Πιο κάτω δεν έχει

Πόσο εύκολο είναι τελικά να μάθεις μέσα σε μία στιγμή έναν άνθρωπο!

Απλώς άφησε τον στο περιθώριο, ενώ έχει το ψώνιο της καρέκλας.

Αγνόησε τις κραυγές δονκιχοτισμού του, ενώ προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Παράκαμψε τις επαναστατικές κορώνες του, ενώ εποφθαλμιά εξουσία.

Αδιαφόρησε για το αντάρτικο του υπέρ της κοινωνικής αφύπνισης, ενώ λειτουργεί συμφεροντολογικά.

Τότε να! ως δια μαγείας λειτουργεί η μαγική εικόνα και εμφανίζεται το πραγματικό του προφίλ.

Εξοργίζεται, πανικοβάλλεται, έρπεται, απειλεί, διαμαρτύρεται και δίνει τα διαπιστευτήρια του.

Ποιοι τρόποι; Ποια αγωγή; Ποιο επίπεδο; Ούτε καν τα στοιχειώδη.

Απεκδύεται τον μανδύα του σοβαροφανούς και αποδεικνύει την κενότητα του.

Σηκώνει το δάχτυλο και κρυπτόμενος, όπως ο ίδιος νομίζει, πίσω από την ανωνυμία, χυδαιολογεί χρησιμοποιώντας πεζοδρομιακή φρασεολογία.

Θολωμένο το μυαλό από τον πανικό δεν τον αφήνει να καταλάβει ότι το δάχτυλο του δεν τον καλύπτει και φαίνεται.

Η οργή κακός σύμβουλος, τον οδηγεί στην πλήρη απαξίωση από τους μέχρι πρότινος υπερασπιστές του.

Όσο και αν συρθεί στη λάσπη που ρίχνει, τελικά ο ίδιος λερώνεται.

Οι απειλές μόνιμη επωδός του ακατάληπτου λόγου του.

Για όλα βρίσκει μια αφορμή για να διαμαρτυρηθεί, διαλαλώντας την πραμάτεια του ως τελάλης σε λαϊκή αγορά.

Και η ουσία τελικά;

Απλά και μόνο να λειτουργεί ως διασκεδαστής της παρέας.

Τίποτα πέραν αυτού.

Άλλωστε δεν έχει τα προσόντα και για τίποτε περισσότερο.

Τι άλλο να πεις σε περιπτώσεις σαν και τη δική του, πέραν από το «Άντε να χαθείς, μ’ έκανες και γέλασα».

Άλλωστε ότι περισσότερο κι αν ξεστομίσεις, δεν πρόκειται να το κατανοήσει.

Και τι να βρεις να πεις σε τέτοιες περιπτώσεις, που είναι εμφανής η απώλεια της αξιοπρέπειας!

Πώς να τον αντιμετωπίσεις, όταν για να τον φτάσεις πρέπει να σκύψεις τόσο χαμηλά!

Και γιατί να καταβάλεις τόσο κόπο;

Απλώς τον αγνοείς και αφήνεις τον καιρό να τον διαγράψει.

Α βρε άτιμη ιστορία! Πάλι υπέρ μου θα λειτουργήσεις!