Φαύλος κύκλος

Παραμονεύει παντού... Χρησιμοποιείται από πολλούς... Τρομοκρατεί ακόμη περισσότερους... Τον αντιλαμβάνονται ορισμένοι αλλά γίνονται θύματά του αρκετοί. Σε περιόδους κρίσης δε, βασιλεύει!

Ο λόγος για τον φόβο. Ένα “εργαλείο” ή μία “θηλιά” στη διάθεση εκείνων που τον παίρνουν αγκαζέ και πορεύονται με αυτόν;

Η απάντηση προφανώς εξαρτάται από το αν ο φόβος μπορεί τελικά να επιβληθεί σε έναν άνθρωπο, σε μία ομάδα ή σε μία ολόκληρη κοινωνία. Κυρίως ο φόβος βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών σε όποια γραμμή κι αν βρίσκονται. Δεν έχει σημασία αν ασκούν εξουσία κεντρικά, περιφερειακά ή τοπικά, ο φόβος σχεδόν πάντοτε κρύβεται - για την κρίσιμη στιγμή που κάποιος ακροβατεί – στις αποσκευές των σαθρών “επιχειρημάτων” του.

Κυριότερο παράδειγμα ωστόσο που μπορεί κάποιος ευκολότερα να “ψηλαφίσει” είναι εκείνο που αφορά στην κυβέρνηση και στον τρόπο με τον οποίο ασκεί την πολιτική της. Ή μάλλον καλύτερα επιβάλλει τα μέτρα που πρέπει να επιβάλει, ούσα και η ίδια θύμα – τουλάχιστον έτσι παρουσιάζεται - στο φόβο που ελλοχεύει και δεν είναι άλλος από τη δόση και την οικονομική βοήθεια της Ευρώπης. Και σε αυτό το επίπεδο – ακόμη κι αν δεν είμαστε οικονομολόγοι και όσα υποστηρίζουμε αποτελούν ξεκάθαρα προσωπικές θέσεις και απόψεις, ωστόσο αυτές οι κρίσεις μας, δεν μπορούν παρά να θεμελιώνονται στην αλήθεια με δεδομένο πως εκφράζουν τη γενική αίσθηση -, αντιλαμβανόμαστε πως τα επιχειρήματα όπως “ή δόση ή κατάρρευση”, “ή μονόδρομος ή θάνατος” αν μη τι άλλο, εύλογα αποδεικνύουν πως όλα τα μέτρα επιβάλλονται με το φόβο.

Μικρογραφία αυτής της πολιτικής δεν μπορεί παρά να αποτελεί – σε μεγαλύτερο ή και σε πολύ μικρότερο βαθμό – η περιφερειακή και τοπική Αυτοδιοίκηση, οι οποίες εξαρτώνται απόλυτα από την κεντρική εξουσία. Με τη σειρά τους μοιάζουν εγκλωβισμένες και φοβισμένες στις πενιχρές χρηματοδοτήσεις που έρχονται με κόπο και ιδρώτα στα ταμεία τους και πριν καλά καλά μείνουν στο συρτάρι, εξανεμίζονται για την κάλυψη πάγιων και λειτουργικών αναγκών. Αιρετοί φοβισμένοι, έρχονται στη συνέχεια σαν τους βουλευτές να σκιάσουν την καθημερινότητα των πολιτών και να τους πείσουν πως αν δεν επιλέξουν το “μικρότερο κακό”, τότε στη στροφή θα συναντήσουν... τον όλεθρο.

Και η πλειοψηφία από εμάς κλείνεται στο καβούκι της και την κρίσιμη στιγμή επιλέγει ξανά, άβουλα και υπό την παντοδυναμία της καταστροφολογίας, να τροφοδοτήσει τον φόβο.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είναι τόσο δύσκολο – παρά τα συμφέροντα και τις εξαρτήσεις του συστήματος, άλλωστε σε αυτόν τον κόσμο ζούμε και δεν μπορούμε να ελπίζουμε στο αν θα ξαναγεννηθούμε – να ξεχωρίσει ένα πρόσωπο ή μία ομάδα που θα έχουν κοινωνικό έρεισμα και θα προσπαθήσουν για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον χωρίς την ανάγκη χρήσης απειλών. Δεν ξέρω αν πρόκειται για ρομαντική ή ακόμη και για ανεδαφική σκέψη, αλλά εύλογα θα ήταν πιο ωφέλιμο μία πολιτική να στηρίζεται στη συνειδητή συναίνεση του κόσμου και όχι στο φαύλο κύκλο του φόβου. Παράλληλα όμως και στη σκέψη πως η χώρα και ο τόπος χρειάζονται αλλαγή και νέα θεμέλια. Με πρόσωπα που θα μπορούν να πείσουν πως ένα κράτος ή ένας τόπος μπορούν να διορθωθούν και να ανασυνταχθούν. Με προσωπικότητες εν τέλει, που παράλληλα θα δίνουν την ευκαιρία σε ικανούς να στοχεύσουν στην ανάπτυξη έστω και με απώλειες σε λογικό πλαίσιο και που θα χαράσσουν προοπτική που δε θα αφήνει εύκολα περιθώρια στον κάθε άνθρωπο να πτοείται και στον εκάστοτε τόπο να σβήνει.