Τη δροσιά του να 'χεις

“Μα έχετε τόσες ωραίες παραλίες και δεν πηγαίνετε για μπάνιο”; μας επέπληξε μία τουρίστρια, εκτοξεύοντας στο πρόσωπό μας όλη τη ζάχαρη από το λουκούμι που μόλις είχε μπουκώσει.

“Δεν τις σνομπάρουμε, απλά δεν προλαβαίνουμε” απαντήσαμε φοβισμένοι, μήπως από τη λύσσα της μας επιτεθεί και με χαλβαδόπιτες.

Εξάλλου, δεν είπαμε και κανένα ψέμα. Όταν βρίσκεσαι στον τόπο σου και πασχίζεις να αντεπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου είναι δύσκολο, έως ακατόρθωτο το να παρακάμψεις το καθημερινό σου πρόγραμμα και να πας για καταδύσεις, συναντώντας την Ναθαναήλ στο βυθό.

“Γιατί δεν απολαμβάνετε τις ομορφιές του νησιού σας”; συνέχισε να μας κατακεραυνώνει η πληθωρική πρεσβευτής της Σύρου στην πρωτεύουσα.

“Το κάνουμε, αλλά με μέτρο”, τόλμησε να ξεστομίσει η φίλη μου για να εισπράξει το επικριτικό της βλέμμα.

Τι άλλο να κάνουμε για να δείξουμε ότι αγαπάμε τη γενέτειρά μας; Να γράψουμε στο κούτελό μας “I love Syros”; Να κυκλοφορούμε με ένα λουκάνικο χωριάτικο στο χέρι; Να χτυπήσουμε τατουάζ με το άγαλμα του Μιαούλη μαζί με το γήπεδο του beach volley να αχνοφαίνεται από πίσω; Όταν όμως τα επιχειρήσουμε αυτά και μας χώσουν σε μια καμιά “γαλήνη”, δεν θα 'ρθει μετά να μας βγάλει ούτε ο δήμαρχος, ούτε το “Μένουμε Ελλάδα”, τώρα που έκλεισε και η ΕΡΤ.

Γιατί να αγγίξουμε την υπερβολή; Γιατί να φτάσουμε στα άκρα; Γιατί να φανούμε περισσότερο “ψώνια” από ό,τι είμαστε; Δεν θα φύγουν ούτε οι παραλίες, ούτε τα αξιοθέατα. Έτσι πιστεύω τουλάχιστον, όρκο δεν παίρνω. Θα τα επισκεφτούμε όταν θα 'χουμε χρόνο. Και τότε, θα υποκριθούμε πως είμαστε και εμείς σε διακοπές, έτσι... για να μας φύγει ο καημός.

Μην ξεχνάμε ότι η σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας έχει ενισχύσει το αίσθημα της φιλοπατρίας. Εφόσον δεν μπορείς να πας ούτε μέχρι το Φανάρι να κυνηγήσεις κανένα λαγό, κάθεσαι στον τόπο σου και ασχολείσαι με την προβολή και τον εκθειασμό του. Θέλοντας και μη, στα μάτια σου φαντάζει παράδεισος, με αποτέλεσμα να καλείς σ' αυτόν κι άλλους εν δυνάμει αμαρτωλούς, για να έρθουν και να γευτείτε παρέα τον απαγορευμένο καρπό. Ωστόσο, τα πολλά φιρίκια θα τα βαριόταν και ο Αδάμ.

Το να είμαι ολημερίς ξαπλωμένος στην αμμουδιά και τα καβουράκια να θωπεύουν γαργαλιστικά το ημίγυμνο κορμί μου, δεν μου προσφέρει κάτι. Ίσως μόνο εγκαύματα πρώτου βαθμού, αλλά μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά. Εκτός και αν βγει κανένα ψήφισμα που να μας επιβάλει να το κάνουμε δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, ούτως ώστε να φαίνεται προς τα έξω ότι μαζεύεται μπούγιο.

