Φίλοι οι εχθροί

Επικίνδυνοι καιροί.

Όχι τώρα. Έτσι ήταν πάντα.

Ποτέ δεν ήξερες με σιγουριά ποιος είναι ο φίλος σου και ποιος ο εχθρός σου.

Άλλωστε είναι η φτιάξη των ανθρώπων τέτοια που τους υπαγορεύει να αγαπούν και να μισούν.

Συναισθήματα κι αυτά που τα γεννούν οι καταστάσεις.

Συναισθήματα της υπερβολής και των άκρων.

Δεν μπορείς να τα αποφύγεις, δεν μπορείς να τα δαμάσεις.

Εμφανίζονται και τρυπώνουν μέσα σου και τότε αρχίζουν τα δύσκολα όταν καλείσαι να τα διαχειριστείς.

Ακόμα δυσκολότερο όμως είναι, να διαχειριστείς τα ανάλογα συναισθήματα των άλλων για σένα.

Το μίσος και την αγάπη που εσύ εισπράττεις.

Σε αυτά τα συναισθήματα βασίζεται η εχθρότητα ή η φιλία.

Και μέσα από τέτοιες καταστάσεις εσύ μετράς το «ύψος» σου.

Πόσο «μεγάλος» ή πόσο «μικρός» τελικά στέκεσαι, απέναντι σε δηλωμένους εχθρούς και αποδεδειγμένους φίλους.

Με πόσο μεγαλείο αντιμετωπίζεις τα πυρά των εχθρών σου και με πόση απλότητα αποδέχεσαι την στήριξη των φίλων σου.

Μπορείς άραγε να σταθείς «πάνω» και «πέρα» από επιθέσεις φαυλότητας, χωρίς να «πέσεις» στο επίπεδο του μίσους που σε τραβά η εκφρασμένη εχθρότητα;

Μπορείς να απολαύσεις την σιγουριά της φιλίας, χωρίς να επιχειρήσεις να εκμεταλλευτείς την εμπιστοσύνη που αυτή εμπεριέχει;

Μη βιάζεσαι να απαντήσεις γιατί θα βγεις ψεύτης.

Σε τσάκωσα την στιγμή ακριβώς που έξαλλος και μέσα από βρισιές εξέφραζες το μένος σου για την επίθεση που σου είχαν εξαπολύσει οι εχθροί σου.

Σε μια άλλη στιγμή πάλι σε τσάκωσα να προσπαθείς, με την πονηριά στο βλέμμα, να χρησιμοποιήσεις τους φίλους σου για να εξυπηρετήσεις τον σκοπό σου.

Αναρωτήθηκες ποτέ, τελικά πόσο αντάξιος στάθηκες,  σαν εχθρός και σαν φίλος;

Όταν ο φίλος σε μάλωσε και σε υποχρέωσε να δεις τα λάθη σου, σίγουρα δεν το έκανε για να σε βλάψει.

Ούτε καν σκέφτηκες ότι το έκανε για να σε «σώσει».

Εύκολα τον καταδίκασες σαν «προδότη».

Κι όταν ήρθε η στιγμή, για να κερδίσεις τους εχθρούς σου, τότε πούλησες τους φίλους σου.

Με «τριάκοντα αργύρια», «φίλησες» τους φίλους σου και «αγόρασες» τους εχθρούς σου.

Παράφρασες ανόητα το «Τραγούδι του τρελού» του Βάρναλη, όταν έλεγε «Να ιδώ τον κόσμο ανάποδα, τον αδελφό μου ξένο και τον οχτρό αδέλφι μου αδικοσκοτωμένο».

Πόσο λάθος μέτρησες το νόημα των στίχων!

Πόσο «λίγος» τελικά αποδείχθηκες στο να διαχειριστείς τα ουσιώδη!

Και τι νομίζεις ότι κατάφερες;

Επιχαίρεις για την κατάκτηση της φιλίας των εχθρών σου;

Πόσο μακριά από την πραγματικότητα είσαι αλήθεια!

Να σου θυμίσω, έτσι για την ιστορία, πως «Παλιός εχθρός φίλος δε γίνεται».