Στην αναμονή

Έχετε παρατηρήσει, ότι το μόνο πράγμα που δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα, είναι ο τρόπος, που λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες;

Οικονομική κρίση, η χώρα διαλύεται, πουλιέται, 2016, η τεχνολογία προχωρά, η τεχνητή νοημοσύνη εξελίσσεται, η εικονική πραγματικότητα πλέον έχει μπει μέσα στα σπίτια μας, αλλά στη δημόσια υπηρεσία…

- Τούλααα! Πώς είπες, ότι μπαίνουν τα διαλυτικά;

- Με τόνο ή χωρίς;

- Με τόνο.

- Alt, τόνος και το γράμμα που θες.

- Δεν μου μπαίνουν ρε συ Τούλα. Περιμένετε, κυρία μου, μισό λεπτό; Τούλα, έρχεσαι λίγο;

- (Τούλα) Περιμένετε, κύριε, επιστρέφω αμέσως.

- (Πελάτης Τούλας) Κυρία μου, μπορείτε να μου δώσετε απλά να υπογράψω, να φύγω και μετά να πάτε;

- (Τούλα) Σας παρακαλώ, κύριε, κάντε λίγο υπομονή. Για όνομα του Θεού, δεν είστε μόνος στον κόσμο! Λίγη κατανόηση! Κι εμείς σκιζόμαστε να σας εξυπηρετήσουμε.

- Να, έλα Λίτσα – μα τι θράσος, τον άκουσες; Βασιλικότερος του βασιλέως. Ο κόσμος δεν πάει καλά – ορίστε, Alt, τόνος, βουαλά τα διαλυτικά.

- Α, έπρεπε μαζί να τα πατήσω; Δεν το είχα καταλάβει.

Η δημόσια υπηρεσία είναι ένα σύμπαν από μόνη της. Ξεχωριστό. Και όχι ένα οποιοδήποτε σύμπαν. Ένα Αγγελοπουλικό σύμπαν, γεμάτο με μεσήλικες υπαλλήλους, χωρίς τη στοιχειώδη γνώση κομπγιούτερζ, όπου για να βγάλεις ένα απλό χαρτί, περνά μία αιωνιότητα και μία μέρα.

Φήμες λένε, ότι υπήρξε Έλληνας, που πήγε σε δημόσια υπηρεσία και σε 10 λεπτά είχε εξυπηρετηθεί, είχε τελειώσει τη δουλειά του και έφυγε χωρίς να βγάλει το φλεβίτη, να περιμένει σε ουρές και να πηγαίνει από γραφείο σε γραφείο για υπογραφές και σφραγίδες. Οι φήμες επίσης λένε, ότι το σοκ του ήταν τόσο μεγάλο, που από τότε ο κόσμος του κατέρρευσε, τρελάθηκε, απομονώθηκε και ζει σε κάποια σπηλιά, μακριά από τον πολιτισμένο κόσμο.

Νομίζω, όλοι έχουμε ζήσει την παράνοια της ελληνικής δημόσιας υπηρεσίας. Όλοι έχουμε πετύχει μία υπάλληλο, που έχει κοτσάρει το «ΚΛΕΙΣΤΟ» μπροστά από το γκισέ, ενώ κάθεται εκεί και αναλύει στην κουνιάδα της τη συνταγή από τα σουτζουκάκια τα σμυρνέικα. Όλοι έχουμε δει υπάλληλο να σηκώνεται και να φεύγει από το γραφείο του, επειδή πρέπει να πάρει το παιδί από το σχολείο, ασχέτως αν περιμένουν 7490239 άτομα στην ουρά, να εξυπηρετηθούν. Μία ετοιμόγεννη να σπάνε τα νερά της και να αρνείται να φύγει από την ουρά, γιατί περιμένει 4 ώρες και η σειρά της είναι σε 10 νούμερα (- Κυρά μου, γεννάς! Έλα να σε πάμε στο νοσοκομείο! – Όχι! Είναι το 435 και έχω το 445! Εδώ και 2,5 μήνες τρέχω από υπηρεσία σε υπηρεσία και σήμερα είναι να τελειώσω! – Καλέ, θα γεννήσεις εδώ! – Σας παρακαλώ! Μη με παίρνετε! Θα γεννήσω από μέσα μου! Δεν θα ενοχλήσω! Αφήστε με να καταθέσω τη δήλωση του νόμου 108! Όχιιιιιι…!!).

Επίσης, δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει και τα συστήματα, πάνω στα οποία δουλεύουν. Τα ηλεκτρονικά συστήματα του δημοσίου, είναι όπως οι ίδιες οι δημόσιες υπηρεσίες. Μάλλον για να μη χαλάει το φενγκσούι. Είναι αργοκίνητα, πολύπλοκα, τεχνολογίας 1996, ενώ δε δουλεύουν ποτέ, όταν τα χρειάζεσαι.

Άλλο ένα εξωπραγματικό με τις δημόσιες υπηρεσίες στη χώρα μας, είναι ότι δεν μπορείς ποτέ να τις βρεις πλήρως λειτουργικές. ΠΟΤΕ. Για κανένα λόγο. Στάσεις εργασίας, απεργίες, άδειες, άδειες κυήσεως, άδειες μητρότητας, άδειες αναρρωτικές, άδειες ημερήσιες, άδειες από τη σημαία, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Το καλοκαίρι δε χρειάζεται να συμβαίνει κάτι για να μη λειτουργεί μία δημόσια υπηρεσία. Απλά δεν λειτουργεί και κακώς, που καλοκαιριάτικα σου την έσκασε να θέλεις σώνει και ντε να εξυπηρετηθείς. Για τέτοια είμαστε μέσα στη ζέστη;

Άπαξ δε και μπεις σε αυτό το παράλληλο σύμπαν, που συνυπάρχει με την σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά δεν ανήκει ακριβώς σε αυτή, μέχρι να τελειώσεις, χρειάζεσαι επίσκεψη σε ψυχίατρο και μία σακούλα του σούπερ μάρκετ στεντόν και βάλιουμ, για να μπορέσεις να εναρμονιστείς σταδιακά ξανά με το περιβάλλον.

Σημειώνεται, ότι το κείμενο γράφεται, ενόσω η αρθρογράφος περιμένει στην ουρά για να εξυπηρετηθεί. Το νούμερό της είναι το 108 και στον επίλογο του παρόντος, η φωτεινή επιγραφή δείχνει περήφανα 074. Αν έχει ξεμπερδέψει μέχρι την επόμενη εβδομάδα, θα μάθετε νέα της.