, με την τεχνολογία που υπάρχει, να εγγυηθεί οποιοσδήποτε το απόρρητο της επικοινωνίας, τόσο από το κράτος όσο και από ιδιώτες; Δεύτερο, στη συγκεκριμένη περίπτωση της παρακολούθησης από την ΕΥΠ ενός ευρωβουλευτή που κατόπιν έγινε αρχηγός κόμματος, υπήρξε δικαστική αρχή που διέταξε άρση του απορρήτου; Τρίτο, η παρακολούθηση του ενλόγω ευρωβουλευτή έγινε "για λόγους εθνικής ασφαλείας ή δια διακρίβωση ιδιαίτερα σοβαρού εγκλήματος"; Διότι, αν δεν έγινε γι΄ αυτούς τους λόγους, εύλογη είναι η υποψία ότι έγινε για λόγους ιδιοτελούς συμφέροντος του υπεύθυνου για τις παρακολουθήσεις. Αν έγινε για τους νόμιμους λόγους, δεν πρέπει να το ξέρουμε όταν θα κληθούμε να ψηφίσουμε το κόμμα του οποίου ηγείται; Τέταρτο, ο πρωθυπουργός προσφέρθηκε να ενημερώσει το θύμα των παρακολουθήσεων, αλλά αυτός αρνήθηκε. Μα το ζήτημα αφορά πολιτικά το θύμα ή εμάς που θα κληθούμε να τον ψηφίσουμε; Πέμπτο, η "ανεξάρτητη αρχή" που είναι υπεύθυνη για το θέμα έχει έλθει σε οξεία αντιπαράθεση με τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Πόσο ανεξάρτητη μπορεί να είναι μια αρχή; Και είναι πραγματικά ανεξάρτητη η δικαιοσύνη από την εκάστοτε κυβέρνηση, όταν οι επικεφαλής των Ανώτατων Δικαστηρίων (Αρείου Πάγου, Συμβουλίου Επικρατείας, Ελεγκτικού Συνεδρίου) ορίζονται από το Υπουργικό Συμβούλιο; Έκτο, παρά τη σοβαρότητα του θέματος που θέτει όντως ζήτημα λειτουργίας της πολιτείας μας, οι δημοσκοπήσεις δεν φαίνεται να επηρεάζονται εναντίον της υπεύθυνης κυβέρνησης. Γιατί; Μήπως ο λαός αδιαφορεί, διότι δεν έχει πεισθεί βαθιά μέσα του ότι τα πολιτικά πρόσωπα πρέπει να προστατεύονται επιλεκτικά περισσότερο από τους κοινούς πολίτες και επομένως το θέμα δεν τον αφορά;

Ο δήμος είναι πολιτικό σώμα που συγκροτείται με ορισμένους κανόνες. Οι κανόνες καθορίζουν αυστηρά ποιος έχει το δικαίωμα να συγκαλέσει το λαό, ποια θέματα είναι να συζητήσει ο λαός και πώς θα πάρει τις αποφάσεις του. Τους κανόνες αυτούς τους έχει θεσπίσει από την αρχή ο ίδιος ο λαός σε μεγάλη γενική συνέλευση γι΄ αυτό ακριβώς το θέμα και με τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή και αποδοχή. Αυτός ο ορισμός έρχεται σε οξεία αντίθεση με τη δυσώνυμη ονομασία του λαού, τον όχλο (που οχλεί) ο οποίος λειτουργεί χωρίς κανόνες, επομένως όχι ελεύθερος, αλλά ευάλωτος στις δημαγωγικές ικανότητες κάποιου. Όταν ο δήμος κρατεί, υπάρχει δημοκρατία. Η εξουσία διατηρεί την ενότητα της κοινωνίας. Στη δημοκρατία η εξουσία ανήκει στο δήμο. Έχει τρεις θεμελιώδεις αρχές ανεξάρτητες μεταξύ τους: Εκτελεστική (κυβέρνηση), νομοθετική (βουλή) και δικαστική. Το πολίτευμά μας, λέει το Σύνταγμα (Άρθρο 1), είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αλλά το διεθνές όνομα της πολιτείας μας είναι Hellenic Republic, όχι Hellenic Democracy. Η ρεπούμπλικα όμως είναι ένα είδος ολιγαρχίας όχι δημοκρατίας. Στη ρεπούμπλικα (res publica) ο λαός επιλέγει ως άρχοντές του (δηλαδή εξουσία) μεταξύ ενός περιορισμένου αριθμού προεπιλεγμένων υποψηφίων. Ο Αριστοτέλης το χαρακτήρισε ως επικίνδυνο. Στη δημοκρατία οι αξιωματούχοι κληρώνονται, δεν εκλέγονται όπως στην ολιγαρχία. λέει ο ίδιος.

