Μέχρι πότε «κάθε πέρσι και καλύτερα»;

Πότε από 1996 πήγαμε στο 2016 ούτε που καταλάβαμε.

Τότε, νόμιζαν όλοι, ότι μέχρι σήμερα θα έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό η κοινωνία, που όλοι οι άνθρωποι θα είναι ίσοι, που θα χρησιμοποιούν ιπτάμενα οχήματα, που η πείνα και ο πόλεμος θα έχουν εξαλειφθεί και που ο μεγαλύτερος προβληματισμός της ανθρωπότητας, θα είναι αν θα έχει τα ρομπότ δούλους ή φίλους.

Αν ρωτούσες κάποιον το 1996 πώς θα φανταζόταν τη ζωή στη Γη το 2016, όποια κι αν ήταν η απάντησή του, σίγουρα θα ήταν τοποθετημένη μέσα σε ένα πλαίσιο μίας καλύτερης ποιότητας ζωής.

Το μέλλον είναι εδώ, είναι σήμερα, το κρατάμε στα χέρια μας, αλλά αντί για ιπτάμενα υβριδικά αυτοκίνητα, που κινούνται με τον ήλιο ή τον αέρα ή οποιαδήποτε άλλη «καθαρή» μορφή ενέργειας, έχουμε τα παλιά καλά βενζινοκίνητα ή πετρελαιοκίνητα, εστίες μόλυνσης και βρωμιάς (και που εμείς εδώ τα αφήνουμε και όπου να’ ναι γιατί είμαστε Έλληνες και μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε).

Αντί για εξάλειψη της πείνας σε όλο τον κόσμο, έχουμε άμβλυνση του φαινομένου, το οποίο έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό ακόμη και τον λεγόμενο «δυτικό κόσμο», τις χώρες δηλαδή, που θεωρούνται περισσότερο ανεπτυγμένες (είναι και η Ελλάδα μέσα σε αυτές, αν είναι δυνατόν, όπου παιδιά λιποθυμούν μέσα στα σχολεία τους διότι δεν έχουν φάει τίποτα σε διάστημα 2 ημερών).

Αντί για εξάλειψη του πολέμου και της βίας, (ή έστω την ανακάλυψη λέιζερ, που κάνουν «πιτσίου-πιτσίου» και έχουν τουλάχιστον λίγο περισσότερη πλάκα), η μισή υφήλιος ζει σε καθεστώς πολέμου, ενώ η υπόλοιπη μισή το χρηματοδοτεί, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών και των πολυεθνικών της, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες αθώων ανθρώπων, ζουν καθημερινά τη φρίκη, αν δεν σκοτώνονται, είτε κατά την προσπάθεια επιβίωσής τους μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είτε στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από αυτές.

Αντί για την εξάλειψη του ρατσισμού και την ισότητα όλων των ανθρώπων, οι ακραίες απόψεις έχουν ριζώσει για τα καλά στο μυαλό μίας διόλου μικρής μερίδας της κοινωνίας, η οποία ολοένα και μεγαλώνει. Μάλιστα, εν έτει 2015 – οσονούπω 2016 – τα ανθρώπινα δικαιώματα κρίνονται ακόμη βάσει φύλλου, εθνικότητας, θρησκείας κ.α., ενώ δεν έχει αντιμετωπιστεί ούτε καν το bullying μέσα σε σχολεία, ακόμη και σε μικρές και τοπικές κοινότητες.

Αντί για βελτίωση της εργασιακής καθημερινότητας των ανθρώπων, την εξάλειψη όλων των μορφών σύγχρονης δουλείας και κυρίως αυτή της παιδικής εκμετάλλευσης, όχι μόνο οι περισσότερες μεγάλες και τρανές εταιρείες χρησιμοποιούν τις προαναφερθείσες μεθόδους για την εξοικονόμηση κέρδους, αλλά τα εργασιακά δικαιώματα αφαιρούνται ένα-ένα και η αξία του ανθρώπινου μόχθου, πλέον, δεν λαμβάνεται καν υπόψιν, σε μία μεγάλη πλειοψηφία των ανεπτυγμένων χωρών.

Αντί για ρούχα που προσαρμόζονται αυτόματα στον σωματότυπο του κάθε ατόμου, που στεγνώνουν μόνα τους, που αλλάζουν χρώμα με μία φωνητική εντολή, αντί για παπούτσια που δένουν μόνα τους ή διαθέτουν προωθητήρες για χαμηλές πτήσεις, ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων, προμηθεύεται “καινούρια” ρούχα από φιλανθρωπίες, ή μέσω οικονομικών προσφορών σε καταστήματα, που πωλούν ενδύματα από “δεύτερο χέρι”, ή ακόμη δεν έχουν καν τη δυνατότητα να προμηθεύονται καινούρια ρούχα, ούτε για τα παιδιά τους.

Κάποτε, ο κόσμος ονειρευόταν το μέλλον, ενώ σήμερα, αναπολεί νοσταλγικά το παρελθόν. Το «κάθε πέρσι και καλύτερα» έχει γίνει άγραφος κανόνας, ενώ οι προσδοκίες για το μέλλον είναι στην πλειονότητά τους από απαισιόδοξες έως και ζοφερές.

Και ίσως, αυτές οι σκέψεις πέφτουν λίγο… “βαριές”, αυτές τις χρονιάρες μέρες, αλλά ίσως πάλι, αν τα αναλογιστούμε, αυτή η νέα χρονιά, αυτό το νέο ξεκίνημα, που έρχεται σε λίγες ημέρες, να σταθεί αφορμή, αυτή την όχι και τόσο ιδανική καθημερινότητα, που βιώνουμε, αλλά την “ξεχνάμε” – και μάλλον καλά κάνουμε – εν μέσω γιορτών, να κάνουμε ο καθένας από την πλευρά του, με ό,τι δυνάμεις διαθέτει, μέσα από τον ίδιο του τον εαυτό, μία αρχή, προκειμένου να την αλλάξουμε προς το καλύτερο. Σιγά-σιγά. Βήμα-βήμα. Από μέσα προς τα έξω.

Ευχή μου, η νέα χρονιά να είναι γεμάτη υγεία πρωτίστως και έπειτα αγάπη και σεβασμό. Από όλους, προς όλους. Αν υπάρχουν αυτά, τα υπόλοιπα βρίσκονται.