Κο-κο-κο…

«Μια κότα στρουμπουλή, μια κάτασπρη πουλάδα

ξεκίνησε η τρελή για βόλτα στη λιακάδα…».

Η απόλυτη αναφορά των ημερών δεν είναι άλλη από την σημειολογική πράξη της κότας στο Μέγαρο Μαξίμου.

Η μεταφορική σημασία της πράξης δεδομένη.

Όμως πέραν του άμεσου αποδέκτη της, θα μπορούσε να επεκταθεί και σε πλείστα όσα πρόσωπα λειτουργούν στο σύνολο των ασκούντων πολιτική ανά τη χώρα, σε κάθε βαθμίδα αξιώματος, όπως και στους πέριξ αυτών.

Γνωστός ο παραλληλισμός συγκεκριμένων συμπεριφορών με το πτηνό, καθώς το να «είσαι κότα» είναι χαρακτηρισμός που χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα του καθ’ ενός.

Ένας χαρακτηρισμός που αφορά σε ανθρώπους που δείλιασαν να λάβουν τις μεγάλες αποφάσεις, που δεν αντέδρασαν, που υπάκουσαν, που τρόμαξαν, που δεν όρθωσαν ανάστημα.

Η ίδια εικόνα από τη μεγέθυνση της ευρείας κλίμακας σε επίπεδο χώρας, αποτυπώνεται και στο περιορισμένο μικρόκοσμο των τοπικών εξουσιών.

Η ρητορική της ιδεολογίας και των μεγάλων ανατροπών, μόλις κατοχύρωσε τις θέσεις εξουσίας, μεταστράφηκε σε ένα παραπλανητικό αφήγημα, διανθισμένο με διαπλεκόμενα στοιχεία και ηγεμονικές λογικές.

Η εξυπηρέτηση της πολιτικής τους σαφής και οριοθετημένη από κάθε εντολοδόχο κατασκευαστή ειδήσεων, φημών και παραπληροφόρησης, για την δημιουργία μίας πλαστής πραγματικότητας, στερούμενης ακόμα και της στοιχειώδους λογικής.

Τακτική απαραίτητη όμως για τη δικαιολόγηση της πλασματικής τους εικόνας, που θα αποπροσανατολίσει από την αλήθεια της σαθρότητας τους.

Κι όταν έρχονται οι μεγάλες προκλήσεις, όταν τα ουσιώδη ερωτήματα ζητούν απαντήσεις, όταν τα γεγονότα γίνονται προδοτικά, τότε κάνει την εμφάνιση του το γνωστό πουλερικό.

Τότε ξαφνικά οι καρέκλες της εξουσίας μετατρέπονται σε εκκολαπτήρια, προσφέροντας τη θαλπωρή του κλωσίματος.

Στην υποχρέωση απαντήσεων, παρατηρείται η αντικατάσταση του στεντόρειου πολιτικού οίστρου με ψέλλισμα κακαρισμάτων.

Αναλλόγου πρακτικής και οι ενέργειες της εξουσιαστικής κουστωδίας, που προδίδουν την ευτέλεια τους, επιλέγοντας την διασπορά ανυπόστατων φημών, τις οποίες αναγάγουν σε μέγιστη αποκάλυψη.

Άλλωστε, όλοι αυτοί οι υπάλληλοι των συμφερόντων, υπολείπονται του σθένους που απαιτείται για να αντιμετωπίσουν όσα τους βαρύνουν και προτιμούν τη διαστρέβλωση, την εσκεμμένη παραποίηση και τη λάσπη.

Μισούν όλα αυτά που δεν μπορούν ίσως να κατανοήσουν και σίγουρα δεν μπορούν να αντιπαλέψουν.

Αλλά ούτε μια πειστική είδηση δεν είναι ικανοί να κατασκευάσουν!

Ούτε καν μία αξιοπρεπή προπαγάνδα να στήσουν!

Και κάθε φορά που αποκαλύπτονται, αντί άλλης σθεναρής υπεράσπισης τους, σκύβουν να ανακατέψουν τα πίτουρα τους μονολογώντας κο-κο-κο…

Όμως τελικά αποδεικνύεται ποιοι είναι αυτοί που ξέρουν καλύτερα από τον καθ’ ένα να κακαρίζουν!

Μόνο οι αυθεντικές κότες!

Κο-κο-κο…