Στην Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική "Δημοκρατία" μας τη στιγμή των εκλογών ο δήμος, επιλέγει κάποιους από ένα κατάλογο υποψηφίων που έχουν προεπιλεγεί από ένα κόμμα. Τη στιγμή αυτή λήγει η συμμετοχή του δήμου στη διακυβέρνηση της χώρας για 4 έτη, ως τις επόμενες εκλογές. Εξουσιοδοτεί ενλευκώ αυτούς που επέλεξε να εκφράζουν τη βούλησή του. Έτσι εκλέγεται η βουλή, η μία από τις τρεις εξουσίες. Η βουλή εκλέγει την κυβέρνηση, τη δεύτερη από τις εξουσίες. Δηλαδή, η βούληση της κυβέρνησης συμπίπτει με την πλειοψηφία της βουλής, άρα δεν υπάρχει ανεξαρτησία μεταξύ τους. Αντίθετα, η κυβέρνηση του Προέδρου των ΗΠΑ δεν εξαρτάται ούτε από τη Γερουσία (Κογκρέσο) ούτε από τη Βουλή. Στη συνέχεια, το Υπουργικό Συμβούλιο στον τόπο μας εκλέγει τους επικεφαλής των τριών Ανώτατων Δικαστηρίων. Επομένως ούτε η τρίτη εξουσία, η δικαιοσύνη, είναι ανεξάρτητη. Τέλος, ρυθμιστής του πολιτεύματος είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτός δεν κυβερνά, όπως στις ΗΠΑ, και εκλέγεται από την πλειοψηφία της Βουλής, όχι άμεσα από το δήμο, όπως στις ΗΠΑ. Υπάρχει δημοκρατία λοιπόν στο σύστημά μας;

Το καθεστώς μας της ρεπούμπλικας αντικατέστησε τον ωμό ολοκληρωτισμό, όπως υπήρχε για 7 χρόνια από μια χούντα. Προηγουμένως υπήρχε μοναρχία, όχι δημοκρατία. Σ΄ αυτήν τα κόμματα που εκπροσωπούσαν σημαντικό μέρος του δήμου, ήταν εκτός νόμου. Κι όταν υπήρξε υποψία μήπως πάνω από το 1/2 του πληθυσμού συμπαθούσε τα εκτός νόμου "μιάσματα", εγκαταστάθηκε ο ολοκληρωτισμός. Με τη μεταπολίτευση δεν επήλθε δημοκρατία, αλλά, όπως αναφέρθηκε, ρεπούμπλικα. Το αποτέλεσμα είναι μια διαρκώς μεγεθυνόμενη διάσταση μεταξύ φυσικού και τυπικού δικαίου. Επικίνδυνο. Φυσικός νόμος είναι ότι όταν μια ποσοτική διαφορά μεγεθύνεται ως μια κρίσιμη τιμή, επέρχεται ποιοτική μεταβολή. Κι αυτή συχνά είναι βίαιη, σαν τη Γαλλική ή τη Σοβιετική Επανάσταση. Είναι ζωντανή στη μνήμη πολλών ακόμη ζωντανών μαρτύρων η αποτυχημένη προσπάθεια του εμφύλιου πολέμου για ποιοτική πολιτική μεταβολή και δρα αποτρεπτικά στην εκδήλωση μιας βίαιης μεταβολής. Ωστόσο, όσοι έζησαν την πιο ζοφερή περίοδο του τελευταίου αιώνα στον τόπο μας πεθαίνουν και τα συναισθήματα των επιζώντων επιγόνων τους δεν είναι βιωματικά. Παράλληλα, η αντίθεση μεταξύ φυσικού και τυπικού δικαίου διαρκώς μεγεθύνεται όποιο κόμμα και αν κυβερνά. Αυτό σημαίνει ενδεχομένως αναβολή, όχι όμως αποκλεισμό, της βίαιης ποιοτικής αλλαγής. Εξάλλου, η ύπαρξη εξωγενών προβλημάτων, όπως είναι η ανοικτή απειλή για πόλεμο από τη γείτονα χώρα, αλλά και η παρουσία ξένων ένοπλων δυνάμεων στον τόπο μας, αυξάνει τις πιθανότητες βίας, που, μιας και πυροδοτηθεί, δημιουργεί αλλεπάλληλους φαύλους κύκλους και γίνεται εντελώς ανεξέλεγκτη. Η ευθύνη της άρχουσας τάξης, πολιτικών, διανοητών, ΜΜΕ κλπ είναι τεράστια.