Επίκληση στη θαμμένη αλήθεια ή Πινόκιο

Είναι γεγονός! Θλιβερή αλήθεια! Άλλα ζητάμε, άλλα θέλουμε, άλλα σκεφτόμαστε, άλλα λέμε και άλλα πράττουμε! “Μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο “καρναβάλι” ετούτο” λέει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι του “Στις χαραυγές ξεχνιέμαι”. Ένας στίχος γεμάτος νόημα που μπορεί κάποιος να τον ερμηνεύσει ποικιλοτρόπως. Μα η ευστοχότερη ερμηνεία είναι αυτή που αντιλαμβανόμαστε όλοι εξ αρχής. Κάποιος δεν έχει θέση στο καρναβάλι που τελικά στήνουμε καθώς φοράμε μάσκες στην καθημερινότητά μας και είμαστε άλλοτε πρωταγωνιστές και άλλοτε κομπάρσοι. Κάποιος ευτυχώς κουράστηκε...

Τους τελευταίους μήνες συνηθίζω να μιλάω με ανθρώπους των οποίων η θέση επιβάλλει(;) να “φορούν γραβάτα” ακόμη και στην Καλημέρα τους. Και απορώ... Δεν κουράζονται; Προσωπική μου πεποίθηση είναι πως... ναι! Δεν είναι δυνατόν να μην επιθυμεί κάποιος διάλειμμα από τέτοιου είδους παράσταση δίχως τέλος.

Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι λοιπόν πολιτικά πρόσωπα, επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες, εργαζόμενοι και δημόσιοι υπάλληλοι σε κάθε χώρο, αφού πέσει η αυλαία και σου έχουν δώσει μία απάντηση, όπως αυτή που θα έδιναν μπροστά στους συμπρωταγωνιστές τους, μετά, όταν πατάς off στο δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο, κάθονται σε μία καρέκλα, το πρόσωπό τους αρχίζει να χαλαρώνει και εν τέλει να λυγίζει και να αποκαλύπτει τις πρώτες ρυτίδες έκφρασης. Ρυτίδες ανακούφισης και ελευθερίας. Ρυτίδες ανάγκης και αλήθειας.

Στη Σύρο όλοι παραπονιούνται – ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ - για το γεγονός πως το νησί βιώνει μία απελπιστική κατάσταση, έναν οικονομικό στραγγαλισμό, μία ανιαρή καθημερινότητα... ίδια σε γιορτές και απλές ημέρες, ίδια χειμώνα και καλοκαίρι, ίδια σε επιτυχία και αποτυχία. Δυστυχώς, το καρδιογράφημα του νησιού λίγο θέλει και θα γράψει μία ευθεία. Και γι αυτό, ευθύνη θα έχουμε και τα θύματα και οι θύτες. Οι μεν, γιατί ανέχονται και δε μιλούν και οι δε, γιατί όταν έρθει η στιγμή που θα κάνουν τον απολογισμό τους θα προτιμούσαν να έγραφαν ξανά από την αρχή τη ζωή τους. Και όλα αυτά χωρίς μάσκες...

Βαρέθηκα – και το αποτυπώνω στο χαρτί έτσι όπως ακριβώς το αισθάνομαι – ΒΑΡΕΘΗΚΑ άλλα να επιθυμούμε για τον τόπο μας και άλλα να πράττουμε. Άλλα να δηλώνουμε και άλλα να πιστεύουμε πραγματικά, κλείνοντάς τα σε μπαούλο για τις επόμενες γενιές. Αφού οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε πως η ματαιοδοξία κάποια στιγμή σε αφήνει μόνο και πολλοί από εμάς έχουμε μεγάλη δόση από αυτή την “ασθένεια”, γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε αφήνοντάς την στην άκρη; Αν όπως διατεινόμαστε ο στόχος είναι ένας και κοινός για όλους μας... Μία καλύτερη Σύρος και άρα, μία βελτιωμένη καθημερινότητα για εμάς και τα παιδιά μας, γιατί “βγάζουμε το μάτι” ο ένας στον άλλο; Γιατί δε χαιρόμαστε με την επιτυχία του διπλανού;

Υπάρχουν λοιπόν δύο μονοπάτια. Το πρώτο είναι να ζωγραφίσουμε τελικά την ευθεία στο καρδιογράφημά μας και το άλλο είναι να προλάβουμε το έμφραγμα. Ας αναζητήσουμε τις αιτίες που έχει στερέψει η αγορά και που δεν πατάει άνθρωπος στο νησί, που κλείνει η μία επιχείρηση πίσω από την άλλη και η ανεργία χτυπά κόκκινο, που συγχωνεύονται δομές και σχολεία και ας πάψουμε να βλέπουμε “δαίμονες” που εμείς οι ίδιοι συντηρούμε προκειμένου να συντηρηθούμε(!), που για όλα εκείνοι ευθύνονται και όταν κλείσουν οι κάμερες το δηλώνουμε! Ας κάνουμε τη μικρή επανάστασή μας, στο πλαίσιο του εφικτού δεδομένης της γενικευμένης κρίσης και ας θέσουμε μία νέα αρχή. Ας μετριάσουμε την άκρατη ματαιοδοξία μας και ας βάλουμε “ταβάνι” στην υπέρμετρη δίψα μας για επιβολή στους διπλανούς μας.

Αυτός ο τόπος για έναν ακατανόητο λόγο πάντοτε γλίτωνε από την ένταση του κακού και βίωνε πιο ήπια την πραγματικότητα. Μόνο που η περίοδος χάριτος μοιάζει να τελειώνει. Ή έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Σιγά σιγά πέφτουν οι μάσκες. Και από το να αντικρίσουμε πρόσωπα με κακία, ας επιλέξουμε να βγάλουμε συνειδητά τις μάσκες μας – έστω και με ένα μουδιασμένο χαμόγελο. Άλλωστε, όπως υποστήριζε ο Αρχαίος Έλληνας ποιητής Μένανδρος, “Αδύνατον τ΄αληθές λαθείν”. Είναι αδύνατον να κρυφτεί η αλήθεια!