Επαναστάτρια κι ευλογημένη αμυγδαλή

Κι εκεί που νόμιζα πως τα βάσανα του έτους τελείωσαν και βαδίζουμε ολοταχώς προς την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, απαλλαγμένοι από κάθε κακή ή και πιπεράτη σκέψη, νηστεύοντας ακόμη και τους συλλογισμούς που προέρχονται από την αγανάκτηση και το θυμό μας, τσοοουυπ και ξεκουρδίστηκε το ανοσοποιητικό σύστημά μου, με την αμυγδαλή του λαιμού μου κι όχι του εγκεφάλου μου, να πρήζεται σαν το τσουρέκι!

Φέτος, ομολογώ πως κατέβαλα τεράστια προσπάθεια να εναρμονιστώ με το γιορτινό κλίμα αφού κάθε χρόνο, τέτοια εποχή συνήθως, βρίσκομαι εκτός τόπου και χρόνου, με ένα αίσθημα θλίψης να αντιδρά στον “πόλεμο” χαράς που εξαπολύεται από κάθε πλευρά και που εστιάζει στο να μας καταστήσει περισσότερο από ό,τι είμαστε καταναλωτικά όντα!

Αυτή τη χρονιά ωστόσο, παρά την αξιέπαινη προσπάθειά μου να πλημμυριστώ από το πνεύμα των Χριστουγέννων, όπως φαίνεται δεν κατάφερα ως ανθρώπινος οργανισμός να μην αντιδράσω στην πίεση που μου άσκησα, με τη μία από τις αμυγδαλές μου να φουντώνει επικίνδυνα και να με ωθεί να σκεφθώ, πως φέτος τα Χριστούγεννα κάτι θα αλλάξει!

Ξέρετε, όλοι έχουμε κάποια σημάδια που ενδεχομένως να ακολουθούμε ή – μπορεί έστω λανθασμένα – να πιστεύουμε ότι αυτά, άμα τη εμφανίσει τους, θα προκαλέσουν κάτι, πέρα από τα συνηθισμένα. Έτσι αντιμετωπίζω κι εγώ την αμυγδαλή μου! Αφού δεν μπορώ να απαλλαγώ, μαθαίνω να συνυπάρχω! Όποτε αυτή πρήζεται, δεν υπάρχει περίπτωση το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα να διαπνέεται από γαλήνη! Και καλά, όταν αυτή η αναταραχή της καθημερινής ροής αφορά στη δουλειά, αυτό μόνο δημιουργικό μπορεί να είναι! Όταν όμως αφορά στην ίδια τη ζωή, τους ανθρώπους, τα πιστεύω τους, την πίστη τους, την προσήλωσή τους σε έναν στόχο, την αλήθεια αλλά και γενικώς... σε γεγονότα που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, αυτό... ενδεχομένως να είναι και ακόμη καλύτερο!

Αν και εκ πεποιθήσεως αισιόδοξη, υπάρχουν ωστόσο ελάχιστες φορές που αισθάνομαι τόσο μικρή μπροστά σε όσα ζούμε και συνειδητοποιώ πόσο αδύναμη είμαι μόνη μου να αλλάξω μία κατάσταση. Η ιστορία άλλωστε, έχει επανειλημμένως αποδείξει πως οι ριζικές αλλαγές γίνονται βίαια και από ομάδες ανθρώπων, όχι από μονάδες! Έτσι λοιπόν, κι ενώ αποδέχθηκα πως μεγαλώνω και θα πρέπει να συμμορφωθώ με τους καλούς... τρόπους της κοινωνίας μας, δηλαδή, να μη μιλάω εκεί που δε με σπέρνουν, να είμαι ευγενική, να κάνω τα στραβά μάτια στο άδικο, να σέβομαι και να κατανοώ εκείνον που έχει ακόμη δρόμο μπροστά του για να ωριμάσει, να αγαπώ ακόμη κι αυτόν που θα με “χτυπήσει” και σαν καλή συνάνθρωπος – εγώ η απλή λαϊκή - να γυρνώ ακόμη και το άλλο μάγουλο, ήρθε η άτιμη η επαναστάτρια αμυγδαλή μου, να μου υπενθυμίσει πως φέτος τα Χριστούγεννα οφείλω να αυξήσω ακόμη περισσότερο την πίστη μου στους ανθρώπους, όχι μόνο στα Θεία και να μην υποταχθώ!

Έκανε την εμφάνισή της η άτιμη και ατίθαση αμυγδαλή μου όχι σε μορφή κουραμπιέ ή μελομακάρονου - που αυτή η αντίδρασή της θα ήταν πιο ανεκτή από την πλευρά μου -, αλλά σε μορφή τσουρεκιού! Αρνήθηκε η μπαμπέσα ακόμη και να πάρει τη μορφή χριστουγεννιάτικου γλυκίσματος, έτσι για χάρη του εορταστικού κλίματος - δείχνοντάς μου τον δρόμο της ανυπότακτης στάσης!

Πρήστηκε τόσο πολύ, αρνούμενη κατηγορηματικά να φιλτράρει και να εγκρίνει προς κατάποση έστω κι έναν κόκκο σκέψης, ότι ο απλός κόσμος πλέον στο άδικο και την παραπλάνηση δεν θα αντιδράσει ποτέ! Από τον πόνο του πρηξίματος, μου άνοιξε τα μάτια και με έκανε να κατανοήσω βαθιά, ότι η πεποίθησή μου, πως ο κόσμος μπορεί εύκολα να χειραγωγείται και να καθοδηγείται προς ανέξοδα μονοπάτια, δεν μπορεί να αποτελέσει τελικά δόγμα, γιατί αυτό αλλάζει!

Κι αλλάζει όταν ο άνθρωπος νιώσει πως έχει πέσει θύμα εκμετάλλευσης, θύμα κοροϊδίας, θύμα παραπλάνησης κι από κερατάς μόνο - που λέει η λαϊκή σοφία -, βρίσκεται και δαρμένος!

Φέτος τα Χριστούγεννα είναι η πρώτη χρονιά που με υπομονή υποδέχθηκα το πρήξιμο της αμυγδαλής μου! Της μίας! Εκείνης που δεν δίστασε να με “ξυπνήσει” για να μου διδάξει πως η απληστία έχει και τα όριά της! Η αμετροέπεια λόγων, αλλά πολύ περισσότερο έργων, κάποιες ευλογημένες(!) στιγμές συναντά τα απλά ανθρώπινα όρια! Εκείνα που θίγονται κι εκείνα που ωθούν τον απλό κόσμο να υπερασπιστεί την πίστη του ενωμένος, ως ομάδα, μακριά από διαχωρισμούς, από διχόνοιες κι από το “όπλο” μαζικής εξόντωσης και καταστροφής, που δεν είναι άλλο από τη μέθοδο “διαίρει και βασίλευε”.

ΥΓ. Τα παραπάνω είναι τα νέα της μίας αμυγδαλής! Κι επειδή υπάρχει δρόμος μπροστά μας, απλά να πω, ότι διαθέτω ακόμη μία!