Σε πολλαπλό ταμπλό

Διπλωματία. Η ευγενής τέχνη, του να γίνεσαι αρεστός σε δύο ή περισσότερες πλευρές, με αντικρουόμενα συμφέροντα. Να πατάς σε δύο βάρκες, κρατώντας την ισορροπία σου, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πεταχτείς στη μία ή στην άλλη, όταν συνειδητοποιήσεις, ότι μία από τις δύο μπάζει νερά.

Ο άνθρωπος που «παίζει» διπλωματικά είναι αυτός, που θα κρατήσει την ευγένειά του, το χαμόγελό του και την καλή του την κουβέντα, ακόμη κι αν από μέσα του, φαντάζεται μονωτικές ταινίες να τυλίγουν το στόμα του συνομιλητή του.

Είναι αυτός, που πρόσκειται φιλικά σε όποιον θεωρεί χρήσιμο και αγνοεί όποιον θεωρεί αδύναμο ή μη εκμεταλλεύσιμο.

Είναι έξυπνος και αποφεύγει αντιπαραθέσεις και δράματα, αλλά πάντα, μα πάντα, τρέφεται από αντιπαραθέσεις και δράματα άλλων.

Είναι ο σιωπηλός ή ο «ορθολογιστής» σε κάθε διαφωνία, που βρίσκει δίκιο και στις δύο πλευρές και αποφεύγει να πάρει θέση.

Είναι αυτός που φαίνεται φιλικός προς όλους και συχνά συγχέεται με καλοσυνάτο ή ήπιο άνθρωπο.

Είναι αυτός, που κάτω από το μανδύα της «ήπιας», «φιλικής», μετριοπαθούς συμπεριφοράς, ουσιαστικά σκανάρει τις καταστάσεις και τα πρόσωπα και επιλέγει ενδόμυχα πλευρές, συμμαχίες, προστάτες.

Είναι ο ενδιάμεσος, που θα συνάψει συμφωνίες και με τις δύο αντικρουόμενες πλευρές, και θα φροντίσει να βγάλει επιμελώς την «ουρά» του απ’ έξω, αν κάτι πάει στραβά, διότι – φυσικά – πώς θα μπορούσε αυτός ο ήπιος και καλοσυνάτος άνθρωπος να έχει ανάμειξη σε οτιδήποτε τέτοιο;

Ως συνήθως, οι «διπλωμάτες», είναι οι αδύναμοι αλλά έξυπνοι. Είναι αυτοί, που γνωρίζουν πολύ καλά, ότι μόνοι τους δεν μπορούν να σταθούν, ότι δεν είναι φτιαγμένοι για ηγέτες, ή για οποιοδήποτε άλλο αξίωμα προϋποθέτει μία ισχυρή προσωπικότητα και έναν συμπαγή χαρακτήρα.

Έχουν γνώση της δικής τους ανεπάρκειας και επιδιώκουν τη σύναψη συμμαχιών, με πολλούς και διαφορετικούς συμπαίκτες, ακόμη κι αν πρόκειται για ορκισμένους εχθρούς, προκειμένου, να τις χρησιμοποιήσουν ως «πατερίτσα», ώστε να ισορροπήσουν και να αναμετρηθούν ως «ίσοι».

Διαμορφώνουν ένα προφίλ προσιτό, ήπιο, μετριοπαθές, επιτηδευμένα πρόσχαρο, που τους κάνει συμπαθείς και εύκολα προσεγγίσιμους για τους άλλους.

Με αυτό το προφίλ, έχουν την ευκαιρία να εκμαιεύσουν πληροφορίες μέσα από απλές κουβέντες, να εισέλθουν σε περισσότερες – χρήσιμες – λεπτομέρειες, ώστε να έχουν περισσότερα όπλα στα χέρια τους – όπλα που τους δίνουν οικειοθελώς, εν αγνοία τους, οι προσωρινοί «σύμμαχοι».

Ωστόσο, όταν κάποιος «σύμμαχος» των «διπλωματών» αποδυναμωθεί τόσο, όσο ο φιλικός, ήπιος και προσιτός «διπλωμάτης» να μην τον χρειάζεται πλέον, τότε ο «φίλος» και «σύμμαχος» «διπλωμάτης» γυρνά επιδεικτικότατα την πλάτη του, πάντα ήπια και χαμογελαστά.

Αυτού του είδους η διπλωματία εφαρμόζεται κατά κόρον στην πολιτική σκηνή και μάλιστα από άτομα, που διαδραματίζουν «δεύτερο ρόλο». Αυτά τα άτομα που αποφεύγουν να βρίσκονται στο επίκεντρο, διότι δεν μπορούν να το διαχειριστούν, ή βρίσκονται τόσο-όσο, ώστε να κάνουν αισθητή την παρουσία και τη δύναμή τους, επιστρέφοντας αμέσως μετά στις σκιές, όπου είναι και το περιβάλλον, όπου κινούνται περισσότερο άνετα.

Θα ζητήσω συγγνώμη, από κάποιους εκ των πιστών αναγνωστών, αλλά για κατακλείδα, θα χρησιμοποιήσω μία ρήση του Στάλιν, ο οποίος – γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, θα μπορούσαμε να πούμε – έλεγε, πως «όσο υπάρχει ειλικρινής διπλωματία, άλλο τόσο υπάρχει στεγνό νερό ή ξύλινο σίδερο».