Αν πάλι, η λύση αυτή θεωρείται ακραία, μπορούμε απλά να πολλαπλασιάσουμε τα beach πάρτι. Άλλωστε, μία παραλία που σέβεται τον εαυτό της, διοργανώνει πάντα μεγάλα και φαντασμαγορικά πάρτι. Για ψύλλου πήδημα. Δεν έχει σημασία ο λόγος. Μπορεί να γίνει γιατί μία από τους διοργανωτές θέλει να δείξει το καινούριο brazilian μαγιό της, ή γιατί κάποιος άλλος έκανε αφαίρεση σκωληκοειδούς απόφυσης και θέλει να το γιορτάσει. Μην κολλάμε σε μικροπράγματα.

Μέσα από τις αξιόλογες αυτές πρωτοβουλίες, σου δίνεται η ευκαιρία να βγεις στον ήλιο, να παστωθείς ολόκληρος με λάδι, να αναδείξεις τον ή τους κοιλιακούς σου και να τραγουδήσεις δυνατά “του κάγκουρα απέναντι, πείτε του πως πεθαίνω... να μάθω τι κρέμα χρησιμοποιεί για τα πόδια μετά το ξύρισμα”. Και όλα αυτά, με θέα στο πέλαγος. Στο “βλέπετε, αλλά δεν αγγίζετε και κυρίως...δεν διασχίζετε” πέλαγος.

Δειλά δειλά λοιπόν, θα εκδηλώσω το ενδιαφέρον μου για το νησί μου και την καλοκαιρινή του διάθεση, απλά δεν θα κάνω κατάχρηση. Για πόσο να 'σαι μες στην τρελή χαρά; Και το πτυχίο σου όταν το πάρεις, άντε να κοιμηθείς μαζί του τα πρώτα τρία βράδια. Μόλις περάσει ο ενθουσιασμός, το κρεμάς ωραιότατα δίπλα από το γνωστό σε όλους κεντητό του “γέρου με το τσιμπούκι” και βάζεις γρήγορα την ποδιά σου για να σερβίρεις τους καφέδες στο 3.

“Φεύγω, γιατί δεν θα προλάβω και το τρένο” είπε η τουρίστρια, ρίχνοντας μια γρήγορα ματιά στο ρολόι της. “Έχω ζάχαρες στο πρόσωπο”; ρώτησε.

“Όχι” την καθησυχάσαμε με ένα στόμα μια φωνή.

Γεμάτη ήταν. Σαν να είχε ξαναπέσει στα βαριά μετά από ένα βασανιστικό κύκλο απεξάρτησης.

“Προσοχή μεταξύ συρμού και σερβιτόρων. Μην πάρετε μαζί σας κανέναν πεζό απ' την Ακτή Πέτρου Ράλλη”, είπα χαριτολογώντας.

“Θα περάσουμε και από τη θάλασσα; Τι ωραία”! φώναξε ενθουσιασμένη και βγήκε τρέχοντας από το μαγαζί, χωρίς τελικά να αγοράσει τίποτα.

“Πες, πες, τελικά μου εξήρε το ενδιαφέρον. Πάμε το βράδυ στην παραλία”; πρότεινα στη φίλη μου.

“Θα κάνουμε μπάνιο τέτοια ώρα”; αναρωτήθηκε.

“Ίσα, ίσα να βρέξουμε τα πόδια μας”, της εξήγησα και την έπεισα.

Βγαίνοντας από το μαγαζί, κάποια παιδιά που έπαιζαν μπουγελοπόλεμο, χάνουν το στόχο και ξαφνικά δύο ωραιότατα μπαλόνια σκάνε πάνω στο ζαλισμένο από πριν κεφάλι μας. Οι μπόμπιρες μας κοιτάζουν ενοχικά και μας ζητούν ταπεινά συγγνώμη.

“Δεν πειράζει παιδιά, τη δροσιά του να 'χετε. Και εις άλλα με υγεία”! είπαμε, χαμογελώντας.