Γελοίοι και τραγικοί

Ας συζητήσουμε σήμερα για όλους αυτούς που φάσκουν και αντιφάσκουν.

Για όλους αυτούς που αλληλοπροδίδονται, στην προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Για όλους αυτούς που τρέμουν την γνωστοποίηση της αλήθειας.

Για όλους αυτούς που τραμπουκίζουν γιατί στερούνται κάθε άλλο τρόπο να πείσουν.

Για όλους αυτούς που από ένοχοι προσπαθούν να εμφανιστούν ως «άγιοι».

Για όλους αυτούς που τις «αμαρτίες» τους επιχειρούν να την παρουσιάσουν ως «ηρωισμό».

Οι ίδιοι γνωρίζουν σε ποια κατηγορία ανήκουν, ασχέτως εάν δεν το παραδέχονται και οι άλλοι καταλαβαίνουν για ποιους πρόκειται.

Το θράσος περισσεύει, ο πανικός δεν κρύβεται, η γελοιότητα σε μεγέθυνση και το ήθος ανύπαρκτο.

Τα στοιχεία είναι εδώ και παρουσιάζονται ένα προς ένα, δείχνοντας ότι υπάρχει πίσω τους ένα γνωστό ιστορικό που δεν αμφισβητείται.

Με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο γίνεται αναφορά σε συγκεκριμένες ενέργειες και καταστάσεις που προδίδουν πρόσωπα και τακτικές.

Και αντί οι εμπλεκόμενοι να σκύψουν το κεφάλι και να σιωπήσουν, τολμούν και υψώνουν το δάχτυλο.

Ας αποδείξουν τελικά, όχι εάν φορούν φορούν παντελόνια, αλλά εάν ξέρουν να τα τιμούν.

Κι ενώ είναι αυταπόδεικτες πλέον οι σχέσεις που εξυπηρετούν, αυτοί θρασυδείλως απειλούν.

Να δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες; Να ειπωθούν ονόματα, ημερομηνίες και πλήρη στοιχεία;

Μα με τι θράσος τόση πρόκληση!

Σαν ένας παρωχημένος συνδικαλισμός διεκδικήσεων από χρεοκοπημένους εργοδότες.

Και τώρα που είπα συνδικαλισμός, μήπως καλύτερα θα έπρεπε να πω εργολαβία εξυπηρετήσεων;

Άλλωστε οι εργολαβικές σχέσεις είναι κι αυτές γνωστές.

Από εκεί προέρχονται τα χρήματα για τις αμοιβές αυτών που επιλέγονται για να αναλάβουν τις δουλειές!

Και παρ’ όλα αυτά παρουσιάζεται η δοσοληψία σαν αγαθοεργία.

Σαν να δόθηκε ένα μεροκάματο σε κάποιους αναξιοπαθούντες κι όχι ότι κυκλοφορούσε το μαύρο χρήμα στους ημέτερους.

Ακόμα δε αστειότερο, είναι το σημείο που οι συνοδοιπόροι και αλληλοεξαρτώμενοι, δεν έχουν καν μία στοιχειώδη συνεννόηση, με αποτέλεσμα να προδίδει ο ένας τον άλλο.

Την στιγμή που ο ένας αμφισβητεί, ο άλλος αυτομαρτυριέται.

Και να που η κατρακύλα δεν έχει τελειωμό.

Εκπρόσωποι με πεζοδρομιακή συμπεριφορά και μεγαλειώδεις παραστάσεις τραμπουκισμού, προδίδουν την προσωπική τους έκπτωση.

Από κοντά και τα τσιράκια. Οι χειροκροτητές της ανοησίας, που βγαίνουν μπροστά να τσιρίξουν την ασχετοσύνη τους.

Οι κλακαδόροι που επιζητούν την εύνοια του «αφεντικού» και προθυμοποιούνται να λασπώσουν όποιον τολμά να αρθρώσει λόγο, για να την κερδίσουν.

Και κατόπιν αυτών, όταν επιχειρείται η διάψευση των αυταπόδεικτων, το μόνο που επιτυγχάνεται τελικά είναι η πλήρης γελοιοποίηση του κάθε προκλητικού θρασιμιού.

Η παράσταση μόλις άρχισε, με τους θεατρίνους του δημόσιου βίου να πασχίζουν για έναν ρόλο ρεπερτορίου, καταφέρνοντας τελικά να καταλήξουν σαν θίασος μπουλουκιού, σε ένα έργο που παρά την γελοιότητα του, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία τραγωδία.