Τα νέα του πενταγράμμου

Άρχισαν τα όργανα, σήκω απ’ τη θέ-ση-σου. Χόρεψε ζεϊμπέκικο, λύγισε τη με-ση-σου!!

Εφτά τραγούδια θα σου πω, για να διαλέξεις το σκοπό, που θα μου πεις για να σου πω και να μου πεις για να σου πω και να μου πεις για να σου πω και αυτή τη δουλειά θα κάνουμε από δω και πέρα...

Σήμερα το δελτίο θα σας το κάνω μιούζικαλ! Έτσι για αλλαγή να μη μου βαριέστε.

Την εβδομάδα που μας πέρασε, είχαμε πανηγύρια! Άρχισαν όλοι να χορεύουν τον χορό της (άδειας) κοιλιάς και τα όργανα να παρέσυραν την τοπική κοινωνία σε ένα ρέιβ πάρτι άνευ προηγουμένου.

Είχαμε χορούς, νταούλια, αποχωρήσεις, κοκορομαχίες και άλλα πολλά.

Το ρέιβ αυτό, κρατάει μέχρι και σήμερα και θα κρατήσει, μπορεί και λίγο ακόμη, καθώς ήτο τρικούβερτο.

«Θέλω κοντά σου να μείνω, θέλω σκιά σου να γίνω… αλλά χωρίς δεκάρα, πώς θα παντρευτούμε Μανωλιό μου;», αναρωτιόντουσαν οι προασπιστές της κλασσικής μουσικής.

«Θαααα τα κάψωωωω τα ρημάδια τα λεφτά μου, για να δω αν την καρδιά μου, ή το χρήμα αγαπάς», απαντούσαν οι θιασώτες του σκληρού ροκ, που μια τάση στο να σπάνε αβέρτα κιθάρες στη σκηνή την έχουν.

«Αν είσαι κι αν δεν είσαι του δήμαρχου παιδί, εγώ θα σου τα πάρω κι ας κάμω φυλακή! Τα ριάλια, ριάλια, ριάλια, τα σελίνια μονά και διπλά, τα μονόλιρα, πεντόλιρα (και πού `ντα;), ο πεζεβέγγης τα `χει στην πούγγα!», κάνουν τη διαπίστωση οι κλασσικοί και αποχωρούν επιδεικτικά από το πάρτι, για να μάθουν οι ροκάδες να μην τα βάζουν με τον Μπετόβεν.

«Αν περάσεις την πόρτα τελειώσαμε, αν περάσεις την πόρτα αντίο, αν περάσεις την πόρτα σκοτώσαμε ό,τι φτιάξαμε εμείς οι δύο», φωνάζουν οι ροκάδες, καθώς οι κλασσικοί ήταν αποφασισμένοι να αποχωρήσουν από το πάρτι, ενώ όταν συνειδητοποίησαν ότι οι κλασσικοί πέρασαν την πόρτα, σιγομουρμούρισαν: «Δε με σκέφτεσαι, σ’ έχω και δε σ’ έχω, δίπλα σου να ζω έτσι δεν αντέχω».

Μαλλιοκούβαρα τα δύο στρατόπεδα, με το δίλημμα να είναι του τύπου «μ’ αγαπάς ή τσάμπα πίνω;», ή - για να το φέρω πιο στα μέτρα μας - «θα μου τα σκας ή τσάμπα παίζω».

Εγώ δεν παίρνω θέση, μη φύγει κανένα βόλι προς τα μένα, να εξηγούμαστε, αλλά… «φταίτε και οι δυο, που ζείτε χώρια, κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό», να ξέρετε.

Σε άλλα νέα, τα μάθατε για την Πάρο ε;

Αν δεν μεριμνήσουν, λέει, οι υπεύθυνοι για να έχει ο κόσμος τα αυτονόητα, δηλαδή δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους (πόσο τετριμμένο πια), οι Παριανοί με τους Αντιπαριώτες, θα πάρουν τα πανό τους, θα πάρουν και τις οικογένειες και θα κινήσουν κατά την οδό Αριστοτέλους στας Αθήνας μεριά, που είναι το υπουργείο, να τους τα πουν ένα χεράκι από κοντά. Στη συνέλευση του συντονιστικού για την υγεία όλοι άφησαν κατά μέρος τις προσωπικές τους διαφορές και στράφηκαν σε μία κατεύθυνση κινητοποιήσεων για το ευρύτερο καλό.

Να τα ακούν μερικοί-μερικοί αυτά… Να μαθαίνουν πως χτίζοντας την ομοψυχία, φέρνεις αποτέλεσμα, ενώ σπέρνοντας τη διχόνοια, φέρνεις ναυάγια. Επίσης να τα βλέπουμε και εμείς, που περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια γκρινιάζοντας, ότι τίποτε δεν πάει καλά και κάποιος θα πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό κι όταν πάλι κάνει κάποιος κάτι γι’ αυτό, εμείς συνεχίζουμε να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια γκρινιάζοντας. Εύγε.

Τελευταίο νέο για σήμερα, μη σας αφήσω με την πικρίλα, το Google Street View μπήκε σε εφαρμογή και τώρα όλοι θα μπορούμε να βλέπουμε τα σπίτια μας στο ιντερνέτ. Μεγάλη χρησιμότητα.

Μπήκαν όλοι - μη χάσουν - όχι για να δουν το νησί, ούτε για πλάκα, αλλά για να κουτσομπολέψουν ποιους έχει πιάσει η κάμερα και πού. Είδε και η άλλη στο Street View τη γάτα της στο μπαλκόνι του σπιτιού της και ανάρτησε το στιγμιότυπο σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα. Σιγά, μαντάμ, δεν πήρατε και το Νόμπελ! Ούτε εσείς, ούτε το γατί, που το κατσούλι, δηλαδή, μια ελπίδα παραπάνω την έχει.

Αυτά για σήμερα, περισσότερα την επόμενη Τρίτη! Μέχρι τότε… Φιλάκια!!