«Ήταν μόνο η αρχή»

Η επίθεση στο Παρίσι, έκανε μία ολόκληρη ήπειρο να παγώσει. Οι σκηνές φρικιαστικές. Η επίθεση ύπουλη και οι μαρτυρίες ανατριχιαστικές. Στο άκουσμα των νέων, όλοι μας νιώσαμε κάτι μέσα μας να σπάει. Δακρύσαμε, στεναχωρηθήκαμε, τρομάξαμε.

Υπάρχουν, ωστόσο, μερικοί άνθρωποι, οι οποίοι ζουν σε επανάληψη καθημερινά, εδώ και χρόνια, αυτό που έγινε στο Παρίσι την Παρασκευή. Λέγονται Σύριοι, Κούρδοι, Αφγανοί, Ιρακινοί, Λίβυοι, Πακιστανοί, Ουκρανοί, Αιγύπτιοι, Σομαλοί, Κενυάτες, Ισραηλινοί, Παλαιστίνιοι κτλ.

Πρόκειται για ανθρώπους, των οποίων οι χώρες βρίσκονται σε πόλεμο και καλούνται να αντιμετωπίσουν τις απόκοσμες καταστάσεις, που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι και επισκέπτες του Παρισιού την Παρασκευή. Με μόνη διαφορά, ότι στο Παρίσι συνέβη μία μέρα, ενώ σε αυτές τις χώρες συμβαίνει καθημερινά. Δεν ξέρει κανείς αν θα γυρίσει ζωντανός από τα ψώνια στην αγορά, αν θα καταφέρει να τελειώσει τη διαδρομή του με το αυτοκίνητο, ή αν κάποιος εξτρεμιστής ανατιναχθεί δίπλα του, ζωσμένος με κιλά εκρηκτικών.

Ενδεικτικά, ο τραγικός απολογισμός των ανθρώπινων ψυχών που έχουν χαθεί κατά τις διαμάχες, μόλις τον προηγούμενο χρόνο, το 2014, για τη Συρία ήταν 76 χιλιάδες άτομα, για το Ιράκ περίπου 21 χιλιάδες άτομα και για το Αφγανιστάν «μόλις» 14,5 χιλιάδες άνθρωποι. Άνθρωποι με οικογένειες, με παιδιά, με αδέρφια, με πατεράδες και μανάδες.

Η επίθεση στο Παρίσι, ωστόσο – κάπου το διάβασα και βρήκα τη φράση εύστοχη – ήταν μία «γροθιά στο στομάχι» για εμάς. Για όλη την Ευρώπη. Γιατί δεν μας έχει χτυπήσει στο στομάχι όλη αυτή η φρίκη, που λαμβάνει χώρα λίγο παραδίπλα μας, στη Μέση Ανατολή και τα βόρεια παράλια της Αφρικής εδώ και χρόνια, ή ακόμη και στην Τουρκία ή το Λίβανο, οι οποίες χτυπήθηκαν και θρήνησαν θύματα, από την ίδια τρομοκρατική οργάνωση, μόλις πριν μερικές ημέρες από το συμβάν του Παρισιού; Γιατί για αυτές τις χώρες, εμείς ακούγαμε την είδηση και απλώς συνεχίζαμε τη ζωή μας, χωρίς να αλλάζουμε τη φωτογραφία προφίλ μας ή να κοινοποιούμε πολιτικές αναλύσεις; Γιατί όταν χτυπήθηκε το Παρίσι κοκκαλώσαμε; Γιατί νιώσαμε τα ρίγη στην πλάτη και κόπηκαν τα γόνατά μας;

Η απάντηση είναι απλή, αλλά το άκουσμά της πονάει. Με τους ανθρώπους, που δεν ανήκουν στον λεγόμενο «Δυτικό Κόσμο», μας χωρίζει ένα τεράστιο χάσμα. Άλλη θρησκεία, παντελώς διαφορετικός τρόπος ζωής, παντελώς διαφορετικό σύστημα αξιών, παντελώς διαφορετική νοοτροπία, παντελώς διαφορετική αντίληψη της δικαιοσύνης. Υποσυνείδητα, μέσω της συνεχούς πλύσης εγκεφάλου, που δέχεται η δυτική κοινωνία εδώ και δεκαετίες, τους θεωρούμε… υποδεέστερες φυλές. Λυπάμαι ειλικρινά πολύ, που χρειάστηκε να γράψω κάτι τέτοιο, αλλά αν κανείς ψάξει βαθιά μέσα του, πίσω από το αίσθημα ενοχής, το οποίο με τη σειρά του συγκαλύπτεται από την επιφανειακή ένδειξη αλληλεγγύης, θα δει, ότι δεν «ζυγίζει» το ίδιο μέσα του μία ζωή ενός Σύρου ή Αφγανού, με μία ζωή ενός Γάλλου, Άγγλου, ή Ιταλού. Γιατί ο Άγγλος, ο Γάλλος, ο Ιταλός, θα μπορούσε να είναι αδερφός, φίλος, σύζυγος. Ενώ ένας Μεσανατολίτης, δύσκολα.

Και αυτή είναι η χειρότερη ιδεοληψία, την οποία θα πρέπει να ξεπεράσουμε και να ξεπλύνουμε από πάνω μας ως ανθρωπότητα. Το να κοιτάς και να κρίνεις ένα άτομο με βάση την εθνικότητά του, τη θρησκεία του ή τον τρόπο ζωής του. Να κρίνεις την αξία της ύπαρξής του με βάση ένα από τα τρία – ή και τα τρία – δεινά αυτού του κόσμου, που τον κρατούν αενάως στο σκοτάδι: Χρήμα, θρησκεία και πολιτική.

Δεν υπάρχουν πολύτιμες και άχρηστες ανθρώπινες ζωές. Πέρα από κάθε τι που μας χωρίζει, όλοι οι άνθρωποι κάτι φοβόμαστε, κάτι αγαπάμε, κάτι έχουμε χάσει (και κάποιος μας αγαπά και νοιάζεται για μας, συμπληρώνω εγώ στο γνωστό ρητό του Η. Jackson Brown, Jr.) και αυτά και μόνο αρκούν να γίνουν η βάση για να νιώσουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον, ανεξάρτητα με οτιδήποτε άλλο.

Προχτές, η Γαλλία, με την - πάντα πρόθυμη για πόλεμο – Αμερική, «γάζωσε» με 20 βόμβες μεγάλες εγκαταστάσεις των Ραές στην πόλη Ράκκα της Συρίας, διαλύοντάς τη, ως αντίποινα, για τις επιθέσεις στο Παρίσι, αφήνοντας πίσω εκατοντάδες θύματα αμάχους, ενώ, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι πηγές, αυτή ήταν μόνο η αρχή. Όπως είπε ο ίδιος ο πρόεδρος της Γαλλίας, «θα ηγηθούμε ενός πολέμου χωρίς κανένα έλεος».

Προετοιμαζόμαστε για μεγάλες αλλαγές. Ακόμη μεγαλύτερες από αυτές που νιώσαμε την τελευταία δεκαετία. Η απροσδιόριστη έννοια της τρομοκρατίας εισήλθε και αναμένεται να ριζώσει στην Ευρώπη, όπως ρίζωσε στην Αμερική, έπειτα από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και άλλαξε αναφανδόν, τόσο τον τρόπο σκέψης των πολιτών, όσο και κάθε πτυχή της νομοθεσίας και της διακυβέρνησης.

Η Ευρώπη, μπαίνει σε έναν πόλεμο, ο οποίος μέχρι στιγμής εκτυλίσσεται στη Μέση Ανατολή, αλλά όταν τα βάζεις με το σκληροπυρηνικό Ισλάμ, δεν τα βάζεις με κάποια χώρα, αλλά με «πιστούς», διασκορπισμένους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Πόσο σοφό είναι να συνθλίβεις χώρες ολόκληρες, ενώ στην ουσία ο εχθρός δεν έχει υπηκοότητα;

Άρα, μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά για επέκταση των βιαιοπραγιών κατά αμάχων, ανεξαρτήτως εθνικότητας και για είσοδο σε μία νέα σκοτεινή εποχή για τα υψηλά ιδεώδη και την δημοκρατία. Περαστικά μας…