Ο αυταρχισμός να πάει περίπατο...

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν από τέσσερις ημέρες, τί δεν θα ανέμενα να δω σε μία συνάντηση πολιτών που συσπειρώνονται με κύριο επιχείρημα να μπορέσει η πόλη να λειτουργήσει ομαλά και οι ίδιοι, ως βασικοί τροφοδότες ζωής αυτής της πόλης να μπορέσουν να έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση στο σπίτι τους, αυτό θα ήταν η φίμωση!

Αν μου απηύθυναν τον λόγο και με ρωτούσαν τί δεν θα πίστευα πως θα γίνει σε μία ανοικτή – λόγω της δημοσιοποίησής της – συνάντηση/ συνέλευση, ανθρώπων που έχουν ταλαιπωρηθεί κι έχουν πληρώσει ακριβά την εφαρμογή ορισμένων αποσπασματικών μέτρων πεζοδρόμησης, καθώς δεν υπάρχουν οι επαρκείς προϋποθέσεις (προς το παρόν ίσως) συνολικής πεζοδρόμησής της, αυτό που θα έλεγα, θα ήταν η απαγόρευση έκφρασης διάφορων κι ενδεχομένως διαφορετικών απόψεων.

Αν επέμεναν να διατυπώσω απλά και κατανοητά το ύφος των συμπεριφορών που θεωρώ πως περισσεύουν από μία κοινωνία, η οποία ισχυρίζεται πως έχει δεχθεί στην πράξη την καταπάτηση των αυτονόητων δικαιωμάτων της – χωρίς δεύτερη σκέψη και με ετσιθελικό τρόπο -, δεν θα μπορούσα παρά να σημειώσω τις απόλυτου χαρακτήρα απαγορεύσεις. Εκείνες τις απαγορεύσεις, που βίωσε πέρυσι, αλλά και που πλήρωσε αποδεδειγμένα(!) με χρόνο, κόστος και κόπο, με τους πλέον αρμοδίους να της στρέφουν επιδεικτικά την πλάτη αγνοώντας κάθε λογικό, δίκαιο κι αιτιολογημένο αίτημά της.

Και αυτό γιατί; Επειδή... έτσι... όπως συνηθίζουν να λένε μερικοί και σε άλλους – λογικό – να μην αρέσει!

Εκείνο όμως που δεν μπορεί να μείνει απαρατήρητο αλλά δεν είναι της παρούσης να σχολιαστεί αναλυτικά, αφορά στο γεγονός πως αυτός ο υπό σύσταση Σύλλογος των μονίμων κατοίκων “γεννήθηκε” αλλά και ενεργοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον με φόντο τα κυκλοφοριακά μέτρα της καλοκαιρινής σεζόν, λες και όλη η έγνοια της πόλης αλλά και οι ανάγκες της περιορίζονται σε αυτήν την ενότητα.

Στην περίπτωσή μας και στο θέμα μας όμως, τα δεδομένα είναι απλά και συγκεκριμένα:

Εν έτει 2016 και ο χαρακτήρας της πόλης μοιάζει να θέτει προς επίλυση – εκ νέου - κυκλοφοριακούς γρίφους... οι οποίοι – όπως γίνεται κατανοητό – μπορούν να ερμηνευθούν αλλά και να λάβουν απάντηση μόνον από ικανούς πολίτες - λύτες! Προς αποφυγή παρερμηνειών αλλά και παρεξηγήσεων, αυτοί οι γρίφοι παραμένουν άλυτοι μέχρι σήμερα και αυτό οφείλει να προβληματίσει το σύνολο όσων ζουν στον τόπο μας.

Η έναρξη των συζητήσεων λοιπόν, που έχουν βασικό περιεχόμενό τους τα προτεινόμενα μέτρα πεζοδρόμησης ή διχοτόμησης ή ταλαιπωρίας και κόστους (ονομάστε τα όπως επιθυμείτε), αναμφισβήτητα καλώς ξεκίνησε, όμως πραγματοποιήθηκε σε λανθασμένη βάση, με δεδομένη τη φίμωση που επιχειρήθηκε σε συμπολίτες μας και δη μόνιμους κατοίκους κέντρου, οι οποίοι θέλησαν αρχικώς να ρωτήσουν, να ενημερωθούν και δευτερευόντως να τοποθετηθούν.

Κι έγινε σε λανθασμένη βάση καθώς ουσιαστικά, στιγματίστηκε και συνοδεύτηκε εξ αρχής από αυταρχικές συμπεριφορές που προσπέρασαν τη δημόσια πρόσκληση που είχε απευθυνθεί προς την τοπική κοινωνία, αγνόησαν την ανάγκη να ενδυναμωθεί αυτός ο νεογνός Σύλλογος και να μη μείνει με 55 μέλη όταν στο κέντρο της πόλης ζουν κάποιες χιλιάδες δημοτών, αλλά κι επειδή παρέβλεψαν την ουσία της υπόθεσης και το αυτονόητο: Πως δηλαδή, όσες περισσότερες φωνές διατυπώσουν απόψεις και γνώμες, τόσες περισσότερες προτάσεις θα αναδειχθούν και θα εξετασθούν κατ΄ επέκταση αναφορικά με τα σοβαρά κυκλοφοριακά ζητήματα που απασχολούν τον τόπο και το ιστορικό κέντρο, με αποτέλεσμα η καταληκτική απόφασή του, να τύχει ισχυρής τεκμηρίωσης, αλλά και να έχει το πλεονέκτημα πως θα είναι γεννημένη πραγματικά από τις ανάγκες του συνόλου κι όχι μίας κάστας πολιτών που παρουσιάζεται οργισμένη μόνον όταν ξε-βολευτεί!

Η προσωπική απογοήτευση κατατίθεται καθώς η προσπάθεια των δημοτών του κέντρου για ομαλή πρόσβαση στις οικίες τους, κόντεψε να “πυρποληθεί” από τα γεννοφάσκια της, εξαιτίας των ρητών και κατηγορηματικών απαγορεύσεων μελών του υπό Σύσταση Συλλόγου να δώσουν χώρο σε τοποθετήσεις μη μελών – κατοίκων του κέντρου, ακόμη κι αν δεν θα είχαν το δικαίωμα ψήφου εν τέλει και όπως εύλογα προκύπτει, αφού δεν έχουν εγγραφεί. Και η απογοήτευση ενισχύεται όταν αυτές οι “σταλινικές συμπεριφορές” όπως χαρακτηρίστηκαν από παριστάμενα μέλη, προήλθαν από χρήσιμους, δραστήριους κι ενεργούς – κατά τα λοιπά - πολίτες τους οποίους έχει ανάγκη ο τόπος κι απευθύνθηκαν προς ισότιμα μέλη ετούτης της κοινωνίας, με εξίσου πολυποίκιλη δράση που έχουν σταθερά τεκμηριωμένο λόγο.

Εκείνο όμως που με οδηγεί στο να διατυπώσω την αντίθεσή μου με την απόλυτη, αυθαίρετη και αντιδημοκρατική δημόσια στάση φίμωσης είναι πως, αυτή θα αποτελέσει (και θα το δείτε!) το βασικό “όπλο” όλων εκείνων που προτείνουν μέτρα κι αποφασίζουν και που με την πρώτη ευκαιρία θα την επικαλεστούν ως αντεπιχείρημα προκειμένου να αγνοήσουν τις λογικές προτάσεις μα και τις ανάγκες των πολλών, εξαιτίας του εκνευρισμού των λίγων!

Κατά την προσωπική μου θέση, δυστυχώς, οι λίγοι κατάφεραν να ταυτιστούν με όσους μέχρι σήμερα απέρριπταν εξαιτίας της αντιδημοκρατικής τακτικής τους προς το κοινωνικό σύνολο, καθώς και να συνδυαστούν με όσους επενδύουν σταθερά στη φίμωση, στην προσπάθεια στοχοποίησης και στη σιωπή!

Όταν η πόλη μας βρωμάει, καταρρέει, ασφυκτιά από λαμαρίνες και μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο αλλοιώνεται και χάνει την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της, τότε ο αυταρχισμός επιβάλλεται να πάει περίπατο και τη θέση του να πάρει η κατανόηση, η σκέψη, η συνεργασία και ο σεβασμός! Εν γένει... η δημοκρατία!

Φιλικά μία μόνιμη κάτοικος κέντρου, που δεν είναι μέλος του Συλλόγου, παρακολούθησε τη συζήτηση των συμπολιτών μας και δεν λαμβάνει κάρτα στάθμευσης για τη θερινή περίοδο!