Τράβα κουπί, επιπλέουμε

“Ρηχά είναι, μπείτε” πρόσταξε ο παππούς και χωρίς να το καταλάβουμε μας κότσαρε από έναν κουβά στα χέρια για να ξεκινήσουμε τη λάντζα.

Όσο έβλεπα τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει και τα πράγματα στο χώρο να μοιάζουν με επιβάτες του Τιτανικού, αναβίωνε στο μυαλό μου ο εφιάλτης του τρύπιου θερμοσίφωνα. Εκείνη η -ξορκισμένη με τον απήγανο- ημέρα όπου, έχοντας σκαρφαλώσει στο πατάρι, προσπαθούσα να διασώσω βιβλία και κασέτες και να δώσω το φιλί της ζωής σε χριστουγεννιάτικες μπάλες και αγγελάκια. Μόνο που τα θυμόμουν, ένα ρίγος διαπερνούσε το ήδη νοτισμένο κορμί μου. Έφτυσα τρις τον κόρφο μου, σταυροκοπήθηκα διακριτικά και ευχαρίστησα τον Κύριο, που αυτή τη φορά η τραγωδία δεν χτύπησε τη δική μου πόρτα.

Βέβαια, ο παππούς της φίλης μου και ο γείτονάς τους από το διπλανό υπόγειο βρίσκονταν σε χειρότερη θέση. Το πρόβλημα δεν ήταν μία απλή διαρροή από οικιακό θερμοσίφωνα που την αντιμετωπίζεις, κλείνοντας την κεντρική βάνα του νερού. Αλλά μία υδρορροή από κεντρικό υπόγειο αγωγό, που απαιτούσε την δραστική επέμβαση της αρμόδιας δημοτικής υπηρεσίας. Γι' αυτό το λόγο, οι άνθρωποι το είχαν πάρει απόφαση ότι θα έχουν πλέον τον προσωπικό τους υγρότοπο.

Πού να ήξεραν ότι θα ζήσουν αυτό το δράμα την ημέρα της 24ωρης πανελλαδικής απεργίας της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για το αιφνίδιο κλείσιμο της ΕΡΤ; Παρουσιάστηκε ειδικό συνεργείο στην περιοχή για να εντοπίσει την πηγή του κακού και αφού αποφάνθηκε, ανανέωσε το ραντεβού του με τους κατοίκους για το επόμενο πρωί.

“Ψήστε καφέ και ερχόμαστε. Έλα φιλάκια”...

Όχι ότι ήθελαν να φανούν αγενείς, αλλά μπορούσαν οι πληγέντες να αφήσουν το ψάρεμα στο living room και να κοιτάζουν τον ελληνικό στο μπρίκι; Δεν έβγαιναν, μάνα μου. Οι ίδιοι περίμεναν το μάννα εξ' ουρανού και αυτό άργησε μια μέρα. Η αγάπη έφτασε νωρίτερα. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι τήρησαν την υπόσχεσή τους και διέκοψαν τη ροή του νερού μετά τη δύση του ηλίου.

Πράγμα που σημαίνει ότι επί 12 συνεχόμενες ώρες, οι ιδιοκτήτες των δύο υπογείων πηδούσαν τα κύματα, μα αυτά τα κύματα σταματημό δεν είχαν. Γέμιζαν κουβάδες, άδειαζαν κουβάδες. Ρουφούσαν το νερό με ηλεκτρική αντλία, το αμολούσαν στο δρόμο. Έριχναν καμιά βουτιά, άλλαζαν μαγιό για ποικιλία. Έτσι, το μεροκάματο να βγαίνει.

Στην ιδέα και μόνο ότι η αποθήκη που φυλάει σαν τα μάτια του εδώ και πολλές δεκαετίες, ενδέχεται να κλέψει τη δόξα του Mediterranean Sky στο Σκαλιστήρι της Ελευσίνας, ο παππούς της φίλης μου είχε χάσει τουλάχιστον είκοσι χρόνια ζωής. Πλέον, τον έλεγες και Μαθουσάλα.

Κοιτούσε συνοφρυωμένος το ποτάμι που είχε αγγίξει τις γάμπες του και ήταν έτοιμος να αρχίσει να το μαλώνει και να το πετροβολά σαν τη μάνα του Κίτσου. “Ποτάμι για λιγόστεψε, ποτάμι στρέψε πίσω για να περάσω αντίπερα, πέρα στα κλεφτοχώρια, όπ' έχουν κλέφτες σύνοδο, όπ' έχουν τα λημέρια”.

Δεν μπορούσαμε να τον βλέπουμε σε αυτή την κατάσταση. Ήταν αποσβολωμένος. Χαμένος στο διάστημα. Ένα κουρέλι, που παρακολουθούσε την αφαλάτωση να καταπνίγει το βιος του. Εμείς θελήσαμε να του φτιάξουμε λίγο τη διάθεση. Να του δώσουμε μια ελπίδα. Γι' αυτό αρχίσαμε: “Στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι, στην ερημιά φτεροκοπάει ένα αηδόνι. Πετούν τα παλιομάχαιρα με χαρές και πάνε, πετούν τα παλιομάχαιρα, οι γειτονιές αχολογάνε”. Αλλά καμιά βελτίωση. Ούτε λίγο δεν έσκασε το χειλάκι του.

Τι να πει και ο διπλανός, ο οποίος δεν έπαθε ζημιά στο εργαστήρι του, αλλά στο ίδιο του το σπίτι. “Φούσκωσαν” τα πλακάκια, πότισαν τα έπιπλα, του φάνηκε πως είδε και μια πάπια να πλατσουρίζει στην κρεβατοκάμαρα.

Πέρα όμως από τις προσωπικές τους περιπέτειες, μεγάλες ποσότητες αγνού και πολύτιμου νερού καταναλώθηκαν άσκοπα και λίμνασαν από το πρωί έως το βράδυ στους δρόμους, δίνοντας την εντύπωση στους περαστικούς ότι ο Πηνειός έχει ανταπόκριση με την Φαίδωνος Κουκουλέ.

Και παρόλο που το πρόβλημα δεν ήταν τόσο τρομερό, σύμφωνα με τα λεγόμενα του αρμόδιου, η απεργία και το απαγορευτικό κόστος για την απασχόληση έκτακτου προσωπικού δεν επέτρεπαν την άμεση αποκατάστασή του, με αποτέλεσμα οι ανάγκες των δημοτών να μπαίνουν σε προτεραιότητα. “Δεν θα κόψουμε το νερό στον κόσμο, αλλά θα αφήσουμε τους δύο-τρεις κατοίκους της περιοχής να πλημμυρίσουν”. Εξάλλου, στα υπόγεια είναι η θέα... στο πέλαγος.

Εν τέλει, ο κεντρικός αγωγός έκλεισε μετά τις 9 το βράδυ, χωρίς προειδοποίηση στις τριγύρω περιοχές, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να φοβούνται μήπως τους έκοψαν το νερό επειδή έχουν απλήρωτο το λογαριασμό εδώ και ένα μήνα. Και την επόμενη ημέρα, με το φως του ηλίου και την παύση της απεργίας τα πράγματα κύλησαν στους φυσιολογικούς ρυθμούς τους. Η τρύπα βούλωσε, οι δρόμοι στέγνωσαν και η υγρασία στους τοίχους των δύο υπογείων άρχισε να αφήνει σιγά-σιγά την τελευταία της πνοή.

Συνεπώς, δεν χρειάζεται ταραχή όταν υπάρχει πρόγραμμα. Σωστά μάστορα;

- Σωστά. Πιάσε και ένα παξιμαδάκι με τον καφέ.

- Έφτασε!!!