Του λωλού σας λέω...

Η πολιτική ζωή σε αποσύνθεση. Η κοινωνική ζωή σε αποσύνθεση.

Που να στραφείς και από που να μαζέψεις... τα ασυμμάζευτα. Χαμός επικρατεί σε όλα τα θέματα. Στην κυβέρνηση επικρατεί το μπάχαλο, ειδικά μετά και τη δικομματική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Χάος παντού και οι κυβερνώντες χαρωποί στους τηλεοπτικούς δέκτες μιλούν για ανάπτυξη. Ανάπτυξη εδώ, ανάπτυξη εκεί, ανάπτυξη παραπέρα. “Τόση ανάπτυξη πια που δεν την αντέχει η ιδιοσυγκρασία μου”, όπως λέει και η διπλανή μου, η γνωστή σε όλους “αταραξία του Βούδα”.

Η ανεργία προς τη δόξα τραβά και μαζί της και οι οικογένειες που καθημερινά γίνονται όλο και πιο φτωχές. Εκατοντάδες εργαζόμενοι καθημερινά χάνουν τη δουλειά τους και σε αυτούς έρχονται να προστεθούν και άλλοι και άλλοι. Ο ιδιωτικός τομέας πάει κατά διαόλου. Το ίδιο και ο δημόσιος τομέας, ο οποίος με τις φιλότιμες προσπάθειες του φίλτατου υπουργού Δημόσιας Διοίκησης, κ. Μητσοτάκη, οδηγείται ολοταχώς προς την εξυγίανση.

Μετά την ΕΡΤ, στο σκαμνί και οι εργαζόμενοι της Δημοτικής Αστυνομίας και μετά από αυτούς οι εκπαιδευτικοί και μετά από αυτούς και άλλοι εργαζόμενοι.

Έτσι βρε παιδί μου για να χαρεί και λίγο η Τρόικα. Τι, τσάμπα πηγαινοέρχεται στη χώρα μας;

Και μέσα στο γενικότερο μπάχαλο να έχω και τη φίλη μου την Τάμυ, η οποία έχει ακόμη την απορία, πως γίνεται η Πασοκατζίδες να κατηγορούν τους Νεοδημοκράτες και τούμπαλιν, για την εικόνα που παρουσιάζει το δημόσιο. Βρε Τάμυ μου, είσαι μικρή ακόμη, θα μάθεις και τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.

Και από το γενικότερο, στο ειδικότερο. Χαμός στο ίσιωμα και στις Κυκλάδες. Σκάνδαλα, έργα εκατομμυρίων να πετιούνται κυριολεκτικά στα σκουπίδια, δημοτικές αρχές με τα κατά τα άλλα πολλά γαλόνια στο πέτο, να αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και πολλά άλλα. Τρέχω και δεν προλαβαίνω η καημένη. Και μέσα στο γενικότερο χαμό... με τα πρώτα θέματα να πέφτουν βροχή, με τον κάθε υπεύθυνο (;) να προσπαθεί να δικαιολογήσει να αδικαιολόγητα... έρχεται και το πρώτο χτύπημα του άγχους που χτυπά συνήθως τους δημοσιογράφους. Εκείνο το χτύπημα που σε κάνει αλλού να πατάς και αλλού να βρίσκεσαι. Εκείνο που μπερδεύεις ακόμη και τα πιο απλά πράγματα και που σε κάνει να έχεις το βλέμμα του ροφού. Πανικός σου λέω!!!! Και έρχεται εκείνη η στιγμή που μετά από μία δύσκολη ημέρα, γυρίζω προς τους συναδέλφους μου, με εκείνο το βλέμμα του ροφού και τους λέω: Άδειασα την πρώτη σελίδα και την έριξα στο ΧΥΤΑ της Μυκόνου.

Έντρομοι οι συνάδελφοι με κοιτάζουν και εγώ με το ίδιο ύφος συνεχίζω: “To παλικάρι, εκείνο το ψηλό, έχει καημό. Τον χτυπούν και πόσο να αντέξει. Τέθηκε και σε αργία, τον σέρνουν και σε δίκη. Αμ, το άλλο το παλικάρι που προσπαθεί να πείσει με καμάρι ότι όλα τα έργα προχωρούν με εντατικούς ρυθμούς; Τι και αν έχει αστοχίες και προβλήματα; Όλα είναι καλά”.

Φυσικό επακόλουθο είναι οι συνάδελφοι να ψάχνουν μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας για να βρουν έναν καλό ψυχολόγο, έναν καλό ψυχίατρο. Αλλά μάταια! Η δική μου περίπτωση είναι πολύ βαριά και όσο η γενικότερη κατάσταση χειροτερεύει, τόσο και η δική μου γίνεται μη αναστρέψιμη. Τι και να προσπαθεί ο σπίνος μου με το γλυκό του τσουλουφάκι να με πείσει να τον ακολουθήσω σε εκδήλωση κλασσικής μουσικής, μήπως και ηρεμήσω; Δε γίνεται τίποτα! Τι και αν ο πατέρας με το μεγάλο εκτόπισμα, ογκόλιθος ψυχραιμίας, με κοιτά ατάραχος; Ακόμη, ακόμη και οι παρατηρήσεις και τα πειραχτικά σχόλια της συναδέλφου “μη μου τους κύκλους τάραττε”, περί “κιτρινισμού”, δεν μπορούν να με επαναφέρουν στην τάξη.

Κατάσταση του λωλού σου λέω!