Οι Αυστραλιανοί μελοψιττακοί της 28ης

Θέλω να μάθω τώρα, ποιος ήταν ο εμπνευστής! Ποιος απ΄ όλους είναι ο Υάκινθος Μακάο στον οποίο κατοχυρώνονται τα πρώτα λόγια και ως εκ τούτου, τα πνευματικά δικαιώματα! Ποιος από όλους είχε οίστρο ώστε μέσα σε επτά γραμμές να συμπυκνώσει τόσο “υψηλά” νοήματα και να κάνει τους συναδέλφους του αιρετούς να θέλουν να παπαγαλίσουν αυτά τα λίγα αλλά μεστά... σε νόημα λόγια.

Και θέλω να μάθω, γιατί μου προξενεί εντύπωση, πώς σε ολόκληρο τον τόπο, τις Κυκλάδες και το Νότιο Αιγαίο φαίνεται να μην υπάρχει έμπνευση για τη σύνταξη ενός κειμένου που θα εκφράζει τις προσωπικές σκέψεις του κάθε αιρετού για μία από τις δύο μεγάλες σημαντικές εθνικές επετείους της χώρας μας και των Ελλήνων. Για ένα ιστορικό γεγονός που είναι η ηρωική αντίσταση του λαού στις ξένες φασιστικές αξιώσεις που ζήτησαν με προκλητικό τρόπο την εθνική ταπείνωση της πατρίδας μας. Για το Όχι των Ελλήνων!

Θέλω μετά το πέρας της θητείας, όλοι όσοι απέστειλαν μηνύματα να μας αποκαλύψουν, αν αυτές οι αράδες γράφτηκαν μετά από σκέψη ή στο πόδι με τη βοήθεια πηγών από ηλεκτρονικές σελίδες, λίγο πριν η ύπαρξή τους, διαβεί το κατώφλι του γραφείου τους, για να προλάβει να πάρει τη θέση της στην πρώτη γραμμή της στεφάνωσης και της παρέλασης!

Πιο Αυστραλιανός μελοψιττακός πεθαίνεις! Δηλαδή πιο παπαγαλάκι, πεθαίνεις! Πιο κοινός στο μήνυμα, δεν θα μπορούσες να είσαι! Ναι μεν αυτό που ήθελες να στείλεις είχε περιορισμένη έκταση ώστε να μην κουράσει τον αναγνώστη – άλλωστε πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι εκείνος που τη γράφει και όχι εκείνος που την αντιγράφει και μάλιστα αποτυχημένα - , όμως το περιεχόμενό του, κάθε άλλο παρά εξέφραζε τη δική σου θέση. Εκτός αν για έναν περίεργο και – πιστέψτε με(!) – ακατανόητο λόγο... τα εν λόγω μηνύματα για την εθνική επέτειο του Όχι, έπρεπε να έχουν κοινό παρονομαστή, το λεπτό εκείνο κλαδί επάνω στο οποίο οι Αυστραλιανοί μελοψιττακοί βαδίζουν μέσα στο κλουβί! Εκείνο το κλαδί που ουσιαστικά τους δίνει γραμμή για το πώς θα πορευθούν, πόσο μακριά θα πορευθούν και ορίζει την κατεύθυνση την οποία επιβάλλεται να ακολουθήσουν!

Λέξεις όπως, περηφάνια, πατρίδα, έθνος, ενωμένοι, ενότητα, πίστη, εθνικά ιδανικά, μάχη καθημερινότητας, καλύτερο αύριο, αντίξοες συνθήκες και σημερινή κρίση, αναπαράχθηκαν στο μέγιστο βαθμό και σε κάθε πτώση στο σύνολο των μηνυμάτων των αιρετών για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Μία σειρά επάνω, μία κάτω... δεν έχει σημασία!

Όμως, ακόμη και η λέξη ελευθερία καταγράφηκε σε κάποιες από αυτές τις σειρές γεννώντας ένα και μοναδικό ερώτημα! Οι “εμπνευστές” παπαγάλοι που την αναπαρήγαγαν έχουν κατανοήσει την ουσία που κρύβει η έννοιά της ή απλώς την τοποθέτησαν στο σύντομο μήνυμά τους, φέρνοντας στη μνήμη μας, διαγωνισμούς λογοτεχνίας, πεζού κειμένου ή ποιήματος με ένα συγκεκριμένο θέμα, στο περιεχόμενο των οποίων - για να κερδίσει κάποιος - οφείλει να συμπεριλάβει έναν συγκεκριμένο αριθμό λέξεων;

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, προβάλλει επιτακτικά η ανάγκη να αφουγκρασθούμε, όσα η γη που φαινομενικά ελεύθεροι πατούμε, κραυγάζει, ποτισμένη δυστυχώς, από νέο αίμα! Πως η καθημερινότητα, πόσο μάλλον η ιστορία δεν μπορεί να γράφεται – κυριολεκτικά και μεταφορικά – με επιπόλαιο και επιδερμικό τρόπο και δεν μπορεί να σχεδιάζεται κάτω από κανόνες που “ξεχνούν” εντέχνως να αναφέρουν τα ρεαλιστικά γεγονότα μίας αιματοβαμμένης περιόδου της ελληνικής ιστορίας, χρησιμοποιώντας γενικόλογα, πολλές λέξεις του ελληνικού θησαυρού που έλαβαν τη θέση τους στο ελληνικό λεξικό, μετά από κόπο, αγώνες, θανάτους και πολέμους στήθος με στήθος. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ η αντίσταση σε κάθε μορφή φασισμού, οφείλει να γίνεται με πράξεις και όχι παπαγαλίζοντας πέντε στημένες αράδες. Σήμερα, ακόμη και η πιο σκληρή αλήθεια της ιστορικής αποτίμησης, απαιτείται να διατυπώνεται με τρόπο που συγκινεί, αλλά και σοκάρει.

Εμείς όλοι, μουδιασμένοι σε επίπεδο σκέψης, όσο ποτέ άλλοτε, οφείλουμε τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε την αξία του πανηγυρικού λόγου που εκφωνήθηκε στη Δοξολογία από τον ιστορικό και συγγραφέα Μάνο Τελώνη!

Αντί επιλόγου δικού μου, οφείλω να παρουσιάσω αυτούσιο το τμήμα του πανηγυρικού που θα έπρεπε να συγκινεί, να προβληματίζει αλλά και να διδάσκει, κάθε σημερινό Έλληνα πολίτη: “(...)Στη μακραίωνη ελληνική ιστορία φαίνεται να είναι «χρεωμένος» στη χώρα μας ένας διαρκής αγώνας για ελευθερία, σε τέτοιο βαθμό που η λέξη είναι ταυτισμένη με τα εθνικά μας σύμβολα: ο εθνικός μας ύμνος είναι ο μοναδικός ύμνος χώρας που χαιρετίζει την ελευθερία και η γαλανόλευκη η μοναδική σημαία κράτους που οι 9 λωρίδες της αντιστοιχούν στο συλλαβισμό του ρητού: «ελευθερία ή θάνατος». Ο αγώνας για την ελευθερία στη σύγχρονη περίοδο έχει αφετηρία την 28η Οκτωβρίου, τη σημερινή ημέρα, όπου σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες γιορτάζουμε την είσοδο μας στον πόλεμο με τη μετάδοση του πρώτου πολεμικού ανακοινωθέντος που έκλεινε με τη φράση: «αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους» κι όχι τη λήξη του με την αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων κατοχής από την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου του 1944 (...)”.