Μην κοιτάς το δάχτυλο

Πολύ φοβάμαι πως η πεζότητα της καθημερινής ζωής μας έχει αποχαυνώσει τελείως. Δε γίνεται, καλό μου παιδί, να σου δείχνω το φεγγάρι και εσύ να κοιτάζεις το δάχτυλο. Επιτέλους...κανένα ίχνος ευαισθησίας; Εκτός κι αν αδυνατείς, εκ φύσεως, να επικεντρωθείς στην ουσία. Η διάσπαση προσοχής και η εκδήλωση αποδιοργανωτικής συμπεριφοράς θεωρούνται σήμερα δύο από τις πιο σοβαρές και συχνές διαταραχές σε παγκόσμια κλίμακα. Εκεί, πάω πάσο. Αν όμως προσπαθήσεις να με πείσεις με δόλιο τρόπο ότι αντιμετωπίζεις αντίστοιχο πρόβλημα, ενώ στην πραγματικότητα υπηρετείς συγκεκριμένες σκοπιμότητες, σύντομα θα θαυμάσεις τις φαρδιές μου πλάτες.

Όσο κι αν κολακεύομαι που τα άνω άκρα μου μονοπωλούν το ενδιαφέρον σου περισσότερο και από τα ουράνια σώματα, εκτιμώ πως στην προσπάθειά σου να “ψηλαφίσεις” οπτικά τα κρινοδάχτυλά μου, χάνεις το νόημα.

Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα κατακερματίζεται, εξαιτίας των απολύσεων χιλιάδων εκπαιδευτικών, των μηδενικών διορισμών, των συμπτύξεων των μαθητών στις αίθουσες, της κατάργησης των ολοήμερων τμημάτων και της ενισχυτικής διδασκαλίας και παρόλα αυτά, εμείς ασχολούμαστε με το ποιοι εκπρόσωποι της δημοτικής αρχής παρευρέθησαν στους αγιασμούς των σχολείων. Με λίγα λόγια,“βράσε σπυρωτό”.

Ποιος νοιάζεται πλέον για το ποιοι επίσημοι φόρεσαν το καλό τους κοστούμι και στοιχήθηκαν δίπλα σε ιερείς και εκπαιδευτικούς, πέραν των ίδιων; Μπορεί ο χρόνος να κυλάει σαν νερό και ήδη να βρισκόμαστε σε μια πρώιμη φάση της προεκλογικής περιόδου, όμως την κατάλληλη στιγμή, ο κόσμος δεν θα σκεφτεί εκείνους που έκαναν αισθητή την παρουσία τους μόνο σε χορούς και πανηγύρια. Καλός ο άρτος και τα θεάματα, αλλά αν στο τέλος μείνεις μόνο με τα θεάματα και χωρίς δυο ψίχουλα άρτου, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν “ραπανάκια για την όρεξη”.

Όταν τα δικαιώματα του παιδιού μου για γνώση καταπατούνται καθημερινά, ποσώς με ενδιαφέρει εάν ένας σύμβουλος παραστεί στην εκδήλωση, κορδωθεί δίπλα στον εκπρόσωπο της εκκλησίας, φιλήσει το σταυρό και ευχηθεί στους μαθητές “καλή σχολική χρονιά”. Όταν υπάρχει μία σωρεία προβλημάτων που ταλανίζουν παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς ποιος θα μπει στη διαδικασία να μετρήσει τους επισήμους, των οποίων η τοποθέτησή τους στο “πρώτο τραπέζι πίστα” δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο, από μία απλή φιλική συμμετοχή.

Γιατί λοιπόν να δίνεται στη δημοσιότητα ολόκληρη λίστα με τους εκπροσώπους της δημοτικής αρχής στους αγιασμούς των σχολείων; Πέρα από ένα ευχάριστο κλίμα που πιθανόν να δημιουργεί μία τέτοια πρωτοβουλία, προκαλεί επίσης και προβληματισμό γύρω από τα κριτήρια αξιολόγησης των ζητημάτων που απασχολούν μία τοπική κοινωνία. Στο κάτω κάτω, οι εντυπώσεις είναι για να δίνονται και να ποικίλουν. Σήμερα έρχονται αυτές, αύριο θα τις διαδεχτούν κάποιες άλλες. Καλώς ή κακώς έτσι είναι το σύστημα. Πάντα θα βρεθεί κάποιος να επικρίνει κάτι που ενδεχομένως να μη χειριστήκαμε σωστά.

Το γεγονός όμως ότι δεν εκπροσωπήθηκε η δημοτική αρχή στα Γυμνάσια και τα Λύκεια του νησιού (άνθρωποι είμαστε – κάτι μπορεί να συνέβη), δε σημαίνει ότι ο εγκέφαλος των πολιτών θα πρέπει να κατακλυστεί με περιττές πληροφορίες, αφομοιώνοντας ακόμα και το όνομα του τελευταίου συμβούλου που έδωσε το “παρών” στις υπόλοιπες σχολικές μονάδες. Αν μη τι άλλο, κρίνεται υπερβολικό. Εξάλλου, αρκετοί εξ' αυτών, επισκέφτηκαν σχολεία που είτε ανήκουν στην αρμοδιότητά τους, είτε φιλοξενούν τα δικά τους παιδιά.

Ποιος ο λόγος να διατυμπανίσεις ότι έχεις μια πρόθυμη, δραστήρια και υπερκινητική ομάδα η οποία αναλαμβάνει κάθε περιστατικό που θα παρουσιαστεί μπροστά της; Δημοτική παράταξη είσαι, όχι το CSI Miami. Δε χρειάζονται ούτε επιδείξεις, ούτε υποδείξεις, ούτε κούνημα του δαχτύλου. Μέσα σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς, αυτό που χρειάζεσαι δεν είναι απλά ένας καλοντυμένος που θα σε παρακολουθεί από την πρώτη γραμμή να κατρακυλάς. Αλλά κάποιος, που θα απλώσει το χέρι του και θα σε πιάσει. Που δε θα μείνει μόνο στα λόγια, αλλά θα περάσει και στην πράξη, αναλογιζόμενος τις ανάγκες σου και όχι το προσωπικό του συμφέρον.

Εφόσον όμως τα πράγματα είναι τόσο ρευστά, με αποτέλεσμα η παθητικότητα να είναι μονόδρομος από τον οποίο αδυνατείς να ξεφύγεις, γιατί σε ενοχλεί όταν δεν ακούγεται το όνομά σου; Και να ακουγόταν, θα άλλαζε κάτι; Θα κατεύναζε τα πνεύματα; Θα εξομάλυνε καταστάσεις; Θα έλυνε προβλήματα; Ή θα προσέδιδε μια ασφάλεια και μια πλασματική σιγουριά στους δημότες ότι η αυτοδιοικητική δύναμη του τόπου, τους συμπαραστέκεται ηθικά; Αρκεί η ηθική συμπαράσταση; Αρκεί το φαίνεσθαι; Αρκούν τα λόγια, όταν το έδαφος κάτω από το πόδια μας είναι σαθρό;

Όταν βυθίζεται ένα πλοίο, δεν σε ενδιαφέρει η κατάσταση εκείνων που βρίσκονται έξω από αυτό, αλλά η τύχη των επιβατών που αγωνίζονται για τη ζωή τους. Όταν έχεις αυτοχρηστεί σωτήρας, αλλά κάθεσαι και παρακολουθείς από απόσταση ασφαλείας την οδυνηρή αυτή τραγωδία, τότε μετατρέπεσαι αυτομάτως σε έναν απλό θεατή. Διαφορετικά, τι μπορείς να πεις; “Σε παρατηρούσα την ώρα που πνιγόσουν”; Όχι... καλύτερα μην πεις τίποτα.