Του παιδιού μου ο βαθμός είναι δυο φορές βαθμός μου

Ποιος θα της το πει; Ποιος θα την ενημερώσει πριν βγάλει πάσο και γραφτεί στην Π.Κ.Σ;

Καλέ κυρία, χίλια συγγνώμη σας εύχομαι. Ξέρω ότι θα σας σοκάρω, αλλά πρέπει να μάθετε τη αλήθεια.

Δεν γράψατε εσείς πανελλήνιες, ούτε ετοιμάζεστε να μπείτε στο πανεπιστήμιο. Αυτό συνέβη κάπως κάπου κάποτε. Τώρα, ήρθε η ώρα του παιδιού σας. Αυτό κοπίασε, αυτό πέτυχε, αυτό θα χτίσει το μέλλον του. Το δικό σας μυστρί είναι κρεμασμένο εδώ και χρόνια. Εσείς αποσυρθήκατε από την οικοδομή, κάποιες δεκαετίες πριν. Σας έχει αφαιρεθεί η άδεια δόμησης. Δε λέω να μην ξαναπιάσετε μπετό στα χέρια σας, αλλά να μην χώνεστε με αυθαίρετες κατασκευές στη δουλειά των νέων «μηχανικών» μας.

Είναι λογικό να παθιαζόμαστε με την επιτυχία των δικών μας ανθρώπων. Πολλές φορές όμως, το πάθος μας οδηγεί στο γνωστό λάθος. Να πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε στη θέση τους και πως τα εύσημα μας ανήκουν. Έτσι, αντί το παιδί να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για κάποια “αδικία” που εκτιμά ότι έχει υποστεί, το κάνουν για λογαριασμό του μια πλειάδα κηδεμόνων που του στερούν το δικαίωμα να υπερασπιστεί ο ίδιος τον εαυτό του. 

Οι κηδεμόνες αυτοί, πέρα από το γεγονός ότι έρχονται σε κόντρα με τους στόχους του σύγχρονου σχολείου περί δημιουργίας αυριανών ενεργών πολιτών, προσπαθούν να “ευνουχίσουν” και όλους εκείνους που βρίσκονται απέναντί τους.

Τι κι αν το σχολείο προωθεί τη συνεργασία, το ομαδικό πνεύμα και την ευγενή άμιλλα... Κάποιοι μαθαίνουν μέσα από το σπίτι τους ότι, δεν πρέπει να εμπιστεύονται κανέναν. Ότι γύρω τους έχει στηθεί ένα αέναο “κυνήγι μαγισσών”, καθώς όλοι τους ζηλεύουν και θέλουν να τους βλάψουν. Μαθαίνουν επίσης ότι, δεν υπάρχουν “ανθρώπινα λάθη” γιατί πίσω από κάθε πράξη, κρύβεται και κάποιο δόλιο κίνητρο. Δεν υπάρχουν φίλοι, ούτε συμπαραστάτες, μόνο “αρπακτικά” που δρουν υπογείως για να σε κατεβάσουν από το βάθρο. 

Οι άνθρωποι αυτοί διδάσκουν στους αυριανούς “ενεργούς” πολίτες να εκτιμούν μόνο τους δικούς τους αγώνες και να χαίρονται μόνο με τις προσωπικές τους επιτυχίες, αδιαφορώντας για το αν μαζί τους, υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί ή λίγοι, που ετοιμάζονται να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Τους συμβουλεύουν να είναι καχύποπτοι, ανταγωνιστικοί και αλαζόνες. Ζήλια, ίντριγκες και "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα", γιατί είναι πιο “ψηλή” από τη δική μας. Παντού φαντάσματα, παντού θεωρίες συνωμοσίας και σκοπιμότητες.

Κι όλο αυτό το "κατιναριό" έρχεται να επισκιάσει τη χαρά και την υπερηφάνεια μιας ολόκληρης κοινωνίας για τα παιδιά της που αρίστευσαν και βρίσκονται μία ανάσα πριν από την επίτευξη των στόχων τους. Πότε θα αποκτήσουμε καλούς τρόπους; Πότε θα μάθουμε ότι το δίκιο μας μπορούμε να το κερδίσουμε με σεβασμό κι ευγένεια; Και το βασικότερο, πότε θα μάθουμε να εκτιμούμε και τους κόπους των άλλων, πέραν των δικών μας; 

Τα μυαλά δεν είναι λάστιχα που κάθε τρεις και λίγο χρειάζονται φούσκωμα. Αν ήταν έτσι, κανείς δεν θα χρειαζόταν να φοιτήσει ούτε στο σχολείο, ούτε στο πανεπιστήμιο. Θα είχε μια τρόμπα στο σπίτι του και από το πρωί μέχρι το βράδυ θα φούσκωνε.

Είναι έγκλημα να “γεμίζουμε” με αέρα το μυαλό νέων ανθρώπων, που ξεκινούν τη δική τους ζωή. Οι αυριανοί αυτοί πολίτες θα πρέπει να πατούν γερά στα πόδια τους και να μη γίνονται πιόνια εκείνων που προσπαθούν μέσα από τους ίδιους να βγάλουν το άχτι, τα απωθημένα τους και όνειρα που ίσως έμειναν ανεκπλήρωτα. Θα πρέπει να έχουν λόγο και κριτική σκέψη, ώστε να αξιολογούν μόνοι τους τις καταστάσεις, χωρίς την εμπλοκή αγενών κηδεμόνων ή δικηγόρων. Και το κυριότερο, να γνωρίζουν πως κανείς δεν μπορεί να “κλέψει” την επιτυχία τους. Ακόμα κι ένα ανακριβές στοιχείο, που μπορεί να τους στέρησε για μια στιγμή το χαμόγελο, αλλά όχι και την ικανοποίηση για την κορυφή που κατέκτησαν μετά από κόπο και πολλές προσωπικές θυσίες. 

Στο κάτω, κάτω, τι σημασία έχει αν έφτασες στην πηγή πρώτος, δεύτερος ή τρίτος; Σημασία έχει να πιεις νερό. Κι αφού πιεις, άσε και κανέναν άλλο να ξεδιψάσει. Τσάμπα είναι.