Ο “ιθύνων” νους, τα εργαλεία και οι ανύπαρκτοι...

Ο απολογισμός λένε... είναι καλό να γίνεται όταν έχει συμπληρωθεί ένα σημαντικό χρονικό διάστημα σε μία νέα πορεία, προκειμένου να βλέπεις τα λάθη σου, να καταγράφεις τις αλλαγές που επιθυμείς να κάνεις ώστε να βελτιωθείς, αλλά και να αποφασίζεις με ποιους θα συνεχίσεις να πορεύεσαι και ποιους θα αφήσεις ή θα σε αφήσουν...

Στην περίπτωση πολλών από εμάς, ω αδέλφια(!), αυτός ο απολογισμός δεν μπορεί να έχει πολύ ευεργετικά αποτελέσματα σε πρακτικό επίπεδο, καθώς είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο το πλαίσιο διοίκησης της χώρας, που πηγαίνεις για μαλλί μία πενταετία και βγαίνεις κουρεμένος στην καλύτερη, για να μην πως παραμένεις και το νέο έτος, σκαμμένος μα και σκασμένος...

Τέλος πάντων, αν κάτι αφορά όλη την κοινωνία, για να μη φλερτάρουμε και με την ταμπέλα του γρουσούζη, ας ευχηθούμε να “τρέξει” όσο το δυνατόν καλύτερα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν είναι στο δικό μας χέρι.

Ευθύνη όμως, είχε το ένα τουλάχιστον άκρο μας, αναφορικά με το κουκί που επιλέξαμε να ρίξουμε στην κάλπη! Η νέα δημοτική παλέτα έτσι όπως διαμορφώθηκε και σύμφωνα με όσα μπορεί να εξετάσει κάποιος σήμερα, διαθέτει όλα τα χρώματα, μεγάλη γκάμα, από το μαύρο έως και το λευκό! Τα δημοτικά τεκταινόμενα δε, βάσει και των όσων “παραλειπομένων” έχουν δει τη δημοσιότητα μέχρι αυτή την περίοδο, προκαλούν απογοήτευση, θυμό μα και θλίψη...

Ως πολίτες, δυστυχώς καλούμαστε να συνυπάρξουμε με λιγοστούς που χτυπούν το τύμπανο, απευθύνουν εντολές σε υποτακτικούς, πορεύονται άναρχα και άνευ σχεδίου, έχουν πάρει “διαζύγιο” με την κοινή λογική και υπαγορεύουν πώς θα εκτελεστεί στα τρία μέτρα ο κάθε συμπολίτης τους, που δεν υπακούει στις εντολές κακίας και καταστροφής... Οι ίδιοι δε, αν και κατράμι μαύρο χρώμα, ακούγεται πως, με τη σειρά τους πράττουν ως εντολοδόχοι μερικών μπλε γκεμπελίσκων, για συγκεκριμένους λόγους, οι οποίοι στην προκειμένη περίπτωση... αποτελούν τα ευκόλως εννοούμενα που παραλείπονται!

Ένας “ιθύνων” νους όμως, (άντε στην περίπτωσή μας να τον συνθέτουν δύο, τρεις), προκειμένου να διατηρήσει και το δικό του πρεστίζ, οφείλει να μαριονετάρει και κάποια πολύτιμα γι αυτόν εργαλεία, τα οποία αποτελούν τα πρόθυμα εκείνα σκυλιά που με ένα μικρό κόκκαλο θα πάψουν να γαβγίζουν και θα πάρουν θέση μάχης και υπεράσπισης, ακόμη κι αν δεν υπάρχει αιτία πολέμου! Αυτά τα εργαλεία είναι περισσότερα σε αριθμό και συνηθίζουν να μην απομακρύνονται πολύ από την ευχάριστη για τους ίδιους “αυλή” που πάντοτε θα διαθέτει κάποιον να τους χαϊδεύει τα αυτιά προκειμένου να είναι πάντοτε πρόθυμα να γαβγίσουν, αποδεικνύοντας πως έχουν απολέσει ακόμη και τη στοιχειώδη ανθρώπινη ικανότητα επικοινωνίας με άλλους ανθρώπους. Ας μην προβληματιζόμαστε περισσότερο, καθώς δυστυχώς, αυτά τα “εργαλεία” στερούνται νοημοσύνης, αλλά αρκούνται σε δύο, τρεις ελκυστικές φράσεις που θα τους γαληνέψουν τη - μονίμως για εκείνους -, αδικημένη ύπαρξή τους!

Κι αν οι προαναφερθείσες περιπτώσεις τουλάχιστον έχουν έναν ρόλο, κακού πρωταγωνιστή ή έστω και κακοστημένου κομπάρσου, ωστόσο οι πλέον ατυχείς υπάρξεις είναι – σύμφωνα με τον μεταφορικό λόγο – εκείνες οι ανύπαρκτες. Ετούτες, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να τις χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες. Οι από σπόντα και χωρίς σκέψη ανύπαρκτες και οι συνειδητά ανύπαρκτες. Οι πρώτες έρχονται να εμπλουτίσουν την παλέτα με διάφορα χρώματα που είναι ευχάριστα στο μάτι και απλώς χρησιμοποιούνται με τη σειρά τους για τη μίξη και παραγωγή άλλων αποχρώσεων, χάνοντας τη δική τους αυθεντική ύπαρξη και οι δεύτερες είναι όσες καταφέρνουν και διατηρούνται λευκές, απέχοντας συνειδητά και με αγώνα από τη μανία των υπόλοιπων χρωμάτων που μάχονται να τους αφήσουν λεκέ...

Με φόντο αυτόν τον μπαξέ, μετά τον πρώτο απολογισμό καλείται να αποφασίσει ο πολίτης ποιο χρώμα θα αναδείξει...