Άρπαξαν τα ηνία

Διεκδικούν! Θεμιτό! Εύλογο! Τί άλλο θα μπορούσαν να κάνουν όταν πρόκειται για ζήτημα επιβίωσης;

Ξεκινώ από αυτή την απλή σε όλους διαπίστωση, καθώς το θέμα του Τουρισμού πιθανότατα να είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσε να το αναλύσει. Θέμα πολύπλοκο καθώς εμπλέκονται πολλές πλευρές, ζήτημα σοβαρό αφού σχετίζονται αρκετοί επαγγελματικοί κλάδοι άμεσα ή έμμεσα καθώς όμως και ζήτημα που μοιάζει – θα έλεγε κανείς – με “καυτή πατάτα” για τους αρμόδιους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Άρα θέμα που απαιτεί γνώση κι εμπειρία στην προσέγγισή του!

Παρόλα αυτά και εξαιτίας ωστόσο της προεκλογικής περιόδου που έχουμε αρχίσει να διανύουμε, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε σε ποιο σημείο – “ανάπτυξης” - βρισκόμαστε, τί είχαμε ακούσει κατά τη διάρκεια του προηγούμενου προεκλογικού διαστήματος και ποιες από τις δεσμεύσεις είδαμε να υλοποιούνται.

Από την πλευρά της πλειοψηφίας, αυτοκριτική... είδαμε: “Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια υστερήσαμε τόσο σε συντονισμό, όσο και σε αποτελεσματικότητα, όσον αφορά στην τουριστική μας πολιτική. Μπορεί να κινήθηκαν κάποιες μορφές τουρισμού, όπως ο συνεδριακός, ο πολιτιστικός, ή ο αθλητικός, έστω και αποσπασματικά. Μπορεί η Τοπική Αυτοδιοίκηση να κίνησε με ιδιαίτερη επιτυχία για τη Σύρο τον μαθητικό τουρισμό, ωστόσο είναι γεγονός, ότι το νησί δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί όσο έπρεπε για διαφόρους λόγους, τις σημαντικές τουριστικές υποδομές, που με τόσο κόπο η ίδια η αυτοδιοίκηση δημιούργησε. Και μιλάω για τη μαρίνα και τον προβλήτα των κρουαζιερόπλοιων”.

Δεσμεύσεις... ακούσαμε: “Στην τετραετία που έρχεται βασικός και αμετακίνητος στόχος μας, θα είναι να εκμεταλλευτούμε τα τεράστια πολιτιστικά αποθέματα που διαθέτει το νησί, και να τα αναδείξουμε ακόμη περισσότερο. Η Σύρος αξίζει να εδραιωθεί ένας από τους πλέον ελκυστικούς προορισμούς, όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για τους ξένους επισκέπτες”.

Πράξεις όμως... δεν καταγράψαμε! Η μαρίνα μένει ως έχει, ο προβλήτας των κρουαζιεροπλοίων μόλις που “ελευθερώθηκε” από το πλοίο φάντασμα και το αεροδρόμιο το διαγράφουμε από το χάρτη ούτως ή άλλως.

Κατανοήσαμε όμως πως για ακόμη μία φορά: “Ο μικρόκοσμος τους... μπορεί να είναι πάνω από τα συμφέροντα του νησιού”, παρά την αντίθετη άποψη που είχε εκφραστεί στην προεκλογική ομιλία.

Στη συνέχεια, η οπτική γωνία της μειοψηφίας, επικεντρώθηκε κυρίως στην άσκηση κριτικής και στην καταγραφή συμπερασμάτων, αφού απέχει από την τουριστική επιτροπή στην οποία δεν εκπροσωπείται και δεν έχει καταθέσει προτάσεις.

Σε θεωρητικό επίπεδο διαβάσαμε... για “ανυπαρξία σχεδίου από τη Δημοτική Αρχή” καθώς και για το ότι “δεν υπάρχει διεκδίκηση της μερίδας που μας ανήκει, δεν υπάρχει καν συνεργασία με τους επαγγελματίες για να χαραχθεί η στρατηγική, να υλοποιηθούν οι ενέργειες που θα αποφασιστούν και θα αποδώσουν καρπούς”.

Ακούσαμε... για “την προχειρότητα” με την οποία “αντιμετωπίζει η πλειοψηφία το θέμα “τουρισμός” όταν τρέχουν οι εξελίξεις στον τομέα τόσο ραγδαία” ενώ διαπιστώσαμε... την επιμονή – εμμονή “να αντικατασταθούν τα μέλη που απαρτίζουν την τουριστική επιτροπή”.

Συγκεκριμένες προτάσεις και διεκδικήσεις κατά τη διάρκεια της θητείας... δεν αντιληφθήκαμε να υπάρχουν.

Αυτή τη χρονική περίοδο και με δεδομένη την τουριστική στροφή που έπρεπε ήδη να έχει καταγραφεί - καθώς η Σύρος δεν έχει εδώ και χρόνια τα χαρακτηριστικά που είχε τις προηγούμενες δεκαετίες, αφού έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί ο βιομηχανικός χαρακτήρας της, δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο σε όσες υπηρεσίες της απομένουν αλλά ούτε και να επενδύσει σε ένα ναυπηγείο που προχωρά ασθμαίνοντας - δεν απομένει κανένα χρονικό περιθώριο να απασχολήσουμε το βλέμμα μας σε άλλα μονοπάτια.

Δυστυχώς ως σήμερα, μένουμε να παρατηρούμε τις ανεκμετάλλευτες υποδομές – όποιες κι αν είναι αυτές - και τα εύκολα λόγια, περιμένοντας ίσως έναν από μηχανής Θεό για τη σωτηρία!

Όμως η “εθνική” που απλώνεται μπροστά μας και πρέπει να διανύσουμε, έχει δύο βέλη. Το ένα δείχνει ολοταχώς προς την ανάπτυξη και το άλλο προς την έξοδο. Και αυτή την ώρα αν έχουν αρχίσει να υψώνονται προεκλογικές “σημαίες” πολιτισμού, επενδύσεων, διαφάνειας ή διεκδίκησης, ανεμίζουν απλά ως... σημαίες.

Τα ηνία ήδη τα άρπαξαν κάποιοι. Οι οποίοι δε φαίνεται να προσφέρονται να τα αφήσουν όποια δέσμευση και να υπάρξει! Παρουσιάζονται να μην περιμένουν σωτήρες αφού τελικά όλα κρίνονται και αξιολογούνται εκ του αποτελέσματος. Και ο τουρισμός που μπορεί να δώσει “φιλί” ζωής στο νησί θέλει πράξεις και όχι λόγια. Θέλει χαρτί και μολύβι. Τι διαθέτουμε, τι μας λείπει και πώς μπορούμε να πορευθούμε. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση μέχρι τώρα έχει πει... δεν έχει δείξει... Μένει να αποδείξει... Όποια και να είναι αυτή! Ίδωμεν...