Πάνω απ' το πτώμα μου

Χαρακτηριστικό γνώρισμα των εθνικών εορτών μας είναι ο αόριστος. Ακόμα κι αν κάποιος ζοριζόταν στο σχολείο με τις χρονικές αντικαταστάσεις, τις ημέρες αυτές έχει την ευκαιρία να φρεσκάρει τουλάχιστον τους παρελθοντικούς χρόνους. Οι πρόγονοί μας πολέμησαν με συνέπεια και γενναιότητα. Υπερασπίστηκαν πίστη και πατρίδα. Θυσιάστηκαν για την ελευθερία. Για να σπάσει λίγο η παρελθοντολογία, κοτσάρουμε από δίπλα και μια ευχετική υποτακτική, που προσδίδει στο όποιο μνημόσυνο μία νότα επικαιρότητας. «Μακάρι οι νέες γενιές να επιδείξουν το ίδιο σθένος έναντι των κινδύνων που απειλούν σήμερα τη χώρα μας». Κι έτσι, με τη σωστή χρήση της γραμματικής, διατηρείται στη συνείδησή μας η ιστορική μνήμη και η εντύπωση πως ζούμε πλέον σε ένα ειρηνικό περιβάλλον χωρίς εντάσεις, βία και αίμα.

Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που θα βρεθείς στο σούπερ μάρκετ σε ημέρα προσφορών. Τότε θα διαπιστώσεις ότι ο πόλεμος, όχι μόνο δεν έχει λήξει, αλλά έχει πάρει και εμφύλιες διαστάσεις, διότι ο εχθρός σκαρφίστηκε τον πιο έξυπνο τρόπο για να πάρει την εκδίκησή του. Κάποτε σε άφηνε να πανηγυρίζεις για την απελευθέρωσή σου από τα κατοχικά στρατεύματα και τώρα σε βάζει να σκοτώνεσαι με τους «συμμάχους» σου για ένα ξυλοκοπτικό. Με τη μόνη διαφορά ότι, αντί για βόλι, πιθανόν να φας κανένα σκαμπίλι.

- Κάτω τα κουλά σου. Δεν ξύπνησα εγώ από τις 5 για να ‘ρθεις να μου πάρεις το πακέτο μέσα απ’ τα χέρια. Δέκα καφέδες έχω πιει για να ανοίξει το μάτι μου.

- Φαίνεται, νευρασθενικιά!

Και κάπως έτσι, καταρρίπτεται ο μύθος του αορίστου, καθώς ο πόλεμος αποκτά μία διαχρονική αξία και εκτυλίσσεται σε χρόνο ενεστώτα. Ριχνόμαστε στη μάχη κατά της ακρίβειας. Αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία του ελληνικού νοικοκυριού. Ξεπετσιαζόμαστε για την απελευθέρωση του ταλαίπωρου καταναλωτή. Βγάζουμε κάλλους για τρία σώβρακα - πέντε ευρώ.

Ο Γολγοθάς για την επιβίωσή σου έχει μόλις αρχίσει. Διασχίζεις τους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ ανάμεσα στα δεκάδες πτώματα που κείτονται μπροστά από ηλεκτρικά σκαλιστήρια, λάστιχα ποτίσματος και αλυσοπρίονα. Σκύβεις για να αποφύγεις παπούτσια και ατμοσίδερα που εκσφενδονίζονται από τα διπλανά καλάθια. Καταβάλλεις σωματική δύναμη για να προστατεύσεις τα εδάφη σου απ’ τους κατακτητές και μπήγεις τις φωνές για να καλέσεις ενισχύσεις.

- Συγγνώμη, δεσποινίς, η μαντάμ από ‘δω έχει κατασκηνώσει μπροστά στο καλάθι και δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που πιάνω.

- Πρώτον, αυτό που πιάνεις δεν πωλείται και δεύτερον, κάτω τα κουλά σου. Είμαι παντρεμένη!

Μία ημέρα προσφορών στο σούπερ μάρκετ δύναται να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Άλλες γεννιούνται…

- Με συγχωρείτε που έχω πέσει πάνω σας, με σπρώχνουν οι από πίσω.

- Κανένα πρόβλημα, έχουν να με σπρώξουν δύο χρόνια.

- Σπίτι σου, σπίτι μου ή και κάπου αλλού;

- Στον Σταθμό Αλληλεγγύης σε μισή ώρα.

- Έγινε.

Και άλλες διαλύονται.

- Αγάπη μου, τι κάνεις; Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε;

- Κοντά ένα χρόνο. Πού είναι οι μπλούζες;

- Ο Κώστας, τα παιδιά; Όλοι καλά;

- Δόξα τω Θεώ. Έχει μείνει κανένα medium;

- Εμείς χάλια. Δεν πληρώνουν τον Λάμπρο, η μάνα μου είναι κατάκοιτη στο κρεβάτι και το παιδί θέλει να ξαναδώσει πανελλήνιες γιατί δεν του άρεσε η Φυτική παραγωγή στη Φλώρινα.

- Παράτα μας, Χριστιανή μου! Με την πολυλογία σου δεν θα βρω ούτε μαντηλάκι για τα γυαλιά.

Η ζωή είναι μία μάχη χωρίς τέλος. Ακόμη κι αν ξέρεις, ότι δεν θα τιμηθείς ποτέ για τη γενναιότητα, την αυτοθυσία και τους αγώνες σου και πως κανένα κόμμα δεν θα καταθέσει στεφάνι στο μνήμα σου, εσύ οφείλεις να παλέψεις με τα θηρία, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Είτε κινδυνεύσεις να χάσεις την αξιοπρέπειά σου, είτε χλευαστείς από γνωστούς και φίλους επειδή έγινες μεζεδάκι του συστήματος, βαθιά μέσα σου ελπίζεις ακόμα ότι η ελευθερία δεν θα αργήσει να έρθει και δεν ανησυχείς, γιατί ξέρεις ότι σε αυτόν τον πόλεμο, δεν είσαι μόνος.