Συγχαρητήρια, γίναμε και πάλι ΘΕΑΜΑ

Με τα μαθηματικά δεν έχω πολλά πολλά… Αν πέσουμε μούρη με μούρη… μία «καλημέρα» θα την πούμε. Δεν μπορώ να βρω το κέντρο βάρους των κορυφών ενός τριγώνου, αλλά μέχρι το «12» ξέρω να μετράω. Εξάλλου, είναι συμβολικός αριθμός. 12 μαθητές, 12 Θεοί του Ολύμπου, 12 Πίθηκοι, 12 χρόνια σκλάβος – τρία Όσκαρ (αυτό με τα δάχτυλα του ενός χεριού). Πώς να χάσεις τα αυγά και τα πασχάλια; Δεν κάθομαι να μετρήσω τους ανθρώπους της ζωής μου, τους παρόντες, τους απόντες, κάνα δυο περαστικούς, τους θεατές μιας παράστασης προσπαθώ να υπολογίσω.

Θα επαληθεύσω το άθροισμα από τις σημειώσεις της «απουσιολόγου». 12 άτομα παρακολούθησαν τον «Φιλοκτήτη» της ομάδας ΘΕ.ΑΜ.Α, μ’ ακούς; Σε άδειο θέατρο έπαιξε η Θεατρική Ομάδα Ατόμων με Αναπηρία, μ’ ακούς; Απαξίωση και αδιαφορία την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, μ’ ακούς; Αμηχανία. Πώς να κοιτάξεις στα μάτια αυτούς τους ανθρώπους και να τους πείσεις ότι δεν είναι μόνοι τους, μ’ ακούς; Ντρέπομαι, μ’ ακούς; Λυπάμαι, μ’ ακούς; Η κοινωνική ευαισθησία περιορίζεται σε μια αναμνηστική φωτογραφία πέντε λεπτά πριν από την παράσταση, μ’ ακούς; Τί να πεις, τί να εξηγήσεις και σε ποιόν, μ’ ακούς;

Δεν φταίει ο κόσμος, αλλά εμείς. Είμαστε επιρρεπείς στις ψευδαισθήσεις. Παρασυρόμαστε από την εγωιστική ικανοποίηση της ανάγκης μας για αποδοχή και αναγνώριση του έργου μας και συγχέουμε τις προθέσεις εκείνων που πραγματικά ενδιαφέρονται για την πολιτιστική, πνευματική και ηθική αναδόμησή μας, με τις προθέσεις αυτών που συμπλέουν απλά στα νερά της προσωπικής μας αυταρέσκειας. Ξεχνάμε όμως, ότι αυτός που θα κάνει like στην ανακοίνωση της παράστασης από επαγγελματίες ηθοποιούς με κινητική αναπηρία θα δηλώσει ότι του αρέσουν εξίσου και οι «Σκύλες της Λύσσας» της Πέγκυ Καρρά στο Ηρώδειο.

Θα «πιπιλίσω» την καραμέλα που κάποιοι χωρίς να μας ρωτήσουν, ξετύλιξαν και έσπρωξαν στη στοματική μας κοιλότητα. “Δουλεύοντας σκληρά, το αποτέλεσμα της δουλειάς είναι αδιάψευστος μάρτυρας της επιτυχίας και εκεί, έρχεται η προσωπική ικανοποίηση, αλλά και η απάντηση στους «δύσπιστους»”.

Καταπολεμώντας τη βαθιά μου επιθυμία να μην εκσφενδονίσω δια της γλώττας μου το άγευστο αυτό παρασκεύασμα – κατασκεύασμα, θα θέσω όσο πιο «γλυκά» μπορώ, τα εξής ερωτήματα: οι 12 θεατές στην παράσταση της θεατρικής ομάδας με αναπηρία στη Σύρο είναι επιτυχία; Τα άδεια καθίσματα του Θεάτρου Απόλλων μία ημέρα με ξεχωριστή σημασία για τους συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν κινητικά και άλλης φύσεως προβλήματα, είναι επιτυχία; Η ηχηρή απουσία των δημοτικών αρχόντων και των εξωθεσμικών παραγόντων, χωρίς νομικό πλαίσιο, που εκμεταλλεύονται συνανθρώπους τους για την αυτοπροβολή τους, ρίχνοντας αναίσχυντα «λάσπη» σε όσους άθελα ή ηθελημένα δεν παίζουν το δικό τους παιχνίδι, είναι επιτυχία;  Το αίσθημα της απόρριψης, της κοινωνικής περιθωριοποίησης αλλά και της αμφισβήτησης που ίσως να ένιωσαν τα μέλη μιας ομάδας που διεκδικεί με κόπους και θυσίες το δικαίωμα της ισότιμης θέσης στο θέατρο και της τέχνης, είναι επιτυχία;

Ή η επιτυχία έγκειται στα 140 like που συγκέντρωσε η φωτογραφία της υπεύθυνης του Δήμου με τους συντελεστές της παράστασης πριν από την έναρξη; Εάν αυτοί οι 140 έτρεχαν στο Θέατρο Απόλλων, ναι, θα ήταν επιτυχία. Το κοινό, όμως, δεν ήταν ούτε 60 άτομα, ούτε 30… αλλά 12. Τι κάναμε εμείς για να αποτρέψουμε αυτό το «επιτυχημένο» αποτέλεσμα, πέρα από μία απλή υπενθύμιση της εκδήλωσης, μέσω διαδικτύου, δεδομένου ότι στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, η τοποθέτηση δεν έγινε από κάποιον υπεύθυνο, αλλά από μέλος της ελάσσονος μειοψηφίας; Μοιράσαμε σχετικά φυλλάδια στο πλαίσιο του φιλανθρωπικού bazaar ατόμων με αναπηρία, που διεξήχθη την ίδια ημέρα με την παράσταση; Όχι, γι’ αυτό και δεν παρέστη ούτε ένα ΑμεΑ, για τα οποία η είσοδος ήταν ελεύθερη. Ή μήπως προβάλλαμε συνεντεύξεις και δηλώσεις συντελεστών της φιλοξενούμενης ομάδας, εξαντλώντας κάθε τρόπο διάχυσης της πληροφορίας; Και πάλι όχι.

Γιατί η λογική της απαξίωσης και τιμωρίας οποιουδήποτε μέσου ασκεί κριτική στην εντεταλμένη τακτική να βάζουμε τον εγωισμό και την κοντόφλαθμη ματιά μας υψηλότερα από το κοινό συμφέρον, αυτομάτως θέτει σε κίνδυνο την εικόνα του νησιού και την εντύπωση των «ξένων» προς αυτό. Εικόνα που πασχίζουμε να περισώσουμε, προβάλλοντας, όπου σταθούμε και βρεθούμε, τις φωτογραφίες από τη φαντασμαγορική έναρξη των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων. Αυτό όμως που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι ότι έχουμε γίνει έτσι κι αλλιώς θέαμα, χωρίς να έχουμε ανάγκη ούτε πυροτεχνήματα, ούτε βεγγαλικά. Μπράβο μας.