Βάζει ο Ντούτσε το μπικίνι

28 Οκτωβρίου του 1940. Ο Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς λαμβάνει στο σπίτι του τελεσίγραφο του Ιταλού ηγέτη του φασιστικού κόμματος, Μπενίτο Μουσολίνι. «Απαιτούμε την ελεύθερη διέλευση του στρατού μας από την Ελληνοαλβανική μεθόριο για να καταλάβει στη συνέχεια λιμάνια και αεροδρόμια». Σε ελεύθερη μετάφραση: «Σκύψτε, γιατί ερχόμαστε». Ο Μεταξάς σκίζει το έγγραφο και με σταθερή φωνή απαντάει: «ΟΧΙ».

13 Δεκεμβρίου του 2015. Το Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου λαμβάνει στο facebook μήνυμα του δημοτικού συμβουλίου του Δήμου Σύρου – Ερμούπολης. «Απαιτούμε τη σύμφωνη γνώμη σας για τη δημιουργία πανεπιστημιακού συγκροτήματος στο Πεδίο Βολής Βάρης με δικά σας χρήματα». Σε ελεύθερη μετάφραση: «Τα κουβαδάκια σας και σ’ άλλη παραλία». Το Τμήμα κάνει block τον Δήμο και με σταθερή φωνή απαντάει: «ΟΧΙ».

Η δημοτική αρχή, λίγο πριν εισβάλλει με τα στρατεύματά της στην έδρα του Τμήματος στην Ερμούπολη, φανερώνει την πικρία της απέναντι στους ανυπότακτους φοιτητές και τη Διοίκηση, επιλέγοντας την κατάλληλη ανάρτηση για να δηλώσει ότι η Σύρος, η αρχόντισσα των Κυκλάδων, το νησί του πολιτισμού, η γενέτειρα του «πατριάρχη» του ρεμπέτικου τραγουδιού, Μάρκου Βαμβακάρη είναι φίνα, μαγκιόρα και σταράτη: «Δε σε θέλω, δε σε θέλω, πια δε σ’ αγαπώ. Δε σε θέλω και πάρε και δρόμο και τράβα στο καλό».

Η Γενική Συνέλευση του Τμήματος, αισθανόμενη προδομένη και εξαπατημένη από την ανατροπή του μακροχρόνιου σχεδιασμού της, έτσι όπως είχε διαμορφωθεί σε συνεργασία με τις προηγούμενες Δημοτικές Αρχές και τη διοίκηση του Πανεπιστημίου, ανταπαντάει με δικό της μήνυμα, αφήνοντας τους καλοθελητές με τα χίλια «πρόσωπα» να το διαδώσουν: «Δεν πάω πουθενά, πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω… Δεν πάω πουθενά, το τμήμα μου είναι εδώ και δεν τ’ αφήνω».

Έχοντας αποδείξει επανειλημμένως ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της και πως κανείς δεν είναι ικανός να σταθεί εμπόδιο στα αναπτυξιακά σχέδιά της, η δημοτική αρχή κλέβει λίγη από την αγάπη της προς τους υπαλλήλους, τους επιχειρηματίες, τους δημοσιογράφους, τους ακτινολόγους, τα σώματα ασφαλείας, τη μειοψηφία, τους συλλέκτες και τους ανθρώπους γενικότερα, για να τη δώσει απλόχερα στο Τμήμα του Πανεπιστημίου μας. «Σήκω και φύγε, φύγε σου λέω, αν πας Δελφίνι, εγώ δεν φταίω».

Εκτιμώντας ότι το Πανεπιστήμιο θα έπρεπε να είχε ερωτηθεί επίσημα για το αν επιθυμεί να φορέσει μαγιό και παρεό και να εγκατασταθεί στη Βάρη, αποχαιρετώντας τις επιχειρήσεις του κέντρου, οι οποίες εδώ και δεκαέξι χρόνια διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με τους φοιτητές του Τμήματος, η Γενική Συνέλευση εμφανίζεται πρόθυμη να αποκρούσει κάθε μονομερή απόφαση, που θέτει σε κίνδυνο την αναπτυξιακή προοπτική του Πανεπιστημίου στη Σύρο: «Δε φεύγω, θα μείνω για πάντα στην πόλη σου, θα μείνω όλη νύχτα στα σκαλιά, το ρολόι θα πάρω αγκαλιά, θα φέρουμε πολλά νέα παιδιά…. Για πάντα θα μείνω αν ρωτάς, για πάντα θα ‘μαι εδώ να με κοιτάς, για πάντα εδώ είναι η Σχολή, εδώ είναι η ζωή, δε φεύγω αν δε φύγεις πρώτα εσύ».

Δημοκρατικά και πολύ αγαπησιάρικα, όπως μας έχει συνηθίσει εδώ και αρκετούς μήνες, η τοπική αρχή δίνει για μία ακόμη φορά την απάντησή της, καθιστώντας σαφές ότι δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη, για να κορυφώσει την αγωνία των γυναικόπαιδων, που ψάχνουν από τώρα καταφύγιο για να γλιτώσουν από τα μελλοντικά πυρά. «Φύγε, πριν ανοίξω το στόμα μου, φύγε, πριν σ’ τα πώ μαζεμένα, το Στρατόπεδο πάνω απ’ το πτώμα μου, θα δοθεί από μένα σε σένα».

Και κάπως έτσι, ξεκινάει ένας νέος τοπικός πόλεμος για την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των νέων ανθρώπων που επιλέγουν να σπουδάσουν στη Σύρο και να την κάνουν υπερήφανη μέσα από τις προσωπικές επιτυχίες και διακρίσεις τους. Μετά από μερικά χρόνια θα γιορτάζουμε το «ΟΧΙ» της 13ης Δεκεμβρίου 2015 με μαθητική παρέλαση στην πλατεία Μιαούλη, αλλά και εμψυχωτικά αγωνιστικά τραγούδια:

Βάζει ο Ντούτσε το μπικίνι και μοχίτο δύο πίνει, μονοκοπανιά

Και μια νύχτα με φεγγάρι, φοιτητές πηγαίνει Βάρη και πιο μακριά

Ωωωωωωωωχ

Τα γιαούρτια πλησιάζουν απειλητικά

Χέρια συνεχώς αλλάζουν, γίνονται πολλά

Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο,

Τη Σύρο πώς μου ήρθε εγώ να την ξεκάνω;