Χυδαίος συκοφάντης

Σκληρή και απαιτητική δουλειά να τελείς σε διατεταγμένη υπηρεσία.

Ακόμα σκληρότερη δε γίνεται όταν αυτή αφορά στην άσκηση επιρροής προς το πλήθος, είτε μέσω προθύμων καλοθελητών είτε αυτοχρησμένων σωτήρων.

Όπου απουσιάζει η επιχειρηματολογία και ο τεκμηριωμένος λόγος, εμφανίζεται η θρασυδειλία των τραμπούκων και η αλητεία των νταβατζήδων της κοινωνίας.

Η μεθοδολογία γνωστή και προσφιλής στους εργολάβους λάσπης, οι οποίοι ως πιστοί μνηστήρες των πολιτικών τους πατρόνων εξυφαίνουν σενάρια αποδόμησης των διαφωνούντων.

Όταν η λασπολογία γίνεται σημείο αναφοράς της πολιτικής ζωής, επιβεβαιώνεται η βαθιά κρίση των θεσμών, από την ανεπάρκεια και την ιδιοτέλεια των διοικούντων.

Μία εξουσία που ασκείται υπό λανθάνουσα μορφή, επιβεβαιώνει τον ηθικό ξεπεσμό της, στοχοποιώντας τον αντίπαλο, με ψευδείς αναφορές που στοχεύουν στην αποδόμηση του ώστε τελικά ο αντίλογος που θα τολμήσει να εκφράσει να μην έχει έρεισμα.

Οι αυτοχρησμένοι θεσμικοί παράγοντες, στερούμενοι επιχειρημάτων, έρχονται να επικουρήσουν, μέσω προσωπικών επιθέσεων, στην απαξίωση όσων ενοχλητικών προβαίνουν σε αποκαλύψεις της αλήθειας, για τα αίτια δημιουργίας των μεγάλων προβλημάτων που ταλανίζουν τον τόπο.

Κι όλα αυτά με το αζημίωτο. Με κατοχύρωση της εξωθεσμικής τους ύπαρξης, με «μαύρη» χρηματοδότηση και πλάγιες αγοραίες δοσοληψίες.

Τότε οι τραμπούκοι του κοινωνικού αισθήματος, επιβεβαιώνουν τις παρακμιακές τους λογικές, επιδιδόμενοι σε μία στοχευμένη καθοδήγηση των μαζών, μέσω διασυρμών και χυδαίων προσβολών, ασκούν έναν ακραίο λεκτικό και ψυχολογικό βιασμό ως τον μόνο τρόπο επιβολής των θέσεων της εξουσίας.

Στον αντίποδα του γόνιμου διαλόγου και της επιχειρηματολογίας, των τεκμηριωμένων θέσεων και της ειλικρίνειας, προβάλλεται η φαυλότητα και η ανερυθρίαστη ψευδολογία των πολιτικών εκπροσώπων.

Όταν τολμάται η όποια παραδοχή της πραγματικότητας, όταν δημοσιοποιείται η αλήθεια λόγων και πράξεων, τότε τα πρόθυμα καθοδηγούμενα πιόνια συνυπογράφουν ανακριβή χυδαιολογήματα, προκειμένου να υποτιμήσουν το μέγεθος των αποκαλύψεων.

Η ενασχόληση με τα κοινά έχει προσδώσει σε πολλούς μνηστήρες της εξουσίας την έπαρση που έχουν ανάγκη οι μετριότητες για να επιβληθούν.

Η τόλμη της αμφισβήτησης τους συναντά μία ενορχηστρωμένη τρομοκρατία, μέσω εκβιαστικών τακτικών, τις οποίες μετέρχονται άπαντες οι μισθοφόροι «αγαπητικοί» της καρέκλας.

Με λόγο που βρίθει υπονοούμενων, επιχειρείται η υπονόμευση της φερεγγυότητας των καταγγελλόντων.

Με υποκριτικούς θεατρινισμούς και μικροπρεπείς σχολιασμούς, επιλέγεται η πρακτική της στοχευμένης περιθωριοποίησης τους, με απώτερο στόχο την απαξίωση των λεγομένων τους.

Πόση κοινωνική ανοχή να επιδειχθεί ακόμα στους στυγνούς θύτες της καθημερινότητας μας;

Σε αυτούς που όταν δεν μπορούν να αντιπαλέψουν τη γνώση μας, μας κολακεύουν και όταν φοβούνται τη δύναμη μας, μας συκοφαντούν.

Και κατά τον Αντισθένη, για το ποιο θηρίο θεωρείται περισσότερο επικίνδυνο, «Από τα ήμερα ο κόλαξ. Από τα άγρια ο συκοφάντης».