Αγνάντευε... και μη ερεύνα(;)

Τρίτη και φαρμακερή... Πόσο χρονικό διάστημα χρειάζεται να παρέλθει από την έναρξη της νέας θητείας για να ελέγξουν οι αρμόδιοι τους υφισταμένους τους και δεν εννοώ σε καμία περίπτωση το προσωπικό που εργάζεται νυχθημερόν; Πόσος χρόνος απαιτείται για να εξετάσει κάποιος αν παράγεται ουσιαστική δουλειά σε επίπεδο λήψης αποφάσεων, πρόκλησης νέων ιδεών ή ακόμη και αναζήτησης προτάσεων που θα συνθέσουν μία κοινωνική πολιτική η οποία δεν θα περιορίζεται στην ήδη γνωστή ατζέντα των τριών ή τεσσάρων λύσεων, αλλά θα δίνει έμφαση στην όσο το δυνατόν γίνεται, μεγαλύτερη ανακούφιση των πολιτών και με νέους τρόπους;

Αλήθεια, πόσο μπορούν τα “στραβά μάτια” να παραμείνουν στραβά, παρά το γεγονός πως οι προκλητικού χαρακτήρα δημόσιες τοποθετήσεις ορισμένων προσώπων, φλερτάρουν έντονα με την ενεργοποίηση του θυμικού ακόμη και του πιο ήπιου και ψύχραιμου ανθρώπου, ο οποίος δε θυμώνει, δεν εκνευρίζεται και δεν εξεγείρεται ποτέ και για τίποτα; Πόσο εν τέλει, μπορεί να απαξιωθεί ο αυτοδιοικητικός θεσμός ή πόσο αυτός προστατεύεται όταν “κόβεται και ράβεται” στα μέτρα ορισμένων, χωρίς ως φαίνεται - από καθυστερήσεις ανανέωσης αποφάσεων ή λήψης νέων – επί της ουσίας να μην ελέγχεται στην “εφαρμογή” του;

Με φόντο όσα έχουν “καταγγελθεί” δημόσια για μη ισότιμη ενημέρωση του συνόλου των αυτοδιοικητικών προσώπων ως προς τις συνεδριάσεις συγκεκριμένων οργάνων, αναμφισβήτητα έρχεται στην επιφάνεια η φωτιά... που γεννούσε τον καπνό που τόσον καιρό παρατηρούσαμε και δεν ξέραμε γιατί υπήρχε και από πού προερχόταν... Από τις “απαντήσεις” ορισμένων προσώπων, καθίσταται πλέον αντιληπτή, η ύπαρξη - εκ μέρους τους - προσωπικών λόγων, που με κάθε τρόπο, σε κάθε δημόσιο διάλογο αναιτιολόγητα(!) αφήνουν να εννοηθούν και οι οποίοι για κακή τύχη των συμπολιτών μας “μπλοκάρουν” μία θετική συνεργασία που ενδεχομένως να μπορούσε να αναπτυχθεί σε έναν ευαίσθητο τομέα όπως η κοινωνική πολιτική που περισσότερο απ΄ όλα χρειάζεται ανθρώπους, συμμετοχή και ιδέες!

Η ετσιθελική συμπεριφορά προσώπων που αποφασίζουν ποιοι θα συμμετάσχουν και ποιοι όχι, σε εκδηλώσεις του οίκου όλων(!), οι μη τεκμηριωμένες και γενικόλογες απαντήσεις ως προς σοβαρά ζητήματα που αφορούν τις πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες του τόπου, καθώς επίσης και η επιχείρηση λάσπης που έχει πάρει “σάρκα και οστά” με επιχειρηματολογία που περιλαμβάνει αναληθή ενημέρωση, θυμίζει τακτικές περιθωριακού συνδικαλισμού, οι οποίες έρχονται να επιβεβαιώσουν πως, ο θεσμός ως έναν βαθμό σίγουρα βάλλεται, αλλά και πως, από τους πλέον αρμοδίους, δεν υφίσταται κανένας έλεγχος σε πρόσωπα που ηγούνται συγκεκριμένων τομέων.

Η προκλητική στάση περιθωριοποίησης όποιων δεν μας αρέσουν, στο δικό μας μυαλό, στις σκέψεις μας, μπορεί να λειτουργεί ανακουφιστικά, στην κοινωνία που καλούμαστε να συνυπάρξουμε όλοι όμως, μπορεί να λειτουργεί και καταστροφικά... Πολλώ δε μάλλον, όταν αποδεικνύουμε πως μόνοι μας αδυνατούμε να επιτύχουμε σημαντικά αποτελέσματα.

Βάσει των γνωστών σε όλους γεγονότων από δημόσιους διαλόγους, πλέον το ερώτημα που απασχολεί έντονα είναι ένα: Κατά πόσον “νομιμοποιείται” ένας αρμόδιος συμπολίτης μας, ο οποίος για χ, ψ λόγους κατοχύρωσε μία θέση ευθύνης, να ενεργεί αναντίστοιχα με όσα του επιβάλλουν τα καθήκοντά του και να στερεί ακόμη και τη στοιχειώδη ενημέρωση από τους πολίτες ενός τόπου, όταν έχει υποχρέωση αυτούς να υπηρετεί, χωρίς να έχει προβεί ούτε σε έναν στοιχειώδη απολογισμό πεπραγμένων ή μη... αν και διανύουμε ήδη το δεύτερο έτος της νέας(;) διαδρομής;

Κι εν τέλει, πόση άφεση αμαρτιών μπορούν να δίνουν μερικοί, με φόντο μετρημένα κουκιά, διατηρώντας τη στάση του “αγνάντευε... και μη ερεύνα;”.