Για δάκρυα είναι αργά....αγάπη μου γλυκιά

Επίσχεση εργασίας, επίσχεση εργασίας. Μα για ποια επίσχεση εργασίας μιλάς; Μα δεν γνωρίζεις τίποτα; Οι εργαζόμενοι του Νεωρίου κάνουν επίσχεση εργασίας, διότι η εταιρία δεν τους κατέβαλε το υπόλοιπο της εξόφλησης και την προκαταβολή του μηνός. Και μάλιστα αυτό γίνεται από την περασμένη Παρασκευή.

Η λειτουργία του μυαλού μου για δευτερόλεπτα σταματά. Οι εργαζόμενοι του ναυπηγείου κάνουν επίσχεση εργασίας; Πως είναι δυνατόν; Πίνω μια γερή γουλιά από τον καφέ μου, σε μία προσπάθεια να θέσω εκ νέου σε λειτουργία το λογισμικό του μυαλού μου. Για τους εργαζόμενους του Νεωρίου μιλάμε, επαναλαμβάνω κοιτάζοντας το συνομιλητή μου.

Ναι, σου λέω, για αυτούς, μου απαντά και πέφτει σιωπή. Κοιτάζοντας προς το ναυπηγείο, επανέρχονται στη μνήμη μου όλα όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο. Σελίδες ολόκληρες έχω γράψει με καταγγελίες πάσης φύσεως που έχουν γίνει από τους εργαζόμενους. Έχω ζήσει μαζί με αυτούς την αβεβαιότητα για το αύριο. Έχω δει στα μάτια τους το φόβο. Από την άλλη έχω ζήσει και απίστευτες καταστάσεις του “δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα”. Όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο.

Μπερδεμένη μέσα στις σκέψεις μου, η φωνή του συνομιλητή του με επαναφέρει. Α, δε σου είπα και τη συνέχεια. Έχει και συνέχεια;. Μα βέβαια, η επίσχεση εργασίας γίνεται έπειτα από προτροπή του Εργοστασιακού Σωματείου.

Μένω κυριολεκτικά άφωνη. Μετά από προτροπή του Σωματείου, ψελλίζω. Ω, μα ναι! Μα τι έχεις πάθει, με ρωτά.

Τι να έχω πάθει; Είπαμε να πιούμε ένα πρωινό καφεδάκι και εσύ μου ρίχνεις απανωτά χτυπήματα, του απαντώ.

Πως είναι δυνατόν το Εργοστασιακό Σωματείο να σπρώχνει τους εργαζόμενους σε επίσχεση εργασίας και ειδικά αυτό το Σωματείο, αναφώνησα.

Ο συνομιλητής μου κατεβάζει το κεφάλι, καταλαβαίνοντας την αγανάκτησή μου.

Η σκέψη μου τρέχει αυτή τη φορά με χίλια. Η μνήμη γυρνά στο πρόσφατο παρελθόν. Τότε που οι φίλτατοι συνδικαλιστές του Νεωρίου προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να διαψεύσουν τα γραφόμενά μου. Τότε που με διάφορους τρόπους προσπαθούσαν να βγάλουν εμένα τρελή, διαβάλλοντας ταυτόχρονα όποιον τολμούσε να κάνει καταγγελία. Τότε που το Εργοστασιακό Σωματείο έδινε συνεντεύξεις τύπου προσπαθώντας να κάνει το μαύρο, άσπρο. Τότε που οι ίδιοι συνδικαλιστές με είχαν ανακηρύξει ως ανεπιθύμητο πρόσωπο. Μαζί με εμένα και όσους άλλους μετέφεραν την αλήθεια.

Μα είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι που φερόταν ως εκπρόσωποι της εργοδοσίας, τώρα να το παίζουν συνδικαλιστές και προστάτες των εργαζομένων;

Μήπως πίσω από όλη αυτή τη διαφοροποίηση στη στάση και στη λειτουργία των συνδικαλιστών, υποκρύπτεται κάτι πιο βαθύ;

Μήπως, επειδή τελειώνουν τα “ψωμιά” τους θέλουν να αποσυρθούν ως ήρωες και τιμητές των εργαζομένων; Μήπως, λέω εγώ τώρα;

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί!