Τα όρια

Όλα είναι θέμα ορίων.

Πόσο μεγάλα ή πόσο στενά είναι τα όρια που ο κάθε ένας θέτει στην ανοχή των καταστάσεων, στις συμπεριφορές των άλλων απέναντι του, στις προσωπικές του αντοχές.

Δέχομαι, ανέχομαι, αντέχω, υπομένω, έως το βαθμό που έχω ορίσει προκειμένου να αυτοπροστατευθώ.

Όταν όμως υπάρχει γύρω μία γενικευμένη θεώρηση καταπατήσεων των ελευθεριών, της νοημοσύνης, της έκφρασης, ακόμα και της σκέψης, από όλους όσοι βρίσκουν αυτόν ως τον πλέον πρόσφορο τρόπο επιβολής τους, τότε είναι πολύ απλή υπόθεση να ξεπεραστούν τα όρια.

Αρκεί το ελάχιστο για την μετάβαση της κόκκινης γραμμής, για την υπέρβαση του ανεκτού, που σε προσωπικό επίπεδο έχει τεθεί.

Σε αυτά τα μικρά πράγματα που έτσι φλύαρα, άσκοπα, εύκολα και ανόητα συνθέτουν την καθημερινότητα των σχέσεων, τα οποία όμως είναι αρκετά για να οδηγήσουν στην υπέρβαση των εσκαμμένων.

Ακόμα και στα μεγαλύτερα, αυτά που επιβάλλονται από τους κατέχοντες εξουσία πάσης φύσεως.

Όταν η κατάσταση φτάνει στο μη περεταίρω οι προκαλούμενες αντιδράσεις είναι αυτονόητες.

Όχι σε μία προσπάθεια επικράτησης της προσωπικής θεώρησης των πραγμάτων, αλλά ως στοιχειώδης αυτοάμυνα, το ξέσπασμα θα υπάρξει ως γεγονός, αναλόγως πάντοτε του χαρακτήρα του αντιδρώντα και της βαρύτητας του επιβαλλόμενου περιορισμού.

Θα εκφραστεί με ποικίλους τρόπους, οι οποίοι μπορεί να ξενίσουν, όμως είναι θέμα ατομικής επιλογής οι πρακτικές για την περιφρούρηση των προσωπικών ορίων.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρατήρηση όλων αυτών που λειτουργούν με ανάλογες υπερβάσεις, καθώς παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά.

Είτε σε επίπεδο καθημερινότητας, είτε σε επίπεδο εξουσίας οι κάθε είδους επιβολές προέρχονται από άτομα που υιοθετούν απολυταρχικές συμπεριφορές, γεγονός που υποκρύπτει σαφείς προσωπικές ανεπάρκειες.

Αίσθηση υστέρησης έναντι των άλλων, ανάγκη αναγνώρισης, καταπιεσμένες επιθυμίες, νευρωτικές διαταραχές και κυρίως ανυπέρβλητη βλακεία.

Και καθώς είναι αδύνατον να οριοθετηθούν οι πράξεις, οι κινήσεις, οι συμπεριφορές και οι ενέργειες των συγκεκριμένων ατόμων, τότε το μόνο που μένει είναι να μετρούν τον χρόνο που απομένει μέχρι την επαπειλούμενη έκρηξη από την υπέρβαση των ορίων, που οι άλλοι έχουν θέσει για την προσωπική τους προστασία.

Κι επειδή ακόμα και ο Αϊνστάιν έθεσε εμμέσως πλην σαφώς την πιθανότητα ενός οριοθετημένου σύμπαντος, το μόνο το οποίο φαίνεται να μην μπορεί να οριοθετηθεί είναι η βλακεία όλων αυτών που επιχειρούν να επιβληθούν.

«Δύο πράγματα είναι άπειρα σε αυτόν τον κόσμο, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία.... και για το σύμπαν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος!».