Καιγόμαστε

Τρόμαξε η τοπική κοινωνία.

Την ώρα που μία πυρκαγιά διέσχισε το μισό νησί, ασχέτως εάν αυτό υπολείπεται βλάστησης, βρήκε να κάψει αλλά ακόμα χειρότερα να τρομοκρατήσει τους ανυποψίαστους κατοίκους.

Μέσα στη νιρβάνα ενός ατάραχου μικρόκοσμου, που περιορίζει τα ενδιαφέροντα στα στενά όρια μιας εφησυχαστικής αδιαφορίας, κινείται και λειτουργεί μια κοινωνία που επιβεβαιώνει τα σημεία των καιρών.

«Κυνήγι» επαγγελματικών προσδιορισμών, στο άγχος του καθημερινού μόχθου για τη στοιχειώδη επιβίωση, που ως δεδομένο επέβαλλε η μνημονιακή πραγματικότητα, την επιχειρηματική δραστηριοποίηση, αλλά και την αγωνία που γεννά η ανεργία.

Ατέρμονη πολιτική μπουρδολογία, καφενειακών και ιντερνετικών σχολιασμών, κάθε κατινίστικης προσέγγισης ακόμα και από πολιτικούς εκπρόσωπους «έρημους κι απρόσωπους».

Κοινωνικές συνυπάρξεις, αδιάφορων σχέσεων, με συναναστροφές που εξυπηρετούν μόνο για να ξορκιστεί ο φόβος της μοναξιάς.

Καλοκαιρινές ράθυμες προσεγγίσεις της καθημερινότητας, με τις παραλίες να μετατρέπονται σε πασαρέλες επίδειξης κάθε ματαιοδοξίας, όπως περίτρανα επιβεβαιώνεται από τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Και να που μια σπίθα είναι αρκετή για να ανατρέψει, έστω και πρόσκαιρα, το σκηνικό και να «πυροδοτήσει» μια στοιχειώδη αφύπνιση.

Ο τόπος καίγεται.

Πρωτόγνωρο σκηνικό, ενεργοποιεί αντανακλαστικά τον φόβο απέναντι στην απειλή.

Απειλή για τον τόπο, για τις περιουσίες, για τη ζωή.

Η κάθε ανεγκέφαλη αμέλεια, το τυχαίο γεγονός, οι εγκληματικές πρακτικές, αποτελούν τις αφορμές της ίδιας μοιραίας κατάληξης.

Κινητοποίηση, συνεργασία, προσφορά, αποτέλεσμα.

Όλοι εκεί, ο κάθε ένας από το δικό του μετερίζι, σε έναν αγώνα διάσωσης.

Με τους επιφορτισμένους, λόγω επαγγέλματος, να φέρουν εις πέρας το δύσκολο έργο της κατάσβεσης, οι εργαζόμενοι των 800 ευρώ,

να υπερβάλλουν εαυτό.

Οι από αέρος συνδράμοντες, να κάνουν την υπέρβαση με «βουτιές» σε σύννεφα καπνού με μηδενική ορατότητα και στη συνέχεια στα αιγαιοπελαγίτικα κύματα, σε έναν συνεχή κύκλο δοκιμασίας των αντοχών.

Να δίνουν το παρόν στην προσπάθεια και οι συνεργαζόμενοι, με την πεποίθηση ότι πρόκειται για δική τους υπόθεση, να συνδράμουν αγόγγυστα.

Η προθυμία της προσφοράς εμφανής από όσους βρέθηκαν εκεί από το κάλεσμα της συνείδησης, αρωγοί και αλληλέγγυοι.

Αυτά είναι τα τάματα που προσφέρονται στο πύρινο θυσιαστήριο.

«Στη φωτιά, ρίχνω όλα τα ταμένα».

Και να που η εικόνα ξαφνικά άλλαξε.

Μία πόλη που τρομοκρατήθηκε, που αφυπνίστηκε, που ανησύχησε, που ενδιαφέρθηκε, που ταράχτηκε και τελικά που προσέτρεξε.

«Εδώ αρχίζει και τελειώνει η φωτιά».