Μας ψεκάζουν! Διαφωνείς;

Όλα άλλαξαν από την πλήξη και την ανία που ένιωθα. Και θέλω να με πιστέψετε καθώς αυτός είναι ο λόγος που παρατηρούμε με τόση ένταση το σύνολο των αλλαγών σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας το τελευταίο διάστημα. Αυτός και μην πάει ο νους σας αλλού...

Και μη σκεφτείτε πως αυτά που γράφω δεν ισχύουν, ή ότι μπορεί να έχει “ξεκουρδιστεί” κάτι στον εγκέφαλό μου, γιατί – συγγνώμη – αλλά μάλλον δεν είστε σε θέση να γνωρίζετε με πόση ένταση ζήτησα μία αλλαγή στην καθημερινότητά μου. Ότι συνυπάρχω μαζί σας βέβαια, δεν το υπολόγισα, αφού πίστευα ότι η αλλαγή θα αφορά μόνο στη δική μου ζωή. Και πιστέψτε με, αλήθεια λέω! Μόνο για εμένα ζητούσα την αλλαγή. Εκτός απ΄το ότι εσείς μπορεί να είστε ευχαριστημένοι με τα καθημερινά κι “ανθρώπινα” που βιώνουμε, εγώ έχω μάθει να σκέφτομαι για εμένα μόνο. Δεν νομίζω να μην ηχεί όμορφα στα αυτιά σας αυτό που λέω και να σας ενοχλεί... Το απεύχομαι!

Όμως δεν εξηγείται διαφορετικά όλη αυτή η αναταραχή... Και μην το αρνηθείτε, γιατί πόσο τυχαίο μπορεί να είναι άλλωστε αυτό που έχει γράψει ο Πάολο Κοέλιο πως, “Όταν επιθυμείς κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ σου”. Κάτι αντίστοιχο αντιλαμβάνομαι λοιπόν, πως έχει ισχύσει και στην περίπτωσή μου και έχουν συντελεστεί τόσες αλλαγές γύρω μας. Οι οποίες, για να μην ξεχνιόμαστε, δεν αφορούν τελικά μόνο εμένα, ανεξάρτητα από την ατομική πρόθεση κι επιθυμία μου να μην ταλαιπωρήσω εσάς. Άλλωστε τα είπαμε... Για εμένα ζητούσα την αλλαγή!

Ακόμη και οι αλλαγές στην κυβέρνηση - ναι φυσικά - ακόμη κι αυτές, οφείλονται στην απαρηγόρητη πλήξη που αισθάνομαι και στο “διαφορετικό” που ευχήθηκα να σημειωθεί. Έτσι προκλήθηκαν! Αλλά οι σημαντικότερες, είναι εκείνες στο πεδίο της εργασίας, της υγείας και της παιδείας και μου αρέσουν πολύ.

Άλλωστε, εγώ ζήτησα μία αλλαγή γιατί ήρθε η ώρα να μπει τάξη. Και ορίστε... Όταν χρησιμοποιούν οι κατέχοντες την εξουσία ορθά, τότε δε με φοβίζει τίποτε! Άλλωστε νααααα οι αλλαγές. Βουνό οι απολυμένοι και σωρός οι ημιαπασχολούμενοι. Συγχωνεύσεις σε κοινωνικές και προνοιακές δομές, συρρίκνωση των δημόσιων σχολείων, κατάργηση μερικών “προνομίων” στα νησιά, στο φουλ οι απολύσεις και στο ζενίθ οι συντελεστές σε ακίνητα. Μιλάμε για σημαντικές αλλαγές. Συμμάζεμα δηλαδή. Μπαίνει τάξη γενικώς! Γενικώς κι αορίστως! Τι δεν κατανοείτε;

Σε συνάντησα λοιπόν προχθές στο δρόμο και σε “τσάκωσα” να παραμιλάς. Άκουσες έλεγες από τα Μέσα Ενημέρωσης για τα “θέλω” της τρόικας κι έγινες έξαλλος. Έτσι είναι οι έξαλλοι ωρέ; Αν έβλεπες την εικόνα σου, εκείνο το απόγευμα, έχω την πεποίθηση πως θα τρόμαζες. Με ένα άδειο βλέμμα προσηλωμένο στο κενό, με βήμα αργόσυρτο που δεν ξεκολλούσε από την καυτή άσφαλτο μονολογούσες, “Δεν πάει άλλο... Τι έχουμε να δούμε ακόμα; Πόσο θα πληρώνουμε τον αέρα που αναπνέουμε;”. Το γεγονός που με έκανε να ανησυχήσω όμως περισσότερο, αφού όλα τα παραπάνω λίγο πολύ όλοι τα λέμε, είναι η τελευταία σου κουβέντα που έσβηνε σταδιακά στα αυτιά μου καθώς απομακρυνόσουν από το σημείο που βρισκόμουν. “Καλέ τα ζούμε όλα αυτά ή μας ψεκάζουν τελικά;”.

Ακούγοντάς σε, μούδιασε ο νους μου. Τα λόγια σου “μαχαίρι” στις σκέψεις μου. Ε λοιπόν, μας ψεκάζουν! Αυτό είναι βέβαιο! Αν αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ήσυχος και ασφαλής στη φωλιά σου... Τότε ναι κύριέ μου. Αν αυτό σου φταίει, ναι! Μας ψεκάζουν! Δεν το αντιλαμβάνεσαι άλλωστε από τον παραληρηματικό λόγο και τα γραφόμενά μου;

ΥΓ. Αν ξαφνικά αλλάξεις γνώμη κι αντιληφθείς ότι δε μας ψεκάζουν, τότε μην πανικοβληθείς και μη διστάσεις, ρίξε την ευθύνη των αλλαγών σε εμένα που τις ευχήθηκα stop. Τα “θέλω” της τροίκας θα γίνουν πράξη stop. Εσύ θα εξακολουθείς να παραμιλάς stop. Κι εγώ εν μέρει θα χαίρομαι για την τάξη που μπαίνει στον τόπο stop.

Με εκτίμηση η ψεκασμένη!