Η ανοχή δεν πάει πανεπιστήμιο

Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι ως νησί έχουμε ένα πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα από τη στιγμή που δεν υπάρχει φεστιβάλ για το δεύτερο σημαντικότερο εξαγώγιμο προϊόν της Σύρου μετά το λουκούμι. Ένα φεστιβάλ καταγγελιών, μέσα από το οποίο ο καθένας θα έβγαζε το άχτι του, εκτοξεύοντας “πυρά” στον διπλανό του για οτιδήποτε τον είχε ενοχλήσει κατά τη διάρκεια του χρόνου, θα έκανε θραύση. Και φυσικά, οι καταγγελίες για διατάραξη κοινής ησυχίας θα είχαν τον πρώτο λόγο, με το Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου να συγκεντρώνει τις περισσότερες υποψηφιότητες στο διαγωνιστικό τμήμα. Ακολουθούν πρότυπα καταγγελιών:

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ 1η

“Αστυνομία εκεί; Θέλω να υποβάλω καταγγελία για το πάρτι του Πανεπιστημίου. Εδώ και τρεις ώρες έχω ζητήσει Πάολα και με αγνοούν επιδεικτικά. Τους πηγαίνω το live των Παραπολιτικών και το χρησιμοποιούν ως σουβέρ. Τους παρακαλάω να παίξουν το τρία και με ρωτούν “είσαι τρελός”; Με παραπέμπουν στο youtube και τους εξηγώ ότι η γειτονιά δεν έχει ίντερνετ, γιατί μαζί με τα πεζοδρόμια ξηλώθηκαν και οι γραμμές του τηλεφώνου. Εν τω μεταξύ, στο σπίτι περιμένουν τσιφτετέλια. Από την έναρξη του πάρτι μέχρι τώρα με έχουν επισκεφτεί η γιαγιά, ο παππούς, ο προπάππους και όλοι όσοι σηκώθηκαν από τον οικογενειακό μας τάφο. Σε όλη τη Σύρο γυρίζουν τη “Δικαίωση” και στο τετράγωνό μου το “Walking Dead”. Όπως τα φιδάκια της Παναγίας βγαίνουν τον Αύγουστο στην Κεφαλονιά, έτσι και οι νεκροί κόβουν βόλτες στο νησί μόλις ακούσουν Megadeth. Οι Σειρήνες προκαλούν καταστροφές στα πλοία και τα πάρτι των φοιτητών χτυποκάρδια στους τάφους. Σταματάω τους περαστικούς στο δρόμο και τους ζητώ πιστοποιητικό θανάτου. Με κάποιους γίνομαι και φίλος, αλλά οι στιγμές του αποχωρισμού είναι δυσβάσταχτες. Εγώ τους κουνάω μαντήλι κι αυτοί μου τραγουδούν “άντε μην αργείς, γιατί δεν θέλω και πολύ μπρος σου να κλάψω”. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα ανταμώσουμε πολύ σύντομα. Ο βηματοδότης μου ήδη δείχνει “Game Over”. Τελευταία μου επιθυμία είναι να φύγω από αυτό τον μάταιο κόσμο, ακούγοντας τον εθνικό μας ύμνο. Πείστε λοιπόν τους φοιτητές να βάλουν το “Να μ' αφήσεις ήσυχη θέλω. Σας ευχαριστώ”.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ 2η

“Μία είναι η λύση. Ποτοαπαγόρευση. Τι έπαθαν δηλαδή οι Αμερικάνοι όταν κηρύχθηκε παράνομη η παρασκευή και κατανάλωση αλκοόλ στη χώρα τους; Τίποτα. Αυτοί που τυφλώθηκαν ή παρέλυσαν έπιναν κρυφά ποτά-μπόμπες. Ποιος τους έφταιγε; Τα θετικά ήταν πολύ περισσότερα. Από τη μια μειώθηκαν οι θάνατοι που σχετίζονταν με το αλκοόλ και από την άλλη μετριάστηκαν οι ακραίες συμπεριφορές. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι για δεκατρία ολόκληρα χρόνια κανείς μα κανείς δεν άφηνε τα υγρά του στις γλάστρες των άλλων. Τέρμα τα υπαίθρια ουρητήρια, τέρμα οι αποβολές γαστρικού περιεχομένου σε τοίχους και χαλάκια, τέρμα και τα σκουπίδια σε περβάζια και πόρτες. Αν η απαγόρευση ίσχυε και στις μέρες μας, δεν θα ήμαστε συνέχεια με μια χλωρίνη στο χέρι, ούτε θα σερνόμασταν στα πατώματα τρίβοντας λεκέδες. Δεν θα βλέπαμε την περιουσία μας να καταστρέφεται με γκράφιτι και ασυνάρτητα συνθήματα, ούτε θα μετατρεπόταν η πόλη μας σε american bar, μετά την ποτοαπαγόρευση. Ας μην αιθεροβατούμε. Το αλκοόλ είναι η πηγή του κακού. Υπνωτίζει το μυαλό και οδηγεί σε κοινωνική σύγχυση. Προτείνω σύσταση στους επαγγελματίες οι οποίοι προμηθεύουν τους φοιτητές τόσο με τον εξοπλισμό για τα πάρτι τους, όσο και με ποτά. Δεν νοείται μία καντίνα πανεπιστημίου να πουλάει ποτά. Εμείς που πίναμε γκαζόζα, ή ένα βερμουτάκι στα μεγάλα κέφια, βγήκαμε χαμένοι; Όχι, κύριοι. Γίναμε επιστήμονες και δεν βγαίναμε να κοκορευόμαστε για τις διεθνείς διακρίσεις μας. Όταν θέλεις λοιπόν ένα ολόκληρο νησί να αναγνωρίζει τις προσπάθειές σου και να σε σέβεται, θα πρέπει να το σέβεσαι κι εσύ. Ποτοαπαγόρευση”.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ 3η

“Μα τι άνθρωποι είστε εσείς; Σας πειράζουν μερικά παιδιά που το μόνο που θέλουν είναι να περάσουν καλά και δεν σας ενοχλεί η ένοικος του διπλανού διαμερίσματος που θυμάται να βάλει πλυντήριο ή να στεγνώσει τα μαλλιά της στις δύο τα ξημερώματα; Δεν θα πάθεις τίποτα χρυσή μου αν κοιμηθείς ένα βράδυ με βρεγμένο μαλλί. Αν όμως συνεχιστεί αυτή η βαβούρα με το πιστολάκι που έχει μαγαρίσει όλα μου τα όνειρα, θα ανεβάσουμε στο τέλος το “σεσουάρ για δολοφόνους”. Αλλά είναι πολύ εύκολο να στοχοποιούμε εκείνους που θεωρούμε αδύναμους κρίκους. “Οι φοιτητές σήμερα είναι είναι εδώ, αύριο δεν είναι. Από το ένα αυτί θα τους μπουν, από το άλλο θα τους βγουν. Ενώ, μία ρήξη με τους γείτονες, ή άλλους συμπολίτες μου θα έχει δυσάρεστα αποτελέσματα”. Με τέτοιες νοοτροπίες, η Σύρος δεν έπαψε ποτέ να είναι το νησί του Μουσολίνι, όπως το περιγράφει στο βιβλίο της η Σέιλα Λεκέρ. Μπορεί οι Ιταλοί να αποχώρησαν από το νησί, ο φασισμός όμως έμεινε και πότισε κάθε γωνιά του. Γι' αυτό και ευλογούμε τα γένια μας, βρίσκοντας πάντα τον τρόπο να παρουσιάσουμε τα ήμερα ως άγρια. Επειδή όμως με κάτι τέτοια θα ξεχάσουν τον Σεφερλή και θα πιάσουν εμάς στο στόμα τους, αφήστε τους φοιτητές και ελάτε να βραχυκυκλώσουμε το σεσουάρ της διπλανής